Mijn blik dwaalt over de zanderige bodem….op zoek naar iets blauws. Ik ben volkomen gefixeerd en heb nauwelijks in de gaten wat er om me heen gebeurt. Ik moet en zal een blauwe kraal vinden.
Iedereen kent ze wel, die wat oude, luie maar o zo slimme vissen die door hun jarenlange ervaring weten dat je in het licht van een duiklamp heel eenvoudig op gedesoriënteerde jonge visjes kunt jagen.
Vandaag heb ik het huis voor mezelf. Dat wil zeggen met Reiley, de hond, en Tiger, de kat. Nog wat slaperig laat ik de hond de deur uit. Hij gromt, rent naar de waterkant en blaft naar het water. Ik zie niets en denk dat het is één van onze “huiszeehonden” is die dichtbij het dok speelt.
«Ik ga weer naar binnen gaan om koffie te zetten. Ik hoor een explosie en zie een enorme “stoompluim”. Nu ben ik wakker, ook zonder koffie. Ik zie de staart van een bultrugwalvis onder onze afgemeerde boot verdwijnen. Ik ren naar binnen, pak mijn videocamera, lanceer een kajak en peddel in de richting waarin de walvis verdween. Niets….helemaal niets gedurende 5 minuten. En dan slaat mijn hart vier slagen over. De walvis ligt naast mijn kajak en kijkt me aan van een meter diepte. Hij komt langzaam naar boven en ademt uit naast mijn 2,5 meter lange bootje. De walvis is meer dan 12 meter lang en ik voel me erg klein. Met één beweging van zijn staart verdwijnt hij en alhoewel hij minder dan 2 meter van mijn notedopje was, beroert hij het water nauwelijks. Reiley op het dok gaat tekeer alsof ik opgegeten wordt. Ik peddel langzaam terug en stel de hond gerust. Aan het eind van onze baai zie ik een een grote school haring. Ik pak nu eindelijk de videocamera en laat me door de wind in de richting van de haring drijven. Keer op keer duikt de walvis in het midden van de school met open mond op en reduceert de school vis totdat er weinig meer van over is. Terwijl ik terugvaar, neem ik een andere route en kijk ik op één van eilanden. Tot mijn verbazing zie ik Reiley kletsnat en uitgeput naar me kijken. De hond die “papa” tegen de grote boze walvis beschermt, heeft 3,5 kilometer door de baai gezwommen!!! Ik zet de hond op mijn schoot en vaar ons beide terug naar de lodge waar we uitgeput op het dok klimmen.
Links:
Het eiland Jersey maakt deel uit van het Verenigd Koninkrijk, maar ligt dichter bij de Franse dan de Engelse kust. Een eiland met een heel eigen sfeer én duiklocaties!
We eten zalm, we vissen op zalm en voor de originele bewoners is de zalm een mens in visgedaante die zich elk jaar laat vangen om zo voor voedsel te zorgen.
«Vorig jaar probeerden mijn vriend Chris, van de Fat Salmon Backpackers Hostel in Port Alberni, en ik met zalm te duiken maar we hadden geen geluk met timing en weer. Dit jaar ging het beter en op een zondagochtend gingen we naar Stamp Falls, 14 kilometer buiten Port Alberni. Bij aankomst zagen we hoe grote scholen zalm zich onder de waterval verzamelden maar er was te veel water en stroming om veilig te kunnen duiken.
Dus gingen we naar Robertson Creek waar we in Central Lake te water gingen. We volgden de scholen zalm naar de eerste stroomversnelling en zagen grote koningszalmen, roze zalm en zalmforel. Vele vissen hadden honderden kilometers gezwommen en zeeleeuwen, orka’s en vissers getrotseerd om hier te komen voor de voorplanting. Ongeloofelijk hoe sterk deze vissen zijn en ondanks soms zware wonden gaan ze letterlijk door tot ze uitgeput zijn en sterven. De meeste halen de beekjes waar ze eieren leggen, en worden vervolgens door arenden en beren gegeten. Maar ook de vissen die het niet halen, vormen voedsel voor onder andere de zoetwaterkreeft.
Het was een uitdaging met deze vissen in hun natuurlijke omgeving te duiken en de stroming maakte het filmen en duiken tot een uitdaging. Je masker werd soms van je gezicht geduwd en filmen met één hand terwijl je als een vlag in de stroming hangt en met je andere arm een rotsblok omhelst, doet je luchtconsumptie weinig goed. Maar ik kan het een ieder aanraden die van de platgetreden duikpaden wil afwijken. Ik heb een nieuw respect gevonden voor het roze stukje vis op toost dat we op een feestje zo vaak gedachtenloos versnaperen.»
Links:
Dit is de winnende reportage in de Reportagewedstrijd die DuikeninBeeld.tv samen met Bonaire Toeristen Bureau en Bonaire Fun Travel in 2008 organiseerde. De makers, Diana Slijkerman en Frank Albertsma, gaan op reis naar Bonaire waar zij speciaal voor DuikeninBeeld een reportage gaan maken.
Het Sultanaat Oman is een handelscentrum in de Arabische wereld. Een land vol schoonheid en afwisseling. Een land met vele gastvrije stammen. En een land met wonderschone duiklocaties.
Het moet ongeveer twaalf jaar geleden zijn geweest dat ik tijdens een bezoek aan Bonaire een duik heb gemaakt op de Mairi Bahn, beter bekend als de Windjammer. Niet gehinderd door enige kennis van helium, nitrox als decogas en deepstops, maar wel gewapend met een 12-liter tank met 220 bar samengeperste lucht en een hoop jeugdige overmoed richting Bopec gereden en als een baksteen naar 60 meter geknald. Niks vergunningen, 11 september en moslimterrorisme of gedoe met duurbetaalde duikgidsen, gewoon je auto aan de waterkant parkeren, setje omhangen en gaan met die banaan.
Januari. Het water is helder en ik kan de duikers vanaf de boot op 15 meter diepte zien. Ik heb zelf nog niet op dit rif gedoken en ik besluit me bij de tweede groep aan te sluiten en mijn videocamera mee te nemen. Het water is 10ºC maar in onze droogpakken is het comfortabel. Het rif bestaat uit een serie van zandkanalen tussen “heuvels” van rots.
«In de zomer zien we hier zeskieuwenhaaien, een dinosaurus onder de haaien die in 150 miljoen jaar niet veel veranderd is. Het rif heeft ook veel zeeoren, anjelieren en anemonen. Terwijl ik langs een rotsblok zwem, zie ik een lederzeester naar een anemoon toe kruipen. Nieuwsgierig hang ik een paar minuten stil en maak ik de camera klaar… je weet maar ooit.
De zeester is nu met één van zijn voeten bij de stam van de anemoon en ik druk op de “rec” knop op het videohuis. In de eerste minuut gebeurt er niets maar dan zie ik de anemoon zich oprichten en met een beweging als een zweep met zijn tentakels de zeester aanvallen. Keer op keer richt de anemoon zich op een steekt hij de zeester. Echter de zeester heeft een dikke slijmlaag op zijn huid en lijkt helemaal niet onder indruk te zijn. Na een aantal pogingen heft de anemoon zich nogmaals op. In een vloeiende beweging lift hij zijn voet op,waarmee hij normaal vast zit op de rots, en begint hij te zwemmen! Ik heb dit nog nooit gezien en volg de anemoon die met slangachtige bewegingen door het water gaat. Na een minuut laat de anemoon zich 5 meter verder naar de bodem zakken en “plakt” hij zich weer vast op de nieuwe stek.
In één van mijn boeken lees ik dat deze anemoon de toepasselijke naam van zwemmende anemoon heeft. Hopelijk hoeven deze anemonen deze kleine verhuizing niet al te vaak te herhalen. Ik besef dat na honderden duiken ik nog veel te ontdekken heb over onderwaterleven op Vancouver Island.»
Links:
R. Spiekerman en M. Krouwel reisden naar Koh Lanta in Thailand en maakten de eerste inzending voor de Reportagewedstrijd 2008 die DuikeninBeeld.tv samen met Bonaire Toeristen Bureau en Bonaire Fun Travel organiseert. De wedstrijd loopt tot en met 15 december 2008 en de winnende reportage wordt bekendgemaakt op Duikvaker 2009.
Na een periode van regen, wind en sneeuw is het eindelijk mooi weer. Ieder jaar heeft februari een periode van 7-10 dagen met blauwe lucht, zon en bijna geen wind. Ik neem de kleine skiff en ga op ontdekkingstocht.
«In een baai stop ik en laat me in de zon ronddrijven. Ik zie een aantal zeehonden hun kop opsteken en ze willen weten wie er in hun baai is. Eén van de jonge zeehonden zwemt naar me toe en hangt op een meter diepte.Hij kijkt me aan en lijkt niet bang te zijn. Ik stroop de mouw van mijn pak op en steek langzaam mijn hand in het water. De jonge zeehond zwemt naar mijn hand en laat me een minuut lang zijn buik strelen en zijn snorharen kietelen. Plotseling zwemt hij weg. Ik start de skiff, kijk om me heen en ontdek de reden voor zijn angst. Een grote zwarte rugvin breekt de oppervlakte van het water, gevolgd door een kleinere rugvin. Orka’s! Dit paar is de laatste paar jaar regelmatig te zien en deze soort jaagt op dolfijnen, zeehonden en –leeuwen. Ik vaar langzaam verder en film de orka’s terwijl ze in de baai rondzwemmen. Ze lijken geen haast te hebben noch interesse te hebben in de kolonie van zeehonden. Het mannetje heeft de grote rugvin die tot 2,5 meter kan groeien. Ik herken de orka’s aan de grijze vlekken achter de rugvin en andere witte kenmerken.
Nadat ik een aantal mooie opnames gemaakt heb, vaar ik naar huis. Drie weken later kijk uit mijn keukenraam terwijl de sneeuw in grote vlokken naar beneden komt. Dezelfde rugvinnen komen langs ons dok en tot mijn vreugde zie ik een hele kleine rugvin die tussen de volwassen orka’s zwemt. Geen wonder dat de zeehonden er deze keer makkelijk vanaf kwamen.»
Links:
Je laatste dag duiken op vakantie is vaak de minst populaire dag. Geen duiken, spoelen, inpakken en het idee dat je vakantie te kort was. Maar soms heb van die dagen die anders zijn. Neem nu de laatste dag van de groep duikers van de Maastrichtse duik club samen met duikers van ESKO Zeist.
«Na een aantal dagen van zon zee en duiken was de dag van vertrek aangebroken en na twee ochtendduiken was iedereen klaar om… jawel …te spoelen, in te pakken etc. Tot het moment dat de boot bij de lodge aankwam om af te meren. Kathy waarschuwde Peter dat zeeleeuwen praktisch tegen het dok aanzwommen. Langzaam meerden we de boot af en iedereen pakte de foto- en videocamera’s om het spektakel dat zich voor ons afspeelde, vast te leggen. Een grote school van Pacific sardine werd door een zestal zeeleeuwen tussen ons dok een de oever gejaagd en de zeeleeuwen doken één voor één tussen de vis door en visten een smakelijke snack uit het water. Ondanks de lichte algenlaag in de zomer konden we de school vis zien en de sardines probeerden onder het dok te schuilen om van de zeeleeuwen weg te komen. De zeeleeuwen had steeds dezelfde tactiek: ze bleven in een ring rond de school en zorgden ervoor dat de school niet weg kwam. Eén of twee doken in de school en kwamen met vis in de bek boven. De vis die op alle mogelijke wijze probeerde te ontsnappen, sprong uit het water en soms tegen de lens van de camera aan die 5 cm boven het water hing! De show duurde zo’n twee uur en nadat de zeeleeuwen zich vol gegeten hadden, kon de school wegkomen. De duikers werden na de lunch op de veerboot afgezet en niemand had de “laatste dag blues”.»
Links:
Het laagseizoen is voor ons een tijd van weinig duiken en veel achterstallige klusjes. Lange dagen achter de computer terwijl ik eigenlijk veel liever in het water lig. Dit jaar kregen we gelukkig de kans 3 weken lang te filmen voor een 3D project. Correctie, mijn partner filmt en ik maak de bijbehorende foto’s.
