Hoe is het nu in Indonesië?

Serveerplanken en kozijnen maken van mahoniebomen uit eigen tuin. Stenen verzamelen voor de infinitypool. Groenten kweken in eigen moestuin. Een eenvoudig filtersysteem ontwikkelen voor schoon drinkwater voor medewerkers. Op de duikscholen en -resorts in Indonesië doet men er alles aan om met zo minimale middelen een zo optimaal mogelijk resultaat te behalen. In tijden van crisis wordt men creatief. Om zich nuttig te maken, om te overleven. Tessa stapte de afgelopen week virtueel op het vliegtuig en bezocht een aantal resorts in Indonesië.

Ondanks dat ze in Indonesië mogen duiken, blijven de grenzen in ieder geval tot het eind van het jaar gesloten. Gevolgd door het laagseizoen hebben ze nog een lange adem nodig. Wat dat betreft kan je een boot beter laten varen dan een jaar lang in het zoute water in de haven voor anker te laten liggen. Rust roest zeggen ze. Dus houden ze zich bezig met projecten waar ze normaal gesproken niet aan toe komen. Zoals een trip met meerdere duikscholen om doornenkroonzeesterren bij Bunaken te vangen. Zij beschadigen namelijk ernstig het rif door het koraal eraf te eten. Dus was er nu eindelijk tijd voor een gezamenlijke actie tegen die Thorn of Crowns.

Op de vraag hoe ze de tijd de afgelopen maanden hebben doorgebracht, zijn overeenkomsten te vinden. Iedereen probeert zoveel mogelijk de staf in dienst te houden. Al is dat niet overal mogelijk. Bij het behoud van het contract zijn de staf en familie verzekerd tegen ziektekosten en ontvangen ze een klein bijdrage om te voorzien in de eerste levensbehoefte. Toch kozen een aantal ervoor om terug naar de familie te gaan en op de kampong te helpen met de oogst en het verbouwen van rijst. Overal verbouwen ze op eigen of geleende grond pinda’s, mais, zoete aardappel. Ze bakken koekjes. En dan naar de buren. Terug naar weleer toen de ruilhandel het belangrijkste middel was om ergens aan te komen. Kerja Bakti zoals ze het in Indonesië noemen. Toewijding aan de hogere macht en de waarheid. Met elkaar en bij elkaar.

Bij LumbaLumba Diving, Papua Diving en Murex Resorts worden volop paksoi, sla en kruiden gekweekt. Met als doelstelling wat meer zelfvoorzienend te zijn in het voedsel voor de gasten, die ze straks weer graag verwelkomen. De frontoffice-staf wordt bijgespijkerd in gebruik van de computer en de Engelse taal. In teams zijn ze om toerbeurt aan de slag om nieuwe kozijnen te maken zodat er niet te veel staf tegelijk op het resort aanwezig is. De boten krijgen een extra onderhoudsbeurt en hebben bewaking. Dat is nodig ook. In ieder geval in Labuan Bajo waar de wind soms flink kan komen opzetten. Als de mooring losraakt, kunnen ze in direct actie komen. Het is geen spannende baan. Een beetje controleren, de railing insmeren tegen het zoute water, de bodem algenvrij houden en voor de rest luieren op het dek. Dit beter dan dat je boot straks losraakt en afdrijft. Of op de bodem van de haven belandt. Marij van Divine Diving vertelt dat de haven al zeker 10 wrakjes rijker is geworden de afgelopen maanden doordat er geen staf op aanwezig was.

Ook duikinstructeurs worden gestimuleerd om hun kennis te verbreden. Joe’s Gone Diving op Bali is volop bezig met het bijspijkeren van de medische kennis en reddingstechnieken. Zij zijn trouwens de enige duikschool die altijd is blijven uitvaren om te duiken. Al was het met maar één duiker. Ze gaan hoe dan ook. Onder het motto “We celebrate together, we suffer together”. Ze willen er zijn. Voor hun staff en voor de duikers en snorkelaars. Geen haar op hun hoofd die er aan denkt om tijdelijk de deuren te sluiten.

Thalassa verzorgt haar Divemaster en IDC cursussen voor lokale mensen van de school die ze naast haar duikschool runt. Op de pof. Met het vertrouwen dat ze, zodra ze een baan hebben in de duikwereld, het terugbetalen. Op Komodo hebben ze bij Divine Diving in de afgelopen maanden het Reef Check Course Directors certificaat behaald. Ze zijn nu het enige Reef Check Dive Center in Indonesië. De afgelopen weken hebben ze, ook van andere duikscholen, Reef Check Eco-Divers opgeleid. Tevens hebben ze al meerdere riffen het ecosysteem in kaart gebracht. Met als doel het te behouden en onderhouden. Daarvoor zal elk koraalrif meerdere keren per jaar moeten worden gecheckt om een goed zicht te krijgen op de gezondheid ervan.

De bootstaf bij het Kri Eco en Sorido Bay Resort op Raja Ampat heeft zich de uitdaging op de hals gehaald om solarboten te maken. Catamarans voorzien van zonnepanelen. Bij lange na niet zo snel, maar wel een ecologisch verantwoord alternatief voor de duikstekken rondom het eiland.

Ondertussen vertelt Roel van LumbaLumba Dive Resort in Manado dat hij zijn zegeningen telt en het mooie van deze periode in ziet. Met zijn kleinschalige boutique-stijl resort verwelkomt hij straks graag de duiker die een optimale lokale beleving wil. In alle eenvoud en rust. Terug naar de basis.

— Ieder heeft zijn reden, ieder zijn onrust en ieder het vertrouwen in de toekomst: “The world is going to be okay.” —

Naar de korte termijn durven de duikscholen te kijken. Lekker bezig op het resort, even genieten van een andere invulling van de dag. Die middellange termijn geeft onrust. Het idee dat het resort straks bijna een jaar leegstaat, breekt vele harten. Van de eigenaren, van medewerkers en vaste gasten. Gelukkig zijn er ook de vertrouwde gasten die over al die maanden heen kunnen kijken en vertrouwen uitspreken in hun geliefde resort. Door een webcast van het resort te volgen via Facebook zoals Simone van Thalassa getrouw op elke zaterdagochtend uitzendt. Social media posts te liken en te delen. Een hart onder de riem te steken via de mail. En reserveringen die gedaan worden voor het moment dat de grenzen weer open gaan.

Het ene resort gelooft wel een vouchersysteem, donatie-actie of een tegoedbon. Wat centjes in het laatje brengt. Het andere resort vindt dat het een verkeerd signaal afgeeft. Ieder heeft zijn reden, ieder zijn onrust en ieder het vertrouwen in de toekomst. Zoals Danny van Murex terecht het Zoom-gesprek afsluit:  “The world is going to be okay”.