Mieke Noordanus – Passport to Paradise: van Bangka naar Lembeh

Het leuke van de Passport to Paradise is dat je van de ene locatie naar de andere gaat en zelfs tijdens de transfer per boot duikt. Duikreporter Mieke verkast van Bangka naar Lembeh.

Datum: 27-3-2024
Duiklocatie: Batu Mandi

Passport to Paradise deel III: Murex Manado, Murex Bangka en Lembeh Resort. Jullie denken dan van mij af te zijn, maar niets is minder waar. Dit is slechts een tussenstop. Op de weg van Bangka naar Lembeh Resort hebben we ook weer twee duiken gemaakt…. Zo veel te zien, beleefd en dus ook veel te schrijven. Er komt dus nog een deel 4.

Fikli was onze gids op deze transfer. Laurens was immers een dag eerder i.v.m. omstandigheden terug naar zijn familie, die hoe dan ook voorrang heeft. Hoewel de Indonesische mentaliteit daar net een beetje anders in zit en de gidsen echt alles over hebben voor hun baan.

Overigens een groot compliment naar Laurens, die alle onderwaterkaarten gedetailleerd tekent en inkleurt, zodat de gidsen tijdens een briefing goed kunnen vertellen hoe er gedoken kan worden en wat onder water zoals te zien is. Een onderdeel van de opleiding van alle gidsen.

Maar goed, we werden vroeg uitgezwaaid door het personeel van Bangka. Ingescheept op de boot, jawel…. in het gezelschap van onze Canadese medereizigers, meneer en mevrouw “altijd klagen”. Op zich hadden wij weinig problemen met het stel. Dit had alles te maken met hoe je je opstelt. Nogmaals, best wel wensen, maar geen verwachtingen. Iets heel anders dan alleen maar verwachtingen.

De wind was behoorlijk aangetrokken en de golven waren best wel hoog. Mevrouw Klaag kon daar niet zo goed tegen en lag een soort van “groen en geel” op de bank van de boot, nadat ze een handvol pillen naar binnen had gewerkt. Aangekomen op de duiklocatie moest er uiteraard wel gewoon gedoken worden, want eenmaal onder, was het probleem immers weg. Met zijn vieren achter Fikli aan, die zijn uiterste best deed om het e.e.a. aan te wijzen. Meneer en mevrouw Klaag leken wel twee torpedo’s. Zij met haar TG6 en hij met zijn GoPro wisten niet hoe snel ze een onderwerp aan moesten vallen als dit werd aangewezen, met als gevolg stof en geen goede foto of beeld.

Wij deden rustig ons ding. Alhoewel rustig. De afspraak was rond een pinnacle te duiken en aan de andere kant hiervan weer op de boot te klimmen. Van rustig was geen sprake, het stroomde werkelijk als een tierelier. Toch kreeg Fikli het voor elkaar om een pygmee seahorse aan te wijzen. Wat? Niet één, wel drie! Op een kleine koraalfan, die dus “overbevolkt” was, want achteraf op de foto bleken het vier pygmee seahorses op een kluitje te zijn. Niet de beste foto, maar tel de staartjes. Mevrouw Klaag was uiteraard niet tevreden, die had er maar één gezien en een mislukte foto!

Door hun gejaag miste het stel ook nog een grote murene en een sepia. Helaas miste Wally die ook, maar niet vanwege het gejaag, maar vanwege zijn luchtverbruik. Niet helemaal happy, want al na 40 minuten klunen op behoorlijke diepte had hij nog 50 bar lucht in zijn fles. Wijs als hij was, naar boven gegaan naar de zone voor de veiligheidsstop (had hij die alvast gemaakt) en daar in afwachting tot wij ook naar boven zouden komen. Fikli besloot om te keren, beter dan blijven klunen tegen de stroming. Gelukkig voor Wally (ook wel Wali of Woli genoemd), die inmiddels snorkelend aan de oppervlakte zwom, kwam de duik tot een einde, daar waar we ook het water in waren gegaan. Een schel fluitje van Fikli was het duidelijke signaal voor de boot, uiteraard met bemanning, om ons op te pikken aan dezelfde kant van de pinnacle waar we erin waren gegaan i.p.v. aan de andere kant waar de boot was gaan liggen.

De tweede duik tijdens de transfer werd gemaakt in Lembeh Strait. Deze was heerlijk relaxt in vergelijking met de eerste duik. Lekker kunnen struinen, slakjes gezien en ons vooral niet druk gemaakt om meneer en mevrouw Klaag, die werkelijk overal letterlijk met hun neus bovenop lagen. Achteraf kregen we te horen dat ze het heel fijn duiken vonden met ons, ondanks dat ik in haar ogen een grote camera mee had (ze had iets tegen mensen met een grote camera). Voor wat betreft de grootte van de camera…. In mijn ogen echt super groot, maar later tijdens de vakantie bleek dat deze helemaal niet zo groot is. Het kan nl. mega groot!

Op Lembeh Resort aangekomen, weer een warm welkom terug! Een supermooi luxe huisje, met werkelijk adembenemend mooi uitzicht over Lembeh Strait….

Wordt weer vervolgd!