René Weterings – Prachtig zicht bij de Zeelandbrug!
Rene leest veel goede berichten over het zicht bij de Zeelandbrug. Zou hij dan ook eindelijk eens geluk hebben?
Geluk hebben met een kentering die goed valt, dat valt niet mee als je altijd op een vaste avond duikt. Deze week verschuiven we onze duikavond één dag door en kunnen we eindelijk weer eens bij de Zeelandbrug duiken.Deze week en afgelopen weekend lees ik veel goede berichten over het zicht bij de Zeelandbrug. Nou daar houd ik wel…goed zicht! We zien ook dat er een kentering goed valt deze week, dus één en één is twee en plannen we onze duik op de donderdagavond bij de Zeelandbrug. Daar hebben we wel zin in. De hele week besteed ik aan mijn scriptie voor de opleiding hogere veiligheidskunde en dus kan ik wel wat ontspanning gebruiken. Als ik tijdens een momentje van overpeinzing naar buiten kijk, krijg ik nog meer zin. Ik werk hard door en hoop dat zo de tijd wat sneller gaat…
In de auto richting Zeeland bedenken we alvast waar we vanavond eens voor gaan als het gaat om onze foto’s. Maar we kunnen niet echt iets specifieks bedenken, dus we gaan gewoon blanco te water straks en we zien wel hoe het loopt. De parkeerplaats is compleet leeg als we aankomen, ik had toch nog wel een paar meer duikers verwacht. We kijken even op de dijk naar het water en dat ziet er veelbelovend uit. Ondertussen verschijnen er nog een paar andere duikers, dus we zijn toch niet alleen. We treuzelen niet te lang, zodat we mooi op tijd te water kunnen gaan en er als eersten in liggen.We gaan bij de trap onder de brug te water en trekken onze vinnen daar aan. Goof is snel weg en duikt onder, ik besluit om via de oppervlakte naar de pijler te zwemmen en bij de kop af te zakken. Het stroomt al niet echt sterk meer, dus ik kan op mijn gemak genieten van de mooi begroeide pijler. Al snel zie ik het eerste zeedonderpadje en later volgen er nog meer. Het zijn mooie kleine exemplaren in allerlei vreemde kleurenpatronen. Het seizoen van deze vissen komt er weer aan en dat is leuk, want het zijn prachtige vissen die je zomers toch een stuk minder vaak tegenkomt. Als ik op de bodem aankom kijk ik op mijn gemak rond en verbaas me over het goede zicht. Ik kan gemakkelijk de middelste pijler zien en kan het landschap om mij heen helemaal overzien. Wat is dit toch heerlijk, van mij mag het een heel jaar zo zijn, dat getob in baggerzicht kan ik geen lol aan beleven. Dus ik geniet van het moment!
Ik vind opvallend veel pauwkokerwormpjes en probeer weer eens wat moois te maken van deze sierlijke diertjes. In mijn ooghoek zie ik een kreeft voorbij wandelen met scharen zo groot als de handen van een stratenmaker! Jemig, wat imposant kunnen die kreeften soms zijn. Gelukkig heeft hij geen interesse in mij en kan ik op mijn gemak blijven fotograferen. Een wat grotere zeedonderpad met paarse tinten lijkt tegen de pijler geplakt te zijn. Hoe doen ze dat toch? Ik moet mijzelf in een vreemd hoek positioneren om de vis er op te krijgen, maar uiteindelijk krijg ik die markante kop er wel op.Het wordt tijd om wat dieper te gaan kijken vind ik, dus ik ga de stenen achter de pijlers bekijken. Hier krioelt het letterlijk van de gewimperde zwemkrab met zijn opvallende rode ogen. Op elke steen kruipt er wel één rond en soms zie je ze samen, wellicht om te paren? Ik ga op zoek naar slakjes, met name de harlekijnslak wil ik vanavond wel weer eens fotograferen. Inmiddels duik ik al een tijdje op tien meter diepte en vind ze niet helaas. Het duikt wel heerlijk in dit heldere water, heerlijk hangend boven de stenen is toch een stuk relaxter dan elke keer verrast worden doordat je niet ziet waar je tegenaan gaat botsen.
Een groot metalen rek of bak ligt hier op de bodem, ik probeer bijzonder leven te vinden. Zo’n metalen structuur trekt vaak van alles aan. Er kruipt een kleine kreeft rond en op de zijkant vind ik een brutaal galathea kreeftje die niet echt van mij onder de indruk lijkt te zijn. Toch kruipt hij op het laatste moment weg als ik een foto wil nemen. Ik verlaat dit metalen rek en laat mijzelf met de steeds zwakker wordende stroming nog wat naar het westen drijven. Nog steeds ben ik op zoek naar slakjes, maar ik denk dat mijn zoekbeeld opnieuw gereset moet worden.Tussen de stenen zie ik veel steenbolken liggen, die steeds een stukje van mij wegzwemmen als ik dichterbij kom. De dodemansduimen staan hier tussen de stenen mooi open en lijken maar door te groeien. Inmiddels is de stroming omgedraaid en mijn luchtvoorraad begint serieus te slinken. Ik besluit onderdieper te gaan en onderzoek elke steen die ik daarbij tegenkom. Zeedonderpadjes vind ik op bijna elke steen en ook de galatheakreefjes laten zich ook veelvuldig zien. Ineens zie ik een wrattig tipje die er ook nog eens goed bij zit. Waarom ik dit onopvallend slakje nu ineens wel zie is mij een raadsel, maar ik leef me er maar even uit. Het komt goed uit, want zo ben ik ook meteen bezig met de safetystop die mijn duikcomputer aangeeft. Ik ga weer verder en kom ondiep tussen de wieren terecht, het deint hier teveel om foto’s te maken, maar wat is het hier mooi zeg! Het stikt hier van de harlekijnslakjes en zeenaalden. Ook zie ik nog een kabeljauwachtige vis zwemmen tegen het wateroppervlak, een vis die ik niet vaak zie, wellicht een pollak? Met de stroming in mijn rug ben ik weer snel bij de trap aangekomen en is deze relaxte duik weer ten einde gekomen. Wat kan ik hier toch van genieten!
Duik 717 (Zeelandbrug, donderdag 27-10-2016, 19.50u)
Max. diepte 9.8m, temp. 13gr.C., zicht 4-5m, duiktijd 75min.