Bonaire: drie favorieten van Bart Snelder

Wie Bonaire zegt, zegt in één adem ook Bart. Hij is nu eenmaal onlosmakelijk verbonden met Bonaire. Hij laat je drie favoriete duikstekken in zijn ‘achtertuin’ zien.

Voor wie Bart Snelder van Bonaire kent, is het nauwelijks nog voor te stellen, maar hij is er werkelijk per ongeluk terechtgekomen!

Hij haalde zijn instructeursbrevet in 1989 of 1990, zegde subiet op bij zijn werk en stuurde bij Thalassa (toen nog in Amsterdam) van Simone Gerritsen, die ook zijn staff-instructrice was, tien faxen naar dive shops de wijde wereld in. Eentje reageerde met ‘kom maar’: “Dat was Buddy Dive Bonaire, destijds nog piepklein, met twee schoonmaaksters, 1 manusje van alles en ik zei de gek.” Het voelde als thuiskomen. Je zal maar bezeten zijn van duiken en dan mogen werkduiken op een eiland dat zich Divers Paradise noemt, zelfs op de nummerplaten van de auto’s. “Ik werkte daar iets meer dan een jaar toen ik een Californische blondine ontmoette waarvan ik vond dat ik er achteraan moest, en zo kwam ik uiteindelijk in Hawaii terecht. Daar dook ik me gedurende een jaar of drie helemaal het leplazerus, totdat ik eind 1994 terug mocht komen bij Buddy Dive waar ik diveshop-manager werd.”

Bart begon Wannadive in 2000, met een zakenpartner die hij in 2012 uitkocht. “Daar zat helemaal geen zakenplan achter, het was gewoon een logische volgende stap van de duikdroom.” In 2024 verkocht Bart Wannadive aan een deel van zijn crew, met de expliciete afspraak dat “ik me er als inmiddels oude knar tegenaan mocht blijven bemoeien. Wat een cadeau is het (duik)leven!”

Lac Cai

“Lac Cai is de enthousiaste duikleiders-droom, omdat deze duik aan de oostkust van Bonaire zonder kennis van de topografie eigenlijk niet is te doen, maar met kennis een duik van wereldklasse is. De in- en uitgang zijn een eitje, maar dan begint vrijwel onmiddellijk de lol. Hier stroomt al het water dat de baai wordt ingeblazen, diezelfde baai weer uit. Een harde klassieke muistroom voert ons mee. En door al het voedsel dat door de baai wordt aangevoerd, is het zicht gewoon slecht. In deze voedselstroom worden wij als duikers zonder ook maar één vinslag letterlijk door een ongelooflijke dichtheid aan vis gesleurd. Enorme zeebaarzen, letterlijk tientallen tarpons doemen op in het duistere water. Door een stroomstoot, over een rif dan en ineens is de drop-off daar. Plotseling is het water glashelder en zwemmen we langs één van de gezondste riffen van de Caribische zee, dat er ook nog eens compleet anders uitziet dan het rif aan de westkust. Roggen, murenes, tientallen schildpadden, het blijft maar voorbij komen. En op de terugweg de lol om met die muistroom om te gaan, ronduit geweldig, als je de weg kent…”

— In deze voedselstroom worden wij als duikers zonder ook maar één vinslag letterlijk door een ongelooflijke dichtheid aan vis gesleurd. —

Zoutpier

“De Zoutpier aan de zuidwestkust van Bonaire is een pier op palen die zo tussen de vijf en vijftien meter in het water steken. Al het zout dat op Bonaire wordt geproduceerd wordt hier in schepen geladen. Wanneer er geen schepen zijn, mogen duikers tussen die palen duiken. En dat doen we graag! Onder de palen is het een verzamelplaats van een idiote hoeveelheid vis. Er naartoe zwemmen levert vaak al een paar schildpadontmoetingen op, en onder de pier is eigenlijk ook altijd wel een dikke groene murene te vinden. Maar let ook eens op de dichtbegroeide palen zelf. Vaak zijn daar de hot topics voor fotografen te vinden: frogfishes en zeepaardjes. En dat alles in prachtig zonlicht, schitterend verstrooid door de palen.”

— Alles in prachtig zonlicht, schitterend verstrooid door de palen.” —

Carl’s Hill

“Carl’s Hill op Klein Bonaire. Deze plek heeft een echte duikgeschiedenis, want hier bivakkeerde ooit duik pionier Hans Hass met zijn vrouw Lotte en schreef hij daar piratenverhalen over. Ontzettend leuk! Deze duik is een bootduik, op zich al leuk om eens een bootreisje te maken natuurlijk. De boot legt vlakbij de kust aan en bevindt zich dan boven de steilste drop-off van Bonaire. Eigenlijk een echte muur, die ook nog eens oneindig in de diepte verdwijnt. Maar daar gaan wij niet heen. We zwemmen op een meter of 20 het hoekje om en zien dan iets boven ons nog een muurtje naar beneden komen. We zwemmen er onderdoor en er voorbij zwemmen we er terug weer langs. Terug om het hoekje zwemmen we onder de boot door en gaan uiteindelijk op het ondiepe plateau terug. Daar ligt veel hagelwit zand met hier en daar een koraal-‘eiland’. Vlakbij de boot zien we het resultaat van koraal kweken nadat een storm het koraal weggevaagd had. Prachtige kerngezonde geweikoralen bekleden hier het plateau. Da’s lekker thuiskomen!”