Zeepaardje in de Oosterschelde

Van alle dieren in de oceanen en zeeën is er toch wel eentje die een speciaal plekje heeft in de harten van duikers. Het zeepaardje! Zeker in de Oosterschelde kunnen we deze vissen wel bestempelen als de ‘heilige graal’.

Het is vrijdagmiddag, het werk is gedaan, het weekend kan beginnen. Mijn duikspullen liggen de hele dag al ongeduldig in de auto, maar nu kan ik eindelijk richting Zeeland. Mijn missie voor vandaag is namelijk het bezoeken van het zeepaardje bij de Bergse Diepsluis. Al een paar weken zie ik foto’s en berichten op social media verschijnen van een zeepaardje, ik wil het dit jaar ook weer eens proberen. In 2020 lukte het me niet om een zeepaardje te vinden, ik ben toen ook niet actief op zoek gegaan na de berichten over zeepaardjes moet ik eerlijk toegeven. De laatste keer dat ik een zeepaardje vond was in oktober 2019. Toen op de sepiastokken bij Zoetersbout. Het wordt dus weer eens tijd om de ‘heilige graal’ van duikers in Nederland te vinden.

Het is vandaag helemaal niet druk op de duikstek, heerlijk! Op de parkeerplaats spreek ik een goede bekende en hoor ik dat het zicht niet veel soeps lijkt te gaan worden. Er is veel stof en algen bloeien tijdens deze warme week snel op. Sepia’s worden evenmin genoemd, ondanks dat het nu wel de tijd van het jaar zou moeten zijn. Het is maar stil onder water, zo wordt mij verteld. Maar ik weet waar ik voor kom, ik kleed mezelf dus snel om en daarna lig ik al snel in het water. In het ondiepe deel is het zicht inderdaad erg slecht. Het water voelt hier ook bijna vies warm aan en de algen en stof zijn inderdaad goed zichtbaar. Tegen beter weten in had ik voor de eerste duik van vanavond gekozen voor de Olympus 12-40 mm PRO lens (vast op 12 mm), groothoek dus. Ook een beetje vanwege het feit dat ik toch ook een rondje sepiatentjes wilde doen in de hoop een paar sepia’s te kunnen vinden. Gelukkig vind ik al na een paar minuten een zeepaardje op de bamboestokken!

Na een paar geslaagde foto’s besluit ik een rondje langs de diverse sepiatentjes te maken, ik heb gehoord dat er twee zeepaardjes zouden moeten zijn. Het levert echter niks op, behalve de volle trossen van pijlinktviseieren en de geknoopte eieren van de sepia’s. Ik draai weer om richting het zeepaardje, het diertje zit nog op dezelfde plaats maar is een bamboestok opgeschoven. Aangezien ik de foto’s die ik wilde maken al heb gemaakt, ga ik op het gemak terug naar de kant. Onder water besluit ik al om een tweede duik te doen, maar dan met de macrolens. Nu heb ik mijn kans, dus die moet ik met beide handen aangrijpen. Voor je het weet is zo’n zeepaardje weer vertrokken.

De gehele duik ben ik alleen, inmiddels ben ik al bijna anderhalf uur in het water voor mijn tweede duik. Samen met de eerste duik ben ik meer dan tweeëneenhalf uur onder water geweest en had ik het rijk alleen. Het matige zicht was jammer, de ontmoeting met het zeepaardje was erg gaaf. Tevreden rijd ik naar huis, de ondergaande zon straalt zijn laatste warmte op mijn gezicht. Het was een heerlijke avond in de Oosterschelde!