Winters snorkelen in Noorwegen

Het is al jaren zijn droom: in een camper door het winterse Noorwegen trekken. Maar eigenlijk wil Joost Boerman onderweg ook duiken of snorkelen. Hoog tijd om beide dromen waar te maken!

December 2021: het is nu bijna een week geleden dat ik met mijn camper vertrok uit Nederland.  De camper bouwde ik met mijn vader, met een aparte ruimte voor natte duik- en snorkelspullen en allerlei voorzieningen voor koud weer. Nu kan mijn droom eindelijk werkelijkheid worden!

Via Duitsland, Denemarken en Zweden kom ik aan in Noorwegen, waar de sprookjesachtige landschappen direct beginnen. De interessante snorkelplaatsen in Denemarken heb ik stoer genegeerd, anders zou ik nog veel later in Noorwegen aankomen. Eerst moeten er kilometers gevreten worden.

Over de prachtige landschappen kan ik nog uren praten, maar laat ik het bij mijn onderwateravonturen houden. De meeste duiken maakte ik in tropisch water. Afgelopen jaar dook ik ook in Nederland, waarvan eerlijk gezegd slechts een paar in droogpak, omdat het gewoon te mooi weer was. Misschien is het mijn beperkte ervaring met droogpakduiken en koud water die het voor mij juist zo interessant, spannend en uitdagend maakt.
Ik vertrek natuurlijk niet in het hoogseizoen qua duiken en snorkelen en covid lijkt het niet makkelijker te maken. Ook het feit dat ik een maand later ben vertrokken dan het plan was, helpt niet. Ik kom er al snel achter dat duiken in de winter in Noorwegen bijzonder lastig te boeken is, zeker als je alleen bent. Alle duikcentra die ik mail of bel, zijn dicht. Mijn duikplannen zet ik dus even in de wacht.

Hoe noordelijker ik kom, hoe minder uren daglicht er overblijven. Tijd genoeg om ’s avonds in de camper te googelen naar snorkelmogelijkheden. Al eerder las ik over een meer met de naam Lygnstøylvatnet (vraag me niet dit snel uit te spreken) en na een week rijden ben ik hier in de buurt.

Lygnstøylvatnet

In 1908 stond hier een melkboerderij, maar toen een deel van de berg Keipen instortte werd het dal geblokkeerd en ontstond er een meer. De boerderij en omgeving kwamen onder water te staan. Ik besluit erheen te rijden. De twee uur die het volgens Google Maps rijden is, worden er drie in mijn camper in de sneeuw. Maar wat een prachtige rit! Smalle wegen tussen hoge, met sneeuw bedekte bergen zorgen ervoor dat ik me in een sprookje waan. Aangekomen bij het meer blijkt het wel wat frisser dan in een sprookje. Het is -4⁰ Celsius, het waait hard, het sneeuwt en het is bewolkt. Omstandigheden die niet ideaal zijn voor onderwaterfotografie.

Daar sta ik dan: alleen, in the middle of nowhere naast een half bevroren meer. Dit is waar ik voor kwam. Maar nu moet ik even moed verzamelen. Ik stuur een berichtje naar de peptalk-in-noodgevallen-hulplijn in Nederland en overleg over de situatie. Oké, ik ga dit doen. Als ik tenminste mijn droogpak dicht krijg, want de rits zit op de rug. Een kledinghanger aan de trap van de bus biedt uitkomst en nadat ik voorzichtig een rondje ben gedraaid, zit mijn pak dicht. De bus kan op slot en met de camera loop ik door de sneeuw naar de waterkant waar ik makkelijk het water in kan via wat rotsen. Het water is 1 graad boven nul en ondanks dat dit warmer is dan de lucht, voelt het alsof mijn gezicht bevriest. Maar zodra ik mijn masker opzet en mijn hoofd onder water steek, kan ik mijn ogen niet geloven. Ik heb al veel gedoken, maar nog nooit zo kraakhelder water gezien.

De bodem loopt langzaam af naar 10 meter diepte, maar met mijn snorkel en droogpak blijf ik aan de oppervlakte. Dankzij het fantastische zicht heb ik een geweldig overzicht en kan ik alles perfect zien. Het pad naar de boerderij is nog in uitstekende staat. Er staan boomstronken van een eeuw geleden, nog helemaal intact. Het beetje wier eromheen zorgt voor een mysterieuze sfeer. Ik volg het pad richting de boerderij, tot ik mijn hoofd stoot aan een stuk ijs. Het mooiste stuk van de boerderij bevindt zich onder het ijs. Ik zie het in de verte liggen, maar kan er geen foto’s van maken. Door het ijs krijgen de foto’s van het pad naar de boerderij een blauwige tint die het water nog kouder doet lijken. Aan de rand van het ijs begin ik foto’s te maken van de vormen en kleuren in het ijs. Ik heb nog nooit onder het ijs kunnen kijken en het is een bizarre beleving.

Langzaam begin ik het koud te krijgen en ik besluit terug te zwemmen. Ik snorkel nog even langs de plek waar ik aan de oppervlakte een kleine waterval in het meer uit zag komen. Het water is hier misschien maar kniediep , maar ook ontzettend helder. De bodem is bedekt met groen wier en overal liggen blaadjes. De groene en bruine kleuren komen zo mooi tot hun recht op de foto’s dat ik hier toch weer een tijdje blijf dobberen.

Na ruim anderhalf uur snorkelen tussen de bergen moet ik er toch echt uit. Tijd voor een kop warme koffie! Wat een geweldige ervaring is dit!!!