Winterduiken in Noorwegen
Ken je dat? Je wilt iets heel graag, maar twijfelt of het wel zo’n goed idee is. Joost Boerman test de haalbaarheid van zo’n idee in het winterse Noorwegen.
Mijn idee? Hartje winter met een camper naar de poolcirkel in Noorwegen rijden. En dat na twaalf jaar in het Caribisch gebied te hebben gewoond. Alleen al autorijden in de winter is iets wat ik nog nooit heb gedaan.
In de winter van 2021 rijd ik van Nederland naar het noorden van Noorwegen. De reis is een verhaal op zich, maar belangrijker… onderweg wil ik ook graag duiken! Het is lastig om iemand te vinden die in deze periode een toerist zoals ik mee onder water wil nemen. Misschien dat dat iets te maken heeft met het feit dat het er -15⁰ C is en het er elke dag maar een paar uur licht is.
Via een Facebookgroep voor duikers in Tromsø kom ik in contact met twee jongens – Brage en Knutmag durven het wel aan om mij mee te nemen. We spreken om vijf uur ’s middags af op een parkeerplaats aan het fjord bij Tromsø. Het is al pikkedonker en het sneeuwt, maar dat geeft mij alleen maar een nog specialer gevoel.
Zal het dan eindelijk echt gaan gebeuren: duiken in de sneeuw?
IJswater
We hijsen ons in onze droogpakken en banjereen door de sneeuw naar de waterkant. De zenuwen beginnen bij mij nu toch wel een beetje op te spelen. Langzaam dalen we af langs een ketting. Het water is kraakhelder maar het is volledig donker. In het licht van de lampen zien we kleine kabeljauw, krabben en anemonen verschijnen.
We zijn bijna bij het geplande wrak op 20 meter als ik het toch wat koud te krijg en in mijn droogpak wat nattigheid denk te voelen. Ik geef mijn buddy’s een teken en we besluiten de duik langzaam te beëindigen. We moeten nog een stukje terugzwemmen onder water en ik voel hoe er steeds meer water mijn pak in loopt. Er is iets echt mis. Na de veiligheidsstop steek ik mijn hoofd boven water om me vervolgens te realiseren dat ik nog een paar minuten naar de kant terug zou moetzwemmen. Met een watertemperatuur van drie graden en een luchttemperatuur van -10 graden slaat de kou nu goed toe.
Terug bij de kant voel ik me echt niet lekker en ben ik wat duizelig. Gelukkig staat er iemand klaar om mijn camera aan te pakken. Ik probeer zo snel mogelijk mijn droogpak uit te trekken, maar het gaat al mis bij de handschoenen. Met mijn tanden trek ik aan mijn handschoenen, maar ik kom er al snel achter dat ik op mijn vingers aan het bijten ben. Het gevoel in mijn handen is helemaal weg. Met wat hulp lukt het – mijn pak is compleet volgelopen en ik ben drijfnat.
Gelukkig heeft mijn bus een dieselkachel die ik al op de hoogste stand had gezet. Snel droge kleren aan en opwarmen, maar de schrik zit er flink in. Bij de warme kachel bespreken we nog eens wat er gebeurd is. Brate en Knutmag vinden dat ik erg rustig ben gebleven en de juiste beslissing heb genomen om de duik te beëindigen. Bij deze watertemperatuur is water in je droogpak niet niks, omdat je meteen al je isolatie kwijt bent. Ik was dan ook behoorlijk afgekoeld.
De Noren zijn stom verbaasd als ik zeg dat ik nog een poging wil wagen. We spreken af een week later op een andere plek een duik te maken in een pak dat ik van één van de duikers leen. Mijn eerste duik in de Arctic is niet zo’n beste, maar ik heb er veel van geleerd. Een onvergetelijke ervaring én… ik kan wel zeggen dat ik bij de poolcirkel gedoken heb!
Twee dagen voor de volgende duik breng ik mijn fles naar Brage om te vullen. Hoewel het naar zijn huis maar tien minuten rijden is van de camping waar ik met de camper sta, blijkt het toch niet zo eenvoudig. Na een paar keer met slippende banden over de sneeuw geglibberd te hebben besluit ik de bus onder aan het laatste heuveltje te laten staan en met mijn fles op mijn schouder het laatste stukje te lopen. Tot groot plezier van Brage natuurlijk, die het lachend vanuit de deuropening aankijkt.
Indrukwekkend en kleurrijk
Voor tweede duik verzamelen we bij het huis van Knutmag, een oude kleuterschool aan het fjord. Hij is een echte outdoorliefhebber en zijn kelder hangt vol wandel-, duik- en kanospullen. Eerst maar koffie, we moeten tocht wachten op Brage, die zich natuurlijk weer verslapen heeft.
De duikplaats ligt op 20 minuten rijden. Een fantastische route door de besneeuwde bergen en sprookjesachtige landschappen. Bij de duikplaats aangekomenm moeten we eerst de parkeerplaats sneeuwvrij maken. Een halve meter sneeuw wegscheppen blijkt een goede warming-up voor een duikje. We hebben er alle drie zin in en zijn zo omgekleed. Het is nog een paar minuutjes lopen naar het water. Gelukkig kan ik de twee anderen volgen – zij maken een smal paadje, maar de sneeuw komt nog steeds tot mijn heupen. Blij dat ik er niet als eerste doorheen hoef!
Langzaam dalen we af in het kraakheldere water. Er is meer licht en dat maakt het nog indrukwekkender. De ene anemoon is nog groter dan de andere en het lijkt wel alsof de krabben en naaktslakken overal zitten. Ik zie zee-egels in alle kleuren – van knalrood tot zwart en groen. Na een minuut of 50 geeft Knutmag mij het signaal voor kou. Ik begrijp dat hij wil weten of ik het koud heb. Het gaat prima, ik wil verder! Knutmag blijft me het teken geven en ineens snap ik dat het geen vraag, maar een mededeling is. Hij heeft het koud… Stiekem moet ik wel even lachen: de Caribische duiker houdt het langer vol dan de Noor!
