Richard de Kok- Hoe een schol een tarbot werd!

Na een duik in het Oostvoornsemeer plaatst Richard zijn foto’s op Facebook. En ontvangt meteen een lesje ‘platvisologie’.

Datum:  eind februari 2016
Duiklocatie: Stormvogel, Oostvoorne

Het is eind februari en heerlijk weer en ik besluit dat ik vandaag wat eerder van het werk ga vertrekken om via het Oostvoornsemeer te kunnen rijden om hier nog even in te plonzen. Als ik halverwege de middag aan kom is de hele duikstek (Stormvogel) verlaten. Heerlijk, ik heb het rijk alleen. Het water ziet er behoorlijk helder uit en heeft, voor deze tijd van het jaar, een aangename temperatuur van zes graden. Ik ga ter water en volg het bandenspoor richting de kever. Onderweg kom ik een flinke schol tegen van een halve meter. Wat een enorm beest wordt zoiets eigenlijk als het helemaal volwassen is. De kenmerkende stippen zie je dan niet meer terug. Hij lijkt wat ronder te worden en als ik hem aandachtig bekijk door de camera vraag ik me af wat er niet klopt aan z’n kop. Hmmm, raar, maar ik kom er niet achter, waarom dit gevoel heb. Ik besluit me maar te concentreren op de foto, want mijn grootste schol ooit moet natuurlijk wel worden vereeuwigd.
Ik duik na de foto vervolgens langzaam verder en ga hierna aan de slag met een autowrak van een kever. Het zicht schat ik op een dikke zes meter, maar helaas hangt er boven de bodem toch aardig wat stof. Toch erg lastig om zo’n groot object op een mooie manier op de foto te krijgen. Matig tevreden volg ik na ruim 20 min het bandenspoor verder en kom ik bij een glijbaan. Vanaf hier vervolg ik mij weg naar het westen en kom uit bij het heipalenbos. Op zich wel grappig gedaan en de meeste palen zijn mooi begroeid met mossels. De palen zijn te groot om met dit zicht een mooie foto te kunnen maken.
Na het bos speel ik nog even voor rioolrat en duik twee riolen door voordat ik aankom bij het oude houten wrak wat ik me nog kan herinneren van een van mijn cursussen bijna twintig jaar geleden (Aaaii, ik wordt oud denk ik nog even). Hier vlak in de buurt vind ik nog een groot oud anker. Na nog wat plaatjes gemaakt te hebben keer ik om en besluit ondiep terug te duiken naar de instap. Ik kom nog tweemaal zo’n enorm schol tegen. De eerste is een centimeter of veertig en weet ik weer mooi vast te leggen. De laatste schol gaat toch echt over de halve meter vermoed ik, maar schrikt helaas als ik iets te dichtbij komt voor de foto en verdwijnt met een enorme stofwolk in de groene wereld. Na ruim 70 min ben ik weer bij de kever en zit de duik er op. Als ik aan het eind van de middag mijn verslag en foto’s op facebook plaats, krijg ik van een tweetal facebookvrienden een lesje ‘platvis’. Mijn enorme schol blijkt een tarbot te zijn. Voor zover ik weet ben ik nog nooit een tarbot (bewust) tegengekomen en nu drie stuks in ruim een uur duiken. Ik snap nu ook waarom de stippen ontbraken en waarom ik dacht dat er iets met z’n kop mis was. Tarbotten hebben de ogen op linkerzijde, terwijl de schollen hun ogen aan de rechterzijde hebben. Tis maar dat jullie het weten!