René Weterings – Zoetwater Murenen!

Een woensdagavond duik zat er niet in deze week. Frank heeft het druk op zijn werk en naar Zeeland knallen, wordt wat lastig. Toch gaan we duiken deze week en wel op maandagavond. Frank kan wil zijn net gemonteerd droogpakhandschoenen toch even gaan testen! Daarvoor kriebelt het duikvirus te veel. 

Ondanks dat ik een cursus ATEX heb in Zwijndrecht, ben ik op tijd thuis en spraken we rond 19.30u af op de parkeerplaats. Het is daar altijd pikkedonker, maar vanaf de provinciale weg zie ik een zwak kofferbak lichtje al branden, Frank is er dus al. Zijn spullen staan al klaar en ik ga mezelf ook snel omkleden. Ik zag al wat lichte regendruppels op de autoruit en dat was ook wel het weer was men had voorspeld. Het was dus zaak om niet te veel te treuzelen en snel in het water zien te komen.

Voor mijn DTD wing had ik afgelopen week een set loodpockets gekocht om wat meer flexibel te zijn met de loodverdeling. Ik ben nog zoekende naar de meest ideale plaats en dit setje kwam op internet voorbij en kwam dus precies van pas. Dus deze duik kon ik dat mooi even testen en aan het einde van de duik even uitloden voor het duiken in zoet water. Frank was ondertussen snel gereed om te gaan duiken, dus het ging vandaag lekker snel.

Net voordat Frank zijn droogpakhandschoenen helemaal dicht had gedraaid, kreeg hij een bloedneus. Waarschijnlijk door het vele stof van zijn werkzaamheden van vandaag. Hmmm, niet echt handig zo net voor de duik, maar Frank gaf niet op en we lieten na een paar minuutjes toch richting het water om het te gaan proberen. De Gemeentelijke plantsoenendienst is hier duidelijk bezig geweest, want rond de instap zijn wat struiken verwijderd en was het een flinke modderboel.Vanaf de kant zag het water er kraakhelder uit en lag het er weer vredig bij. Mooie sfeer voor een nachtduik. Frank spoelde zijn neus een beetje en vroeg mij dit keer om een gunst….of ik even zijn masker wilde voorzien van wat speeksel!! Tja, daar zijn buddy’s dus voor…haha. Door zijn bloedneus was hij vergeten zijn kompas en duikcomputer mee te nemen, dus dit keer een “blinde duik” voor Frank. Snel trokken we verder alles aan en gingen we onder.

Ik besloot de normale route te volgen in de hoop nog wat leven te kunnen spotten. Aangezien ik niet veel in november maanden heb gedoken in het verleden, wist ik niet wat we konden verwachten. De begroeiing op de bodem zag er nog mooi fris groen uit, dus dat viel me al niet tegen. Het was zelfs best veel en gaf daardoor een gevoel alsof je boven een mooi groen tapijtje zweeft. Op de kale stukken zand zagen we al vrij snel wat kleine baarsjes liggen, dus er was gelukkig nog leven te zien.
Mijn oog viel op een gegeven moment op een kop van een vis onder wat groene bodem begroeiing. Ik dacht hierin de kop van een jonge snoek te herkennen en seinde Frank ook te komen kijken. Op de plaats waar ik de vis had gezien, was plotseling niets meer te zien. Maar na een klein beetje zoeken vond ik de vis weer terug en trok de waterplanten wat terug. Tot mijn verbazing was het geen snoek, maar een flinke paling, waarvan alleen zijn kop te zien was. En aan de grootte van zijn kop te zien, was dit absoluut geen kleintje! Leuk zeg, want dit was al lang geleden.

Ik was blij dat ik mijn 14-42mm objectief had gemonteerd, want nu kon ik toch met wat inzoomen goede foto’s maken. Ik wilde immers niet meteen de lens in zijn snufferd duwen met het risico dat hij weg zou kruipen of zwemmen. Deze paling liet zich goed bekijken en vooral ook goed fotograferen. Met zijn kop zo tussen de waterplanten zag het er op de display in ieder geval erg leuk uit, maar het is altijd even afwachten wat het op de pc doet.
Na deze verrassende ontmoeting doken we verder, het zicht was best aardig en op grote stukken zelfs erg goed te noemen. Niet veel verder van de eerste paling viel mijn lamplicht wederom op een paling. Dit keer een exemplaar die mooi vrij op het zand lag, zodat goed zichtbaar was hoe lang en dik deze was. Ik schatte deze paling op zo’n 70-80cm en polsdik, het eerste wat in mijn gedachte op kwam was de term “zoetwater murene”. We konden deze paling maar eventjes bekijken, want hij was wat nerveuzer dan de eerste die we vonden. Gaaf hoor, dit soort ontmoetingen maken de duiken natuurlijk een stuk interessanter.

We doken nog een stukje verder en ik probeerde ook nog wat baarsjes op de foto te zetten met de +10 diopter. Sommigen lieten zich goed benaderen, maar anderen waren een stuk zenuwachtiger. Na zo’n 30minuten keerden we om en prompt doken we bovenop paling nummer 3. Deze liet zich ook aardig benaderen, maar kroop wel steeds een stukje verder en dieper. Frank en ik volgende hem kortstondig en ik kon weer wat leuke plaatjes schieten. Toen de paling de diepte in schoot was het mooi geweest en begonnen we aan de terugweg.
Ik had het inmiddels serieus koud gekregen, want er was water binnen gekomen. Mijn borst en buik voelde erg koud aan, dus vermoedelijk is het langs mijn nekseal binnen gekomen. Volgende duik dus even goed opletten wat ik eventueel fout heb gedaan, een echt lek heb ik niet kunnen ontdekken. Frank zijn droogpak handschoenen zijn wel droog gebleven, dus die test was geslaagd. En de ontmoetingen met de 3 dikke palingen maakte deze duik toch tot een succes!

Max. diepte 10.1m, gem. diepte 6.4m, temp. 10gr.C., zicht 3-5m, duikduur 53min.