René Weterings – Eerste poging voor inktvissen…

Stiekem hoopt René dat hij deze duik pijlinktvissen kan fotograferen. Duik met hem mee bij de Zeelandbrug.

Duik 518 (Zeelandbrug, zondag 13-4-2014, 20.30u)
Zondagavond en wederom valt er een kentering best redelijk, maar zowel Frank als Goof kunnen niet. Tijd om nog een “back-up buddy” te vragen, want dit kan ik niet voorbij laten gaan. Fred is mijn reddende engel en kan met me mee gaan duiken bij de Zeelandbrug.
De berichten van het goede zicht trekken mij enorm en dus regel ik op zaterdag al mijn buddy voor zondagavond. Zo heb ik weer een garantie op een mooi stukje weekend afsluiting. Ik spreek af om rond 19.30u op de parkeerplaats te zijn. Van Arco hoor ik ook nog dat hij komt, dus helemaal alleen zullen we niet zijn deze avond. Ook wel eens zo gezellig!
Er zijn wegwerkzaamheden bezig aan de Straalweg, maar gelukkig is de duikstek in het weekend wel te bereiken en hoef je maar een stukje door het onverharde stuk. Doordeweeks is een ander verhaal, maar daar heb ik nu dus mooi geen last van. Als ik op de parkeerplaats komt, staat Fred me als een trouwe hond weer op te wachten (iedere verdere vergelijking van Fred met een hond waag ik me niet aan hoor!).
Ook staat er een auto die van Ciska en Jan blijkt te zijn, die zijn er al sinds de middag en vermaken zich dus prima en gaan voor nog een afsluitend duikje.
We zijn eigenlijk veel te vroeg voor de kentering, die valt theoretisch gezien pas om 21.15u. We rekken het dus met wat ouwehoeren en ik vul mijn flessen nog even goed af. Dan zijn die vulautomaten die meerdere muntsoorten slikken toch wel handig! Ik spreek met Fred af dat ik toch rond 20.30u wel te water wil gaan. Arco komt wat later aan en gezamenlijk kleedden we ons om. Op de dijk maken Fred en ik beiden nog even een foto van de brug met de ondergaande zon en gaan we te water bij de nieuwe instap.
Voor vanavond heb ik mijn groothoeklens gemonteerd, omdat ik toch stiekem hoop weer eens wat pijlinktvissen te kunnen spotten en te fotograferen. Het is een gewaagde lenskeuze, want als we verder niet veel interessants gaan zien wat groter is dan 30cm, dan wordt fotograferen met een groothoek in het donker niet echt heel bijzonder. De locatie van de sepiatentjes heb ik nu in mijn hoofd en ik spreek met Fred af we gaan proberen ze te vinden. Maar mocht ik er onderweg geen trek meer in hebben als het te hard stroomt of het zicht te slecht is, dan zou ik dat aangeven. Fred vindt alles prima, dus zo hebben we weer goede afspraken gemaakt.
We dalen af en er staat nog een redelijke stroming. Ik probeer niet al te langzaam af te dalen en tot zo’n 10m gaat dat goed. Maar daar aangekomen, leek het wel of ik tegen een muur van stroming aan kwam. Ik dook net iets verder dan Fred, dus ik merkte dat als eerste. Meteen zei mijn gevoel dat ik het hier maar bij moest laten en maakte aan Fred duidelijk dat we niet dieper zouden gaan. Hij seinde OK en we begonnen aan onze scharreltocht op en tussen de stenen.
Het valt op dat de brokkelsterren in grote getalen aan het oprukken zijn. Ik hoop van harte dat ze niet zo’n overhand gaan krijgen als bij Burghsluis, want deze dieren maken een duik erg saai als ze alles overwoekeren met hun duizenden. Gelukkig zijn ze nu redelijk goed verdeeld en valt er veel te zien. Ik zie al vrij snel wat vlokkige zeenaaktslakken en een millennium wratslak. Ik wijs ze voor Fred aan, zodat hij kan bepalen of hij er foto’s van wil nemen. Voor mij heeft dat totaal geen zin, dus Fred heeft alle kansen op het macrospul vanavond, ik gids wel wat. Ik maakte wat foto’s van hem, toen hij aan het fotograferen was, het is altijd leuk om foto’s van jezelf te hebben dus die stuur ik hem nog wel na dacht ik.
We zagen diverse flinke exemplaren van dodemansduimen en ik zag dat Fred ze aandachtig bekeek. Normaal bekijk je zo’n groot onderwerp niet van zo dichtbij, dus ik had al snel door dat hij op zoek was naar de slak die op dodemansduim voorkomt, de tritonia. Ik deed dus maar hetzelfde om de kans te vergroten, ondanks dat ik wist dat het om een piepklein slakje ging. Ik kon er ook niet echt mijn aandacht toe zetten, zo’n slakken junkie ben ik nu ook weer niet.
Op een loshangende zakpijp zag ik een opvallende witgele vlek en herkende het vrijwel meteen als een grote satijnslak, ook nu weer gaf ik Fred ruimschoots de kans deze te fotograferen en ik keek toe. Op zich ook best lekker, gewoon wat hangen en op het gemak kijken. De drang om te fotograferen was er niet echt. Ik probeerde wel wat op een paar stenen die vol met brokkelsterren zaten, maar verder niet echt.
Plotseling seinde Fred me van achter een steen en ik moest me even goed positioneren om te zien wat hij gevonden had. Het was warempel een mooie rode snotolf die in een hoekje een mooi beschut plekje gevonden had en in alle rust leek te wachten op iets bijzonders. Ik keek even goed of ik een nestje kon vinden, maar dat was niet het geval. Snel pakte ik mijn camera, want nu had ik wel een mooi onderwerp.
Het zicht was nog best redelijk, dus met de juiste flitsposities kon ik er nog best wat van maken. Achter ons kwam Arco voorbij en Fred gaf ook Arco de kans om wat foto’s te maken. Fred deed als laatste zijn best, maar er was nu helaas toch wat meer stof. Volgende keer moet hij eerst zelf maar eens zijn kans nemen.
Na een dik uur werd het tijd om naar ondieper water te gaan en daar aangekomen viel mijn oog ineens op een 2e snotolf van de avond. Toen ik hem vond, leek hij wel stervende. Hij duikelde vreemd genoeg op zijn zij en bijna onderste boven. Pas toen ook Fred kwam kijken, kwam hij weer tot leven. Maar ook nu zwom hij pardoes tegen een steen aan, waarna hij zijn weg in het vrije water vervolgde. Wat een vreemde snuiter! Wel een grappig einde van een mooi duikje.
Na 74 minuten kwamen we weer boven water bij de trap, meters hebben we vanavond niet gemaakt. Maar het was evengoed een leuke duik met veel leuk leven. Mooi Zeelandbrug duikje dus!

Max. diepte 10m, temp. 11gr.C., zicht 2m, duikduur 74min.