Kinsale – duiken met zeehonden en meer

Duiken aan de zuidkust van Ierland is een feest van kleur én van zeehonden. Pauline de Blocq van Scheltinga keek de dieren recht in de ogen.

Zeehonden zijn er ontzettend veel. In de haven wordt er eentje gevoerd door zijn vaste visser. Het dier komt voor driekwart uit het water, oh, wat een lenigheid en gratie. Ook zien we ze bij praktisch  elke duikstek wel liggen. Lomp slepen ze hun lijf over de rotsen om, zodra ze in het water zijn, als een raket alle kanten op te schieten. Ik weet dat de kans dus heel groot is om ze vaker tegen te komen. En dat gaat ook gebeuren – het blijft absoluut niet bij die twee hierboven. Dat was nog maar het milde begin.

We duiken in Kinsale, Ierland, een halfuurtje met de taxi vanaf Cork. De vrolijk beschilderde huisjes van het vissersplaatsje tekenen fel af tegen het typische grijs van authentieke stenen huizen met leien daken. De groene heuvels en grillige luchten zijn precies zoals ik mij deze had voorgesteld: het voelt eerder als herkenning dan als een kennismaking met Ierland. Vanuit het niets breekt de zon ineens fel door een dik pak wolken. Alsof ze van haar eigen weerspiegeling op het water schrikt, schuilt ze weer achter de wolken die direct en puur omdat het kan, trakteren op een buitje – zo lokaal zelfs, dat de ene helft van de straat nat wordt en de andere niet.

Met een snelle boot racen we twee keer per dag de baai uit. De schipper weet precies welke stekken zich uitstekend lenen voor de mooiste duiken in de luwte van de rotsen die de harde wind laten afbuigen. Het is heel divers, daar onder water en het stroomt er niet. Overal zie ik haaieneieren die stevig zijn vastgeknoopt aan het taaie kelp. De haaien zijn talrijk aanwezig – nog nooit zag ik er zoveel per duik.

De wanden van de rotsen, zeg maar Obelixformaat, zijn ontzettend mooi begroeid met dodemansduim en allerlei prachtige anemonen in de meest exotische tinten. Dit is precies wat mij zo aantrekt in duiken in koud water: het groene licht, de diversiteit, de seizoenen. We genieten volop en schieten erop los met onze camera’s. Goh, dat is weer even wennen en alweer wat langer geleden. We blijven bij elkaar, doen ons eigen ding en na een klein uurtje duiken laten we de boei weer op, worden aan boord gehesen door de schipper en krijgen we als vaste prik een winegum aan boord. Ik kan het niet laten en neem er twee; het zijn de lekkerste ooit, hmmm, zoet na het zout.

Nadat we ons hebben opgefrist in onze B&B gaan we op tijd naar een restaurantje. We zijn moe en voldaan, hebben goede trek en boffen met het aanbod van erg goede restaurants die dagelijks een feest op ons bord toveren. Van Indiaas tot mosselen zo groot als oesters: het kan niet op.

De dagen van de kleine week die wij hier samen doorbrengen, rijgen zich ritmisch aaneen. Op de laatste dag besluiten we om één duikje te maken in plaats van twee. Hij telde wel dubbel, want het zeehondenfestijn ging los!

Een haai die lag te rusten, vliegt zowat de duikbril van Jeanette in. Zij gaat mij voor door een smalle spleet tussen twee rotsen door. Het prachtige dier gaat onder haar oksel door, over haar rug, pakt mij ook nog even mee en weg is ie. We fotograferen nog allerlei slakjes, anemonen, dahlia’s en vissen. Ik zoom in en uit tussen de zoeker van de lens en het grote plaatje dat zich driehonderdzestig graden rondom mij ontvouwt. De zonneharp die door het wateroppervlak schijnt, zorgt voor een waar spektakelstuk. Het grote voordeel van mijn camera is dat ik tijdens de duik kan omschakelen van macro naar groothoek, dus besluit ik om wat groothoekopnamen te maken. Ik ben helemaal in m’n element en duik in het hier en nu van het grote alles, niets.

Bij het passeren van de volgende doorgang gaat Jeanette weer voorop. Ik voel iets aan m’n vin en voel ook aan m’n water dat dit géén kelp is. Dit zijn zeehonden, minstens tien! Ik twijfel een moment, bang voor wat ik ga zien als ik mij omdraai… doe even niets, voel het weer. Zachtjes wordt er aan mijn vin getrokken. Het is precies als ‘toen’, in 2017. Ik besluit om niet bang te worden, kijk om en ja, de ondeugende kop van de grijze zeehond kijkt mij met grote ogen aan. Dan is het de beurt aan Jeanette: eerst de vinnen, dan haar been… ik vouw als een gek m’n flitsers uit, zet de camera aan en probeer rap iets vast te leggen. Dat vindt die grijze deugniet wel gaaf! Hij drukt z’n neus zo dicht tegen m’n lens dat ik niets meer zie. Als de flitsers afgaan, begint het feest pas goed. Ik krijg een show van de zeehond die cirkels om mij heen draait, ik druk af, geniet, en ineens is ie weer weg. Jeanette krijgt alle aandacht: standje 69 en later vertelt ze over de joekels van voeten die de zeehond heeft. Hij deed er kiekeboe mee voor haar duikbril en bijt ondertussen weer speels met z’n tanden in haar vin. Wat mij verbaast is dat het dier praktisch net zo groot is als zijzelf!

Het is tijd om de duik te beëindigen. Aan mij de eer om de boei te schieten en geloof me: dat is geen eitje met een camera én een zeehond die wil spelen. De Noordzeeboei van mijn duikmaatje is geweldig, zo eentje waar ik met m’n mond lucht in kan laten. Nooit eerder schoot ik met plezier en vol zelfvertrouwen een boeitje – integendeel, want ik dook ervoor weg.