Genieten van pijlinktvissen in de Oosterschelde
In het voorjaar laten inktvissen als sepia’s en pijlinktvissen zich weer zien in de Oosterschelde. Hun paringsrituelen zijn een lust voor het oog en een jaarlijkse terugkerende traktatie voor duikers in Zeeland.
Al jaren geniet ik van foto’s van pijlinktvissen in de Oosterschelde, gemaakt door andere duikers. Diverse factoren (maar voornamelijk gebrek aan tijd/gelegenheid) zorgden er voor dat ik in al die jaren dat ik nu duik slechts een paar korte ontmoetingen met pijlinktvissen heb gehad. Een hoogtepunt was wel een schooltje van tien pijlinktvissen bij de Zeelandbrug. Destijds niet eens in het ‘seizoen’, maar in oktober. Foto’s maken was al helemaal niet aan de orde, ik heb welgeteld twee zeer matige foto’s uit 2019 in mijn verzameling. De coronacrisis zorgde in 2020 voor een verloren inktvisseizoen, een aantal weken heb ik niet gedoken. Een verloren jaar op veel aspecten, maar 2021 moet een herkansing worden als het aan mij ligt.
De maanden maart en april stonden in het teken van de snotolfjes op de mosselhangcultuur van de Bergse Diepsluis. Op social media verscheen de ene na de andere foto van deze prachtige dieren. Maar ineens zat daar ook een foto tussen van een plukje verse eitjes van de pijlinktvis. Het water was tijdens mijn laatste duik circa elf graden Celsius, dus alle factoren komen weer samen voor de komst van de inktvissen. Eigenlijk zijn dit wel de gaafste dieren die we in Zeeland kunnen tegenkomen, vind ik, op de zeehond na misschien. Mijn onderwaterfotografiehart klopte sneller bij het zien van de foto van de eitjes.
Voor de meivakantie heb ik op de eerste maandag een halve duikdag gepland staan, specifiek voor de pijlinktvissen. Een duik aan het eind van de middag en een duik aan het begin van de avond. Afhankelijk van het zicht natuurlijk, want als het zicht echt veel minder dan een meter is hoeft het voor mij niet. Op zondag zag ik al de eerste prachtige foto’s van een schooltje pijlinktvissen, wat de kans alleen maar groter maakt dat het lukt. Druk is het nog niet op de parkeerplaats, maar genoeg bekenden om nog wat laatste, zeer welkome, informatie in te winnen. Ik weet wel waar ik ongeveer moet zijn, maar de exacte locatie nog niet. Er zijn verse eitjes gezien, wat betekent dat de pijlinktvissen recent nog actief zijn geweest en de kans op een ontmoeting met pijlinktvissen sterk vergroot.
Met de juiste informatie in mijn hoofd ga ik het water in met de hoop op een leuke ontmoeting. Het duurt niet lang voor ik na wat zigzaggen over de zandbodem een constructie van stokken vind, waar inderdaad een klein plukje eitjes hangt. Nu is het een kwestie van geduld hebben, wachten totdat een pijlinktvis zich laat zien. Zelf gaan zoeken in het groene water met hooguit twee meter zicht en best wat stof is niet te doen en levert hooguit een kortstondige ontmoeting op. Ik houd zo’n twee meter afstand van de eitjes en ga ik zo’n anderhalve meter van de bodem hangen. Ik ben heel bewust bezig met mijn trim, zodat ik geen stof maak. Geduldig tuur ik in het groene water. Mijn geluk kan niet op als ik na een paar minuten al gezelschap krijg van een grote pijlinktvis. Nonchalant verschijnt hij vanuit mijn linkerooghoek ten tonele. Ik laat de pijlinktvis eerst wennen aan mijn aanwezigheid, want ik wil niet dat hij weer verdwijnt. De eerste foto’s kan ik toch vrij snel maken, zonder hem af te schrikken.
De pijlinktvis laat zich minutenlang zien, totdat ik ineens meer activiteit zie. Er komt een tweede, een derde en een vierde pijlinktvis bij. Wow, wat is dit gaaf! De pijlinktvissen zijn duidelijk gefocust op de al gelegde eitjes. Ze komen steeds dichterbij en tolereren duidelijk mijn aanwezigheid. Ik geniet met volle teugen van het schouwspel, waarbij een paar keer zelfs nieuwe eitjes worden afgezet. Een prachtig moment, waar ik eigenlijk niet op durfde te hopen. De gehele duik ben ik vergezeld door deze pijlinktvissen, die uiteindelijk met een groepje van vijf exemplaren zijn. Het zicht is gelukkig goed genoeg om mijn gedroomde foto’s te maken. De alom aanwezige klepelklokjes hangen soms in beeld, maar ook dat hoort er bij. Na bijna anderhalf uur moet ik echt het water uit, de rust keert terug voor deze pijlinktvissen.
— Een paar keer zelfs worden er nieuwe eitjes afgezet. Een prachtig moment, waar ik eigenlijk niet op durfde te hopen. —
De tweede geplande duik die ik een uur later maak, levert uiteindelijk alleen een ontmoeting op met een enkele pijlinktvis. De dagen erna waait er een zuidwestenwind, dus wordt het zicht gereduceerd tot minder dan een halve meter. Die eerste duik heb ik dus erg veel geluk gehad, hoewel ik mijn kansen wel optimaal benut heb, denk ik. Hopelijk wordt het een mooi seizoen voor de inktvissen en kunnen wij duikers weer maximaal genieten van deze prachtige dieren.
