Fotojaaroverzicht 2022 – René Weterings

In 2021 gingen we met ons gezin voor het eerst naar Curaçao. We hebben toen een fantastische vakantie gehad en dat smaakte naar meer. We hadden daar een heerlijk plekje en om voor zekerheid te gaan in 2022 kozen we ervoor om lekker vertrouwd hetzelfde te doen. We verbleven wederom in hetzelfde mooie appartement aan zee, recht voor duikstek ‘Slangenbaai’. Een heerlijke uitvalsbasis om mooie duiken te maken ‘in de achtertuin’. Diverse keren heb ik mezelf er heel goed kunnen vermaken met het maken van visportretten. Dat vind ik erg leuk om te doen en met de vele vissen die er rondzwemmen een hele uitdaging. Toch trekken de allerkleinsten me steeds weer aan, de blenny’s in de steenkoralen. Ook deze vakantie heb ik er een paar duiken aan besteed en zo ontstond dit plaatje waar ik zelf erg blij van word en dat een mooie herinnering aan die heerlijke gezinsvakantie is.

Op 26 november 2022 was het feest! Ik werd voor de vijfde keer op rij tot Nederlands Kampioen Onderwaterfotografie ‘gekroond’, iets waar ik oprecht heel erg trots op ben. Zeker omdat het ook de vierde keer is dat ik overall winnaar was. Toch ging het dit jaar verre van gemakkelijk. Op de een of andere manier had ik in 2022 weinig tot geen zin in duiken in Nederland. Ik had een paar keer flink pech met de omstandigheden en dat werkt bij mij dan door in mijn zin om weer terug te gaan. Toch kwam het duikgevoel weer terug op Curaçao en begonnen de eerste plannetjes voor het ONK 2022 te komen. Uiteindelijk leidde dat gelukkig tot een aantal leuke duiken vanaf juni tot en met september. Een van de plannen voor het ONK was het maken van een visportret dat weer anders was dan de visportretten die ik voorgaande jaren maakte. Een vierde jaar op rij met een steenslijmvis aankomen wilde ik niet en grondels kan ik al helemaal niet meer aanzien. Omdat ik al een aantal keren zag dat er gehoornde slijmvissen gespot waren in de Oosterschelde, ben ik er zelf op uit getrokken. In een aantal duiken heb ik een paar mooie exemplaren gevonden en kon ik er eentje zelfs keer op keer terugvinden. Ze zijn gelukkig honkvast, dus ik plande mijn wedstrijddag zodanig dat ik op een gunstig tijdstip het water in kon. De oefenduiken en de wedstrijdduiken leverden leuke foto’s op, waarbij ik deze foto als een van mijn favorieten zie (naast mijn winnende visportret van het ONK2022 natuurlijk). Het guitige visje met die prachtige details op de kop laat zich goed zien vanuit een lege oester. De sprekende ogen maken het voor mij helemaal af, dus een foto die zeker in dit rijtje thuis hoort!

In oktober 2022 was het eindelijk zo ver. De eerste ‘duikreis onderwaterfotografie’ die ik mocht begeleiden. Een plan dat al was gesmeed in oktober 2018 toen ik ook in Egypte was, maar door COVID-19 werd het uiteindelijk pas dit jaar. Met een leuk groepje enthousiaste onderwaterfotografen verbleven we in het bekende plaatsje Dahab in Egypte. Samen met mijn vrouw Cindy dook ik met de groep op diverse mooie duikplaatsen. Keer op keer werd ik verrast door de grote hoeveelheid vis die hier aanwezig is. Mijn favoriete vissen zijn toch eigenlijk wel de kleine vlaggenbaarsjes. Voor mij zijn het de ambassadeurs van de Rode Zee. Elke keer als ik ze zie, dan moét ik er een foto van maken. Zo ook op duikstek ‘The Canyon’, bekend vanwege de diepe geul in het rif. Daar hebben we ons een hele tijd vermaakt bij een groot blok koraal dat er naast ligt. Een ware zee aan vis, vooral vlaggenbaarsjes, maar ook koraalduivels die zich een weg banen door deze prachtige oranje vissen. Dit plaatje is voor mij dan ook een van de favoriete herinneringen aan Dahab.