Dirk Van den Bergh – Finding Big Mama
Nadat hij de steuren van Ibbnbüren gezien heeft, gaat duikreporter Dirk op zoek naar de grootste meerval van Nederland.
Datum: 3 augustus 2016
Duiklocatie: Kempervennen
Op facebook krijg ik bericht van de familie van der Sanden (Bas, Mirjam, Mees en Marijn) dat ze naar Kempervennen gaan duiken om Big Mama, een meerval van 2,20 meter te ontmoeten. Ik vind al snel een buddy om ook mee te gaan: Petra Zondervan. Wij hadden onderling al afgesproken om, na ons duikavontuur met de steuren in Ibbenbüren, daar ook eens naar toe te gaan nu we de grote vissen toch gewoon zijn!
Afspraak 09.30 uur ter plaatse. Het weerbericht belooft niet veel goeds … Wij hebben nog een klein beetje hoop dat ze er zoals meestal een beetje naast zitten, maar nee hoor … deze keer is het juist: we hebben heel de dag regen, wat helemaal niet goed is voor het zicht en helemaal niet goed om de meervallen te ontmoeten.
Bij de ingang van Center Parcs krijgen we per 2 personen een sleutel van een bolderkar om ons materiaal naar het duikcentrum te vervoeren. Gelukkig, want het is een serieus eind wandelen door het park!
We worden heel vriendelijk ontvangen, het reglement wordt uitgelegd en we krijgen een briefing. Een hele boel informatie over de meervallen en waar ze meestal te vinden zijn. “Petra, ga jij dat allemaal onthouden?” Er wordt vooral de nadruk op gelegd om niet onder de kunstmatige eilanden te duiken, dit om te vermijden dat er door de luchtbellen stof zou loskomen, waardoor het zicht vermindert. Dat blijkt achteraf niet zo’n eenvoudige opgave …
We zijn er klaar voor! Aan de kant is het water helder, maar dat verandert snel … We gaan in een groene, stoffige waas op zoek naar de in de briefing opgegeven plaatsen waar we het meeste kans hebben om Big Mama te ontmoeten: boomwortels, kunstmatige riffen, een bootje, buizen, de kunstmatige eilanden en een ijscocar.
Niets in de buizen, niets tussen de buizen, niets in het bootje, niets tussen de takken … alleen wat piepkleine visjes …We gaan even aan de oppervlakte zien of we nog niet aan het eiland zijn … Oeps, mijn computer begint te piepen: te snel opgestegen van 8 meter diepte … We hangen aan de rand van het eiland en mijn computer blijft maar van zijn oren maken: hij wil me terug naar 3 meter diepte hebben! We zoeken onder het eiland, maar Petra vindt enkel een mini snoekje tussen de takken …
Terug naar beneden dan maar en eindelijk stopt mijn computer stopt met zijn alarmsignalen. Heel de duik blijft het zowat jojo-en om te zien waar we ons bevinden t.o.v. de eilanden … niet zo prettig voor de oren!
Petra doet de navigatie: zo kan ik me klaar houden om te filmen. Maar … er is niets te filmen! Ik zie rechts van mij een takkenbos en doe teken aan Petra. We gaan er heen en Petra doet teken. Prijs! Al is het Big Mama niet (achteraf blijkt het haar “kleine” zus te zijn), toch ook een serieus exemplaar! Ik wring mijn camera tussen de takken om haar kop te kunnen filmen. Ze ligt roerloos, maar op de duur is ze mijn filmlampen toch beu. Ze draait zich om, ik krijg een klap van haar staart en … weg is ze, langs Petra heen. Ik zie dat Bas en Marijn ook zijn komen kijken.
We blijven verder zoeken en na 70 minuten komen we als eerste buddypaar aan de kant. Even later komen Mirjam en Mees boven. We zijn maar wat trots dat we kunnen zeggen dat we een meerval gezien hebben … maar ons enthousiasme wordt meteen de kop ingedrukt … “Eéntje maar?” vraagt Mirjam. ” Wij hebben er wel 7 gezien en 2 enorme palingen!” Nog wat later komen Bas en Marijn boven. Hij laat ons zijn foto’s zien … Zij hebben Big Mama ontmoet bij de ijscocar! Marijn heeft de eer om met haar op een prachtige foto te staan. Wij staan er een beetje beteuterd bij …
Het is nog steeds aan het regenen, zeg maar gieten … Er is een mooi terras, maar daar hebben we nu niet veel aan. Binnen is er enkel een ruimte waar je op de grond kan gaan zitten op zakzetels. We eten onze picknick op en na anderhalf uur liggen we terug in het water. Marijn en Mees blijven aan de kant.
Deze keer hebben we meer geluk en zien verschillende meervallen. Tegen dat mijn camera aanslaat zijn ze echter alweer verdwenen … Tussen de buizen ziet Petra iets bewegen … Ja deze kan ik even in beeld krijgen. Waarschijnlijk heeft Petra Big Mama zien wegzwemmen, want door het stof dat de vis maakt ben ik mijn buddy bijna kwijt! We gaan naar de Ijscocar, maar niemand thuis … Aan het bootje is er toch ééntje gewilliger: hij zwemt mooi in beeld aan de onderkant van de sloep. Petra wil nog een keer naar de ijscocar, maar ik heb nog maar 30 bar over. Ik heb het ondertussen ook koud gekregen (thermocline op 6 meter 18°C en op 8 meter 14°C), dus naar boven!
En ja … Bas heeft met Mirjam Big Mama nog maar eens ontmoet … Ze hebben er wel een paar keer minutenlang voor stil moeten liggen bij de ijscocar …
Vond ik het leuk? Om eerlijk te zijn, neen: te slecht zicht, te veel gejojo, te koud water, te slecht weer … Er zullen wel omstandigheden zijn waarin het veel prettiger is om naar Big Mama op zoek te gaan … maar voor mij volstaat deze ene keer. Het is ook zowat het algemene sentiment in ons groepje. Toch zijn we allemaal blij dat we het meegemaakt hebben!
De foto’s bij dit artikel zijn copyright van Bas van der Sanden.
