Antoinette Derksen – Zo slecht zijn die zoetwaterduiken nog niet
Met mijn benen bungelend, zittend op de steiger, zie ik de zon langzaam ondergaan en de duisternis invallen. Vanaf de steiger gezien is het water bij de instap glashelder en de baarsjes dobberen als kleine onderzeebootjes op hun gemak voorbij. De wind blaast in het riet en laat het zacht, fluisterend ritselen. Waterschaatsers maken kleine golfjes op het wateroppervlak, een dikke libel zoeft voorbij… Heerlijk die rust, die ontspanning… Tijd voor een nachtduik voor Antoinette Derksen.
Datum: 18-08-2017 & 20-08-2017
Duiklocatie: Bussloo & Slijk Ewijk
Ik word altijd een beetje onzeker bij het schrijven van een duikreport. Veel duikreports gaan over het duiken in het Nederlandse zoute water; zo komt het prachtige Zeeland geregeld voorbij. Nog een puntje wat mijn onzekerheid aanwakkert… die duikreports worden vaak ook nog eens begeleidt met prachtige (haarscherpe) foto’s… Dan kom ik weer aan met een niet-zo-spannend-zoetwater-onderwater-verhaal…
De vrijdag is een van mijn vaste duikdagen in de week. Afgelopen vrijdag was het tijd voor een nachtduik in Bussloo. Ik ben geen groot fan van Bussloo, maar nu ik de afgelopen weken er meerdere duiken heb gemaakt, kan ik het charmeoffensief van deze plas moeilijk weerstaan en begin ik deze duikplek langzaamaan te waarderen. Sterker nog, ik begin deze plek echt leuk te vinden!
Na ons klaargemaakt te hebben voor de duik, knipten mijn buddy en ik onze duiklampen aan, verlieten we de bovenwaterwereld met haar sterrenpracht en werden we opgeslokt in de donkere wateren van Bussloo. Nog voordat we een meter diep waren schoten de baarsjes ons voorbij in de lichtbundels van onze lampen. We vervolgden onze weg via de uitgelegde lijnen en kwamen al snel bij het buswrak. Het dak was bekleed met groen en er lagen tientallen baarzen van groot tot klein formaat. Op het dashboard voor het stuur lag een forse baars, in mijn fantasie kon hij met pet op, met gemak doorgaan voor een buschauffeur. We vervolgden onze weg richting het bootwrakje. De baarsjes en voorns schoten in onze lichtstralen voorbij, ook tussen de beplanting voorns, baars, grondels… zelfs een paling! Wat zat hier veel vis! Elke vijf seconden was er wel weer een nieuwe vis te spotten. Vanuit het bootwrakje zwom een grote baars haastig weg. Het bootje was mooi begroeid, ook hier waren veel baarsjes, vergezeld met grondels. Via het groen zwommen we naar het bandenrif. Onderweg hadden we mooie (maar korte) ontmoetingen met een aantal snoeken en een zeelt. Onder de acht meter werd het zicht plots slechter en dan bedoel ik echt slecht. Van zo’n vier meter zicht, naar zicht waarbij ik mijn duikcomputer niet meer kon aflezen…Na vijf minuten stofhappen besloten we naar de oppervlakte te gaan, een stukje richting de kant te zwemmen en opnieuw af te dalen. Hier was het zicht perfect. Via de kant, op een diepte van zo’n vier meter, zwommen we terug naar de steiger. Opnieuw zat hier veel vis. We spotten zelfs nog een aantal (levende) kreeftjes. De begroeiing is hier op een aantal plekken hoger dan anderhalve meter, het voelde als een waar onderwaterbos, het gaf prachtige schaduwen, betoverend… Na een schitterende duik kwamen mijn buddy en ik weer boven bij de steiger en werden we knipogend begroet door de flonkerende sterren in de donkere hemel.
De zondag is nog een van mijn vaste duikdagen in de week. (Hoeveel vaste duikdagen in een week staat voor het hebben van een duikverslaving?). Afgelopen zondag was het weer de beurt aan Slijk Ewijk. Ik heb al vaker beschreven hoe mooi Slijk Ewijk is (in mijn ogen). Dus voor deze dag een kort en bondig verslag; wolken met honderden kleine visjes (het blijft een betoverend gezicht), een snoek, grondels en baarjes.
Zo slecht zijn die zoetwaterduiken nog niet!
