René Weterings – De kop is eraf, eerste duik in 2020
Het heeft even geduurd, maar Duikreporter René Weterings maakte op de eerste dag in maart zijn eerste duik van 2020!
Datum: 1-3-2020
Duiklocatie: Nionplas
Wat duurt die winter toch lang…of eigenlijk, die herfst die als sinds 2019 het weer bepaalt. Toch heb ik nu eindelijk mijn moed verzameld om de eerste duik van 2020 te gaan maken!
Het zonnetje komt door de regenwolken heen, mijn zin is nog niet helemaal op peil. Maar ik had mezelf er gisteren al wel een beetje op voorbereid, want mijn cameraset stond al klaar. Het is dat Cindy mij het laatste zetje gaf om toch te gaan duiken, anders was ik misschien niet eens gegaan. Het duiken, maar de onderwaterfotografie, heb ik deze winter echt wel gemist. Alleen heb ik gewoon geen zin om weer en wind te trotseren voor een duik. Maar goed, vandaag gaat het dan gebeuren!
Vanmiddag vieren we de 70e verjaardag van mijn moeder, dus naar Zeeland zit er niet in vandaag. Maar omdat het padden-/kikkerseizoen voor de deur staat, heb ik ook best zin om in de Nionplas hier om de hoek te gaan kijken of er al voorjaarsactiviteit te bespeuren valt. Ik pak mijn duikzooi bij elkaar en ik merk dat die routine niet is vervaagd. Alles ligt binnen geen tijd in de auto en ik stuif er vandoor. De parkeerplaats is niet eens leeg als ik aankom, er staan al zo’n drie auto’s die van duikers zijn. Goed te herkennen aan hun grote lege kisten achter in de auto. Het is droog en de wind valt me ook best mee, hoewel ik mezelf wel kan voorstellen dat het in Zeeland nog redelijk stormachtig is. Ik kleed mezelf snel aan, wat ook weer vrij vlotjes gaat. En dat na een ‘winterstop’ van dik twee maanden.
Ik stap het heldere water in bij de oude vertrouwde instap met het plan gewoon wat langs de kant te gaan scharrelen. Eenmaal onder water voelt alles weer als vanouds. Het enige wat niet zo handig is, is dat ik door het monteren van een paar net gekochte, tweedehands drijfarmen mijn cameraset te positief heb gemaakt. Dat moet ik binnenkort dus even iets beter uitloden. Op het gemakje laat ik mezelf door het water glijden, het zich is in het eerste stuk nog niet zo heel goed. Maar het klaart al vrij snel op en ik schat het zicht dan ook op zo’n zes meter.
Tussen het riet kan ik nog geen activiteit van padden of kikkers ontdekken, maar ik vind wel een mooi poelslakje, perfect met het kopje naar mij toe. De eerste foto’s van 2020 in open water zijn gemaakt! Dat smaakt meteen naar meer. Ik zie geen enkele vis, maar de hoeveel zebramosseltjes lijkt wel exponentieel te zijn gegroeid. Af en toe lijkt het wel een deel van de Vinkeveense plassen, zo veel zijn het er. Of dit nu goed voor de natuur is weet ik niet, maar het zal het zicht wellicht wel ten goede komen. Ik maak wat plaatjes van plukjes mosselen en besef me dat het toch wel erg mooie diertjes zijn.
In het ondiepe deel kom ik bij de tweede instap van deze plas. Het ligt hier op de bodem bezaaid met losse bladeren en ander rottend materiaal. Opeens valt mijn oog op een dikke grijze staart! Yes, dat moet een paling zijn! Ja hoor, niet veel verder zie ik een deel van zijn lijf wat polsdik lijkt te zijn. Een flinke jongen of dame dus, helaas kan ik de kop niet vinden. Ineens zie ik dat het er zelfs twee zijn, ze liggen nog geen dertig centimeter van elkaar vandaan. Ze hebben mij door denk ik, want er is wat beweging onder het dikke tapijt van bladeren. Wat een gaaf gezicht dat golvende bladerdek, maar ik laat ze maar met rust voor nu.
Langzaam laat ik me even wat dieper zakken in een zanderige put met zeer goed zicht en een enkele boomstronk vol mosseltjes en wat mooie plukjes zoetwaterspons. Op een diepte van zo’n elf meter is het nog steeds heel licht, de zon doet goed zijn werk. Wat maakt die zon veel goed zeg! Nadat ik wat plaatjes van de mosseltjes en de sponsjes heb gemaakt ga ik weer terug naar het ondiepe deel en doe een rondje ronde de omgevallen boom. De takken hangen vol algen, maar vis is er niet te bekennen. Het wordt tijd om weer om te keren.
Bij het dikke bladerdek pauzeer ik even op mijn terugtocht, ik wil toch nog eens naar die palingen kijken. Ik heb geluk, want de palingen lijken volledig op hun gemak te zijn en eentje laat zelfs heel voorzichtig af en toe zijn kop zien! Ik beweeg mezelf ook zo voorzichtig mogelijk, enerzijds voor de palingen en anderzijds om met mijn vinnen niet teveel beweging te veroorzaken. Het zand en de bladeren raken hier al snel in beweging en zullen het zicht dan snel teniet doen. Maar het lukt me uiteindelijk om een paar gave plaatjes te maken.
De eerste duik van 2020 eindigt na dik 90 minuten! Dat had ik van tevoren ook niet verwacht! De kop is er af, nu maar hopen dat 2020 nog veel mooie duiken gaat brengen en dat het COVID-19 virus niet al te veel roet in het eten gaat gooien wat betreft reizen.
Max. diepte 11,5 m, temp. 7 gr. C., zicht ca. 4-6 m, duiktijd 90 min
Duik 946 (Nionplas, Raamsdonksveer, zondag 1-3-2020, 10.45u)
