Duiken bij Anilao

Een muckdive-walhalla, een paradijs voor onderwaterfotografen? Dat wil Erik Leisink beleven! Reisbestemming: Anilao in de Filipijnen.

Het is december. De dagen zijn kort, de nachten lang, de temperatuur is laag en het verlangen naar een tropische duikbestemming is groot. Eigenlijk willen we in het voorjaar van 2018 wel naar Thailand. Waarom? Omdat we nog nooit in dat land zijn geweest. En we willen wel in mei om precies te zijn, want een van onze vrienden werkt in het onderwijs en is dus gebonden is aan de schoolvakanties.

We informeren bij Vakantieduiker.nl: Thailand wordt afgeraden in mei vanwege het slechte weer. Mijn humeur zakt een graadje en het is al zo koud in de winter…. Een minuut later stijgt mijn humeur gelukkig met vele graden. Er is namelijk een mooi alternatief voor handen: Anilao in de Filipijnen. De omschrijving die wij erbij krijgen, belooft veel goeds – een muckduik-walhalla, een paradijs voor onderwaterfotografen, vergelijkbaar met Lembeh. Er is maar één manier om er achter te komen of dat waar is – we gaan!

Het duikresort heet heel toepasselijk Buceo Anilao. Anilao is een schiereiland van het hoofdeiland Luzon. Het ligt op een kleine anderhalf uur rijden van Manilla. Dat wil zeggen als er geen file is. Je snapt, we doen al gauw ruim twee en een half uur over de rit naar Anilao. Het resort ligt prachtig op een groene helling en bestaat uit een duikschool, restaurant, diverse huisjes, een zwembad en massagesalon.

Het duikcentrum ziet er verzorgd uit en de staf doet werkelijk alles om het je naar de zin te maken. Je set wordt in elkaar gezet, naar de boot gebracht en gespoeld. Wij hoeven niets te doen. Nou ja, een beetje duiken dan. We kunnen vier duiken per dag maken waaronder een nacht(avond)duik.

Geheime baai

De eerste dag hebben wij meteen al zin in de nachtduik. Secret Bay is de stek, zeer geschikt voor een muckduik. Maar zo secret is de plak nou ook weer niet, we zijn niet de enige boot. Maar wat maakt het uit, de locatie is groot genoeg. Bij de afdaling zien we meteen een zeepaardje. Gevolgd door diverse frogvissen, spookfluitvissen, diverse naaktslakken en een paar kleine sepia’s. En dat op de eerste dag. «Heb je die schildpad nog gezien?» Nee, helaas die hebben ik en mijn buddy gemist.

Een andere bijzondere duiklocatie is Heidi, wederom een muckduik. Maar wat een enorme rijkdom aan leven op deze in eerste aanblik kale bodem. Al snel vindt onze gids een flamboyant cuttlefish. En niet veel later een familielid – de mimic octopus. Wat ie precies aan het mimic-en is, wordt mij niet duidelijk. Maar op de foto zetten doe ik hem zeker. Ook hier wemelt het van diverse soorten naaktslakken. «Heb je nu de schildpad wel gezien?» vraagt iemand. Eh…nee….hoewel ik schildpadden in mijn duikcarrière wel vaker gezien heb, baal ik toch een klein beetje. Nou ja, we zijn hier nog een week. Het komt vast goed.

Héél klein

We boffen enorm met onze gidsen want ze zijn meester in het vinden van bijzondere naaktslakken en critters.  Bijna elke dag zien we wel een nieuwe soort. De pygmee seadragon is er een van. De gids moet hem mij een paar keer aanwijzen. Van een afstand lijkt het net een onbeduidend klein draadje troep. Maar dan ontwaar ik een paar oogjes, een rode spriet op de kop en de bekende snuitvorm van een zeepaardje. Bingo! Maar ook de harlekijngarnaal, een jonge vijlvis, de arrowhead crab, de hairy  shrimp en diverse soorten naaktslakken, waaronder Shaun the Sheep, zijn nieuw voor ons. Een mooie duik zit er weer op. «Nou, deze schildpad was zo groot, die moet je gezien hebben.» Wel %*&!!……alweer niet. Het begint nu een kleine frustratie te worden.

Paren bij schemering

Een bijzondere duiklocatie is Mandarin. De naam zegt het al, hier wonen mandarijnvissen. Vlak voor de schemering stappen wij op de boot. Na 15 minuten varen wordt de boot aan een boei vastgelegd in een soort haven. Het verbaast mij altijd dat bijzondere dieren zo vlak bij menselijk beschaving zitten. De groep wordt in tweeën gedeeld en met onze gids duiken wij richting de woning van de mandarijnvissen. Een groot veld van een soort hertshoornkoraal. Je zou zeggen een Vinex wijk voor mandarijnvissen. Wat dan ook, het wachten begint… we wachten… en wachten… de gids wordt zichtbaar nerveus. Na 15 minuten gebaart hijdat we hem moeten volgen. Naar een andere plek. En ja, nog voordat we aankomen, zie ik iets omhoog schieten – dat lijkt op een mandarijnvis. En weer wachten we. Na een paar minuten komen ze langzaam tevoorschijn en schieten dan dansend omhoog. Dit herhaalt zich drie keer en dan is het af. Genoeg foto’s kunnen maken, en er zit er een bij die wel aardig gelukt is.

Schildpadtrauma?

Een van de laatste dagen staat er een duik bij Kirby’s Wall op het programma. Deze duikplek ligt aan de zuidkant van het tegenovergelegen eiland. En wat een plek, een uur lang duiken we langs een loodrechte, volledig begroeide wand. Vol felgekleurde zakpijpjes, sponzen en naaktslakken. «Ok, nu moet je die schildpad hebben gezien!» Eh… wat… nee!!!

Veel te snel breekt de laatste duikdag aan. We hebben geluk, we kunnen naar Sombrero Island. Geluk want je kan er maar een paar dagen rondom halve maan duiken. Daarbuiten is de stroming simpelweg te sterk. En ik heb nog een keer geluk, want eindelijk… jawel… ik zie mijn eerste schildpad deze duikvakantie.

Tekst en foto’s: Erik Leisink