Carla van Westing – Nieuwe stek

Niks leuker en spannender als een nieuwe stek, dat geldt tenminste zeker als het om de Westerschelde gaat. Carla neemt je mee naar Westkapelle…

Het is afwachten tot de avond van tevoren, gaan we 1 of 2 duiken maken. Het wordt er eentje, om 17.00 uur ongeveer, omdat de bloei al in het water komt. De eerste duik is niet handig om met slecht zicht te doen, als je er nog niet geweest bent. Dus in de loop van de middag pakken we onze spullen en zetten koers richting Walcheren. Want we gaan bij Westkapelle duiken. Het is een flink eind rijden en we weten niet precies waar we moeten zijn, dus Harry en ik vertrekken op tijd. Lilian komt ook naar de parkeerplaats daar. We zijn allemaal vroeg en moeten dan natuurlijk wachten op onze ‘gidsen’ voor deze stek. Die komen gewoon op tijd! En dat is al snel. We krijgen een super uitgebreide briefing over de stek zelf met de nodige informatie over wat er allemaal onder water ligt. Het enige nadeel is dat het wel heel ver lopen is met alle spulletjes op onze rug. Maar we hebben er zin in. Ondanks alweer de waarschuwing dat de bloei al aardig in het water zit.

Op ons dooie gemak bestijgen we de hoge trap en beginnen we aan het lange eind richting het strand waar de bunker boven water komt. Raar om je te bedenken dat dit stuk land dus in de oorlog nog boven water lag. Bij het water aangekomen gaan we de branding in en helpen elkaar met de vinnen aandoen. Door de behoorlijk harde wind staat er een flinke golfslag. Als we onze hoofden even onder dompelen zien we het eigenlijk al. Het is niet best. Maar vol goede moed zakken we bij de bunker af. Nou, een halve meter zicht is veel! Harry en ik kunnen met moeite elkaar in de gaten blijven houden en laten meteen de illusie varen nog iemand anders te volgen. Het is volkomen op de tast proberen van de kust af te komen. Eerst veel zand, met een enorme hoeveelheid slibanemonen in de meest uiteenlopende kleuren. Dan ineens doemt er iets voor ons op. Wat het is heb ik geen idee van, maar het staat vol met baksteenanemoontjes en tubularia. Wat ontzettend jammer van het slechte zicht, ik zie een brede ringsprietslak, maar krijg de kans niet hem aan te wijzen. De boompjesslakken zijn talrijk, net als hun eitjes. Het wemelt van de zeesterren, het moet hier geweldig zijn met goed zicht! We komen allerlei enorm begroeide objecten tegen, maar hebben geen idee wat het is. Alleen dat het mooi is, zo vol begroeid.
We besluiten de duik af te sluiten ver voordat we het koud krijgen, maar alleen omdat het zo vermoeiend is elkaar in de gaten te houden en we eigenlijk niet goed kunnen zien waar we zijn en wat we zien. Door het vele metaal onder water werkt het kompas ook niet optimaal.
Toch zeer voldaan van de duik, beginnen we aan de enorme lange weg terug naar de auto. Valt echt tegen. Ik ben er van overtuigd dat ik hier nog wel even last van zal hebben. Maar ja, dan heb je ook wel wat meegemaakt.
De anderen volgen snel na ons en we besluiten gezellig gevijven wat te gaan eten in de buurt. Een enorm leuke afsluiting van een mooi avontuur. Heel erg jammer van het zeer slechte zicht. Eerst maar weer eens moed verzamelen om dit nog eens te ondernemen. Wat dat is het zeker, een hele onderneming!!!