Afgelopen zaterdag had ik een 1-op-1-begeleiding voor onderwaterfotografie en we hadden afgesproken om bij duikstek de Nieuwe Kerkweg bij Den Osse te gaan duiken. Het platte stuk onder water is perfect om te oefenen en om wanneer ik wat uitleg wil geven, gemakkelijk op te kunnen stijgen naar de oppervlakte.
Terwijl we de theorie doorspreken, worden we al door een duiker gewaarschuwd dat het zicht bijzonder slecht was en het niet de moeite waard is om er hier in te gaan. Een tijdje later en zo eigenwijs als we zijn, beginnen we toch aan onze duik. Maar al direct zien we dat er geen woord aan gelogen was, en het zicht ronduit slecht te noemen is.
Samen slagen we er toch in om de zeedahlia die een heel stuk van de steiger is, te vinden. Onderweg valt ons al op dat tientallen zeesterren volledig op hun tentakels boven op de oesters staan en er een witte afscheiding, als een soort van melk, uit het middelste deel van de zeester komt. Iets wat ik nog nooit gezien heb en zeker niet zoveel die het allemaal tegelijk doen.
Bij de zeedahlia gaan we lekker fotograferen, maar al snel komen we tot de conclusie dat het zicht echt te slecht is om de cursus door te zetten. Terwijl Frank toch nog wat foto’s maakt, zie ik constant vanuit mijn ooghoek stofwolkjes voorbij komen. Ik vraag me af of het Frank is die stof maakt.
Als ik goed kijk waar deze stofwolk vandaan komt, blijkt het een Japanse oester te zijn. Blijkbaar gebeurt dit elke zomer als de temperatuur hoog genoeg is. Zij laten dan in groten getale hun zaadcelletjes en eitjes los.
Als ik mijn camera pak om het vast te leggen, duurt het eventjes voordat er weer een wit wolkje uit de oester komt. Ik ben getuige van de voortplanting van Japanse oesters, denk ik bij mezelf. Ook dat is nieuw voor me.
