Van het een komt het ander…

Het was helemaal niet de bedoeling, maar ze werd door het virus gegrepen. Lees het verhaal van Rosien van Toor dat zij instuurde voor de Reportagewedstrijd 2011.

“Pulau Perhentian” betekent letterlijk “eiland om te stoppen”. Dat is precies wat ik daar deed. Ik was er min of meer toevallig terecht gekomen om het laatste staartje van het regenseizoen dat de Maleisische oostkust teisterde, te ontvluchten. Aangezien lui op het strand zitten niet mijn idee van een droomvakantie is, besloot ik in een vlaag van verstandsverbijstering om me aan te melden voor een PADI Open Water Diver cursus.

Dat was de beste beslissing van mijn leven. Een spontaan verblijf van een week werd uiteindelijk een verblijf van zes maanden waarin ik niet alleen mijn Open Water-certificaat haalde, maar vervolgens ook mijn Advanced, Rescue Diver en DiveMaster-trainingen voltooide en tenslotte aan de slag ging als Divemaster bij de kleine maar fijne duikschool waar ik mijn stage voltooid had.

Tot op de ochtend van de aanmelding voor mijn Open Water-cursus had ik er überhaupt nooit bij stil gestaan of duiken iets voor mij zou zijn. Ik had bij duiken altijd het idee dat dat iets voor oudere, welgestelde heren (en dames natuurlijk) zou zijn, met dure apparatuur, merkzonnebrillen en poloshirts. Niets bleek minder waar.

De eerste minuten onder water waren weliswaar wat onwennig (“aaaaaahhh water in m’n neus!” “Al die bubbels!” “OMG er zijn écht vissen!”) maar smaakten naar meer. Tijdens de derde duik begon ik de s
maak echt te pakken te krijgen: ik bleef inmiddels netjes horizontaal op dezelfde diepte drijven, had er geen problemen meer mee om mijn oren te klaren en begon enhousiast vissen aan te wijzen waar mijn supergeduldige duikinstructrice me na afloop alles over moest vertellen.

Tijdens mijn Advanced Open Water cursus verdiepte ik me verder in kompasnavigatie, onderwaterfotografie, visidentificatie, diepe duiken en deed ik mijn eerste nachtduik. Superzenuwachtig was ik, maar toen we in het licht van onze zaklampen koraalkathaaien, een schildpad en barracuda’s zagen jagen was ik ook hieraan verkocht.
Van de eerste swimthrough naar mijn eerste wrakduik, van mijn eerste zelfgespotte steenvis tot de ontdekking van onbekende zeenaaktslakjes, van dansende clownfish tot kwaaie koraalduivels en van een school met duizenden barracuda’s tot een zeventig minuten durende duik met een walvishaai. Het onderwaterleven bleek een fascinerende nieuwe wereld waar ik nooit meer afscheid van wil nemen.

Maar het was niet alleen die onderwaterwereld die het duiken zo leuk maakte. Ook de ritjes in de kleine speedbootjes naar de duikstekken met de wind in je haren, achterover het water in plonzen, de relaxte sfeer op de boot en in de duikschool  en het fantastische gezelschap aan mededuikers. Niet alleen mannen met polo’s maar allerlei mensen van over de hele wereld kwamen samen op die twee kleine eilandjes. Jungle, wit zand, palmbomen, kristalhelder water en niks anders te doen dan snorkelen, duiken, luieren en zo nu en dan natuurlijk een feestje.

Fast forward naar oktober, zeven maanden later. De laatste zes weken van mijn verblijf heb ik gewerkt als divemaster maar langzaam begonnen de golven en de regen weer terug te komen en sloten de duikscholen één voor één hun deuren. Tijd om naar huis te gaan, voor even. Want het duikvirus heeft mij inmiddels volledig in zijn greep en in maart vertrek ik wederom naar Maleisië voor een nieuw seizoen op de Perhentians. Wees gewaarschuwd: duiken heeft mijn leven veranderd. Dat zou het bij u ook weleens kunnen doen.

Tekst en foto’s: Rosien van Toor

De Reportagewedstrijd 2011 is een initiatief van DuikeninBeeld.tv samen met het Bonaire Toeristenbureau, Bonaire Fun Travel en La Pura Vista. Met je inzending maak je kans op een reis voor twee personen naar Bonaire, waar je een reportage over het eiland gaat maken. Meedoen? Klik hier voor alle informatie.