Spierpijn… of toch DCS?

Decompressieziekte, het kan iedereen overkomen, hoe goed je de duik ook plant en hoeveel ervaring je ook hebt. Ook technisch duiker Attilla de Groot werd erdoor overvallen…zelf dacht hij eerst aan een spierpijntje.

In het pinksterweekend ben ik naar Genua, Italië geweest om te duiken op de U-455 en de UJ-2208, twee indrukwekkende wrakken uit de Tweede Wereldoorlog. Hoewel de duiken zelf succesvol waren, werd ik ondanks het volgen van het profiel geconfronteerd met Bluppie, het decompressiespook, en heb ik een behandeling gehad in de decompressiekamer. In dit verslag wil ik de duiken, de DCS-ervaring en de afhandeling beschrijven. Hopelijk kan dit andere mensen in de toekomst helpen.

De week voor de duik let ik op dat ik voldoende gehydrateerd ben, en probeer ik uiteraard voldoende te slapen. Volgens mijn smartwatch is dit laatste ook gelukt. Helaas werd ik de dag voor vertrek neusverkouden, maar verder voelde ik mij goed. De enige nachtmerrie is dat je het hele eind reist en dan niet kunt klaren.

Op vrijdag vertrekken we vroeg richting Italië, ik heb goed geslapen. Helaas zit het verkeer niet mee en komen we pas om 23:30 uur aan in het hotel. Snel ga ik naar bed, want de volgende ochtend om 9:00 uur vertrekt de boot zouden.

Duik 1 op de U-455

‘s Ochtends voelen mijn oren gelukkig goed, ik verwacht geen problemen met klaren. We ontbijten en gaan naar Libeccio Tekdiving, 10 minuten rijden van het hotel.

Mijn set is al opgebouwd. Ik doe de controles, trek mijn droogpak aan en breng alles naar de boot met hulp van de aardige mensen van Libeccio. Rond 9:30 uur varen we uiteindelijk uit.

Het is een zonnige dag en we worden aan boord van voldoende water voorzien. Goed voor de hydratatie, zeker omdat je toch even bezig bent in volledige uitrusting voor je in het water ligt. De stroming is aanzienlijk en ik moet mij aan de lijnen naar de shot-line voorttrekken waar ik ondiep op mijn buddy wacht. Gelukkig, het klaren gaat goed.

De afdaling gaat zonder problemen. Helaas is het zicht wat minder goed, al lijkt het op het eerste gezicht redelijk. Voor mij is het mijn eerste duik naar deze diepte op CCR en na kort te hebben rondgekeken op het wrak, begin ik aan de opstijging. Ik volg netjes het geplande profiel. Vanaf een meter of 15 diepte is de stroming weer merkbaar en voor de rest van de decompressie houd ik me vast aan de shotline.

Terug aan boord doe ik het bovendeel van mijn droogpak uit en wacht ik op de andere duikers (sommigen hebben een langere bodemtijd, waardoor de decotijd snel oploopt). Het is erg warm in de zon (en zonnebrandcrème uiteraard vergeten), maar we worden voorzien van broodjes, snacks en drinken.

Als iedereen weer aan boord is, varen we terug. Spullen spoelen en richting het hotel. Mijn kale hoofd is goed verbrand en na een lange reis ben ik toch wel moe. Een schoonheidsslaapje is daarom wel aan de orde. Op dat moment voel ik voor het eerst pijn in mijn rechterbovenarm.

‘s Avonds heerlijke sushi eten (ja, in Italië…) en ook dan heb nog wel wat pijn in mijn arm. Maar ik doe het af als spierpijn door de stroming. Na het eten ga ik naar bed, want de volgende ochtend vertrekt de boot opnieuw vroeg.

Duik 2 op de UJ-2208

Ik heb heerlijk geslapen, de neusverkoudheid is nauwelijks nog te bekennen en de pijn in mijn arm is de volgende ochtend nagenoeg weg. Ik voel me uitstekend om weer te gaan duiken. Helaas heeft mijn buddy niet goed geslapen en besluit hij vandaag niet te duiken. Ik duik dan ook met iemand anders uit het team.

De voorbereiding is gelijk aan de dag ervoor. We zijn met minder duikers en het weer is nog steeds mooi. Op de locatie van het wrak staart er gelukkig ook minder stroming en kunnen we snel het water in. Twee duikers hebben problemen met hun uitrusting en blijven op de boot. Erg zuur om zelf niet te kunnen duiken en op anderen te moeten wachten…

De duik gaat zoals gepland. Het zicht is oké, maar niet super. Het wrak is mooi, maar omgeven door visnetten. Ik wil geen risico nemen en neem daarom geen kijkje bij de Enigma-machine, die nog in de stuurhut ligt.

Op diepte denk ik nog even terug aan mijn arm. Ik voel hem nog een beetje. Mijn eerste gedachte is dan ook: “Als de pijn er nog is op diepte, is het vast geen DCS.” Maar tijdens de opstijging en de decostops krijg ik meer last. En als ik aan de oppervlakte mijn stage en vinnen aangeef en mezelf de trap op trek, is de arm echt pijnlijk…

Decompression Sickness, type 1

Nadat ik het bovenste deel van mijn droogpak heb uitgetrokken, voelt mijn hele arm (van schouder tot en met de onderarm) zeer pijnlijk. Ik geef het aan, Fulvio, de eigenaar van Libeccio, vertrouwt het niet. Ik ga dan ook gelijk aan het zuurstof totdat we terug zijn in de haven. Ondanks de pijn in mijn arm voel ik mij verder uitstekend. Ik denk nog steeds dat ik een spier goed verrekt heb.

In de haven kleed ik me om en zie ik dat mijn rechterarm enorm opgezwollen is. Later zal blijken dat hij 7 cm dikker was dan links. Maar aangezien dit niet één van de typische symptomen van DCS is, denk ik (en ook de anderen om mij heen) dat dit toch echt iets anders moet zijn. Fulvio staat erop dat ik langer aan het zuurstof blijf en naar het ziekenhuis ga.

Een kwartier later word ik per ambulance naar de eerste hulp gebracht. Uit de echo blijkt dat de zwelling van mijn arm wordt veroorzaakt door bellen in de lymfeklieren. Ook volgens DAN komt dit niet veel voor. Het zou vanzelf kunnen oplossen, al moet ik dan langer aan de zuurstof. De Italiaanse arts wil dat ik toch de decompressiekamer in ga voor een ‘Tabel 6′-behandeling – wereldwijd het ‘aspirientje’ voor DCS-gevallen, hoor ik later.