Scooteren in Slijk-Ewijk | Workshop

Er zijn zo veel leuke cursussen en workshops voor duikers! De DPV-workshop van Duikcentrum De Aalscholvers is er daar één van. De redactie van DuikeninBeeld ging een dag scooteren in Slijk-Ewijk.

In de auto terug naar huis heb ik constant dat liedje in mijn hoofd…. Ik heb een ‘toe-toe-toeter op mijn onderwaterscooter’. Ja, flauw, ik weet het. En ik had niet eens een toeter op mijn scooter. Wat ik wel had, was een geweldig leuke dag tijdens de workshop Scooteren of DPV met Martijn en zijn team van Duikcentrum De Aalscholvers.

Op zondagochtend melden Marloes en ik ons bij de recreatieplas Slijk-Ewijk. Lang zoeken hoeven we niet, bij een partytent zien we de scooters al klaar liggen. Enige spanning voel ik wel, in een ver verleden mocht ik het ook eens proberen en de scooter wilde toen alleen maar naar boven. Dat werkte dus niet. Maar zoals alle duikmaterialen hebben ook Diver Propulsed Vehicles zoals onderwaterscooters worden genoemd, meestal handig afgekort tot DPV (spreek uit: die-pie-vie op z’n Engels), een enorme ontwikkeling doorgemaakt… en hopelijk ikzelf ook.

Martijn Blommaert, onze instructeur vandaag, heeft een bataljon scooters meegenomen, de een nog groter dan de ander. Al deze scooters zijn van het merk SUEX en worden op veel extremere duiken ingezet dan alleen een kennismakingsduik in een zoetwaterplas. Tijdens grot-, wrak- en andere technische duiken kunnen de duikers dankzij deze scooters met voldoende power en accuvermogen grote afstanden afleggen en nieuwe zones exploreren. Daar valt niet tegenop te zwemmen. Ikzelf vind de zoetwaterplas wel even voldoende –  als ik als een raket naar de overkant schiet, kunnen ze me altijd aan de andere kant weer oppikken.

Eigenlijk is het, als ik het verhaal van Martijn aanhoor, best simpel. Je clipt de scooter vast aan een de D-ring aan je kruisband want dat ‘ding’ wil je natuurlijk niet verliezen. Op het handvat zit een trekker – die haal je over zodat de schroef in beweging komt en je voortgestuwd wordt. Op elke scooter kun je de snelheid regelen, de een gaat net even harder dan de andere. Uiteraard is het zaak dat de schroef vrijuit kan draaien. Simpel toch? Tja, zo klinkt het zeker….

Oefenen!

We lopen met de scooters het water in. Marloes neemt de grotere, ik de kleinere, dat lijkt me makkelijker. We krijgen de tijd om te wennen, onze begeleiders laten ons gas geven vlak onder het wateroppervlak en we proberen – nu nog op een lage snelheid – bochtjes te draaien. Ook wordt gekeken of de lijn tussen de kruisband en de scooter, de zogenoemde tow-cord, op de juiste lengte is zodat je in één lijn met de scooter ontspannen en ook horizontaal in het water ligt. Met je rechterhand op de handgreep, je arm ontspannen en licht gebogen. Zo ben je een met de scooter en word je niet naar boven of beneden geduwd. Na een paar keer proberen, krijg ik het gevoel… denk ik.

Trimmen!

Tijd om de diepte op te zoeken. Het plan is dat we op zo’n meter of tien gaan duiken. Afdalen en dan vooral zorgen dat je met scooter en al goed uitgetrimd bent. Daar moet je geen omkijken naar hebben. Toch even anders want bijstellen is er niet bij…. Ten minste niet als ik ook daar nog aan moet denken!

Er zijn duidelijke afspraken gemaakt… wij volgen de ‘loodsmannetjes’ Ragna en Stefan, ervaren technische duikers die deel uitmaken van het team van De Aalscholvers. Daarachter komen Marloes en ik en Martijn sluit af als een soort bezemwagen… je weet immers niet waar wij eindigen.

Duiken zonder goede briefing is al geen goed idee, maar laat staan scooteren. Want alles gaat sneller, ook elkaar kwijtraken. Het eerste deel van de duik, zwem ik ‘voorop’ en zwemt Marloes net iets verder naar achter naast me. Ik hoef maar naar links te kijken en ik zie haar scooter. Tijdens technische duiken is het op de rem als de voorste duiker het lamplicht van de duiker naast hem niet meer ziet. Maar om nu ook nog een lamp te gebruiken… ik had beter een octopus met 8 armen kunnen zijn. Kwestie van oefening en controle natuurlijk.

We starten rustig… standje vier. Een bescheiden snelheid. Mijn ogen prikken in de rug van onze loodsmannetjes. Die moet ik niet kwijtraken natuurlijk. De eerste vijf minuten, zo voelt het, komt het niet eens in me op om af en toe naar links te kijken (toch wel fijn dat Martijn op Marloes let!) maar ineens is het gevoel daar en ontspan ik. Vraag me niet wat ik tijdens de duik gezien heb, ik weet het niet. Wel heb ik geprobeerd niet te dicht bij de waterplanten te komen – die wil je niet in de schroef krijgen.
Een flauw bochtje naar rechts, een flauw bochtje naar links en dan  worden de bochten minder flauw. Wow! Dit is leuk! Ik krijg de smaak te pakken. Bij de bochten moet ik zorgen dat ook Marloes de ruimte heeft, zij neemt de binnenbochten.