Sandra Boerlage – Een dag op pad naar Midden-Limburg

Ze had al de nodige goede verhalen over de Boschmolenplas gehoord. Hoog tijd dat Sandra Boerlage zelf eens een kijkje gaat nemen.

Na de vele enthousiaste verhalen en foto’s van Erik de Boer over zijn vaste duikstek, de Boschmolenplas,was het toch echt tijd om eens die kant op te rijden. We spraken af op woensdag, een perfecte dag om in alle rust de duikstek te verkennen.H elemaal gezellig om weer eens samen te plonzen.
Bij aankomst ontmoette ik Mieke, een van de stingray-eigenaren die samen met haar man Maurits de duiklocatie de Boschmolenplas beheert.
Zij opende poort om naar binnen te mogen aangezien de plas maar bepaalde tijden en dagen open is. Om hier te mogen duiken moet je een entree van €9,- betalen wat het de locatie zeker waard is. Tevens is er een vulstation (perslucht tot 300 bar), verhuurcentrum en de aangrenzende horecagelegenheid aanwezig. Hier kun je genieten van een eenvoudig hapje en een drankje, je duikuitrusting huren en flessen laten bijvullen.
Na een bakkie te hebben gedaan was het tijd voor het opbouwen van de set en gingen we naar de waterkant. Er was een makkelijke instap bij de plas en we hadden dus snel onze hoofden onder water. Zodra ik m’n hoofd onder had en we nog geen meter gezwommen hadden, begreep ik het enthousiasme van Erik. Onder het wateroppervlak van de Boschmolenplas was er een zee van leven. Een tal van kleine baarsjes, snoeken, karpers, zoetwaterkwalletjes en echt een heleboel waterplanten waar ik de naam niet van weet. Dit te samen met de nodige kunstmatige objecten was het duiken in deze plas een unieke ervaring. Je gelooft het niet maar ik waande me gewoon in een stukje buitenland met al die verschillende waterplanten in echt allerlei maten en vormen. Wat veel diversiteit, genoeg voor elke duiker, beginnend tot gevorderd. Wat mij betreft ook een prima locatie om te fotograferen. Ik heb echt genoten! De rondleiding van Erik hielp hier natuurlijk wel bij.
Hij heeft me in twee duiken echt heel veel van de plas kunnen laten zien. Tot zelfs een snuitkevertje van maar 3mm groot.
Met een voldaan gevoel nam ik dan ook weer afscheid, maar ik kan je verzekeren dat dit niet de laatste keer is dat ik hier ben geweest. Het was de ruim twee uur durende reis zeker waard.

De foto’s bij mijn report zijn van Erik de Boer.