Richard en Mariëlle de Kok – Mariëlle-Richard: 3-0

Vandaag staat er een SSD op het programma bij de brug (Samen Solo Duiken). Lekker met z’n drieën naar de brug. Eentje gaat duiken en de ander gaat stenen keren, slakjes en schelpen zoeken in de laagwaterzone met Timo. Na een uur wisselen de rollen.

Terwijl Timo en Richard op de duiktrap aan het snuffelen zijn, duik ik onder. Het zicht is echt geweldig vergeleken met de laatste duik van een week geleden. Ik ga richting het westen en begin meteen naar groene mosdierslakjes te zoeken. Net waar de grote basaltkeien overgaan in de kleinere stenen vind ik al na 4 minuten mijn allereerste mosdierslakjes. Het zijn er meteen twee knus bij elkaar. Ik leg ze zo goed mogelijk vast op de gevoelige plaat en na 18 minuten zwem ik weer verder. Ik dub nog even of ik er meteen uit ga nu mijn doel voor deze duik al zo snel is bereikt, maar ik besluit toch nog even verder te zoeken.

Al een paar meter verder zie ik nog een groen mosdierslakje, half verborgen op een steen. De rest van de duik zie ik nog verschillende soorten slakken en bloeiende tubularia. Mij valt ook op dat er zelfs op maar een paar meter diepte steeds meer dodemansduim begint te groeien. Na dik drie kwartier besluit ik de duik te beëindigen en Richard af te gaan lossen. Ik heb Timo beloofd met hem naar het strandje bij Kulkenol te wandelen, dus ik heb nog wat te doen. Als ik vanaf de dijk naar de parkeerplaats loop, zie ik dat Richard net naar boven wil komen. “Ik had er al twee na vier minuten”, roep ik trots.

De camera wordt snel overgedragen en de rollen zijn gewisseld.

Met de big smile van Mariëlle op mijn netvlies en haar tekst “ik had er al twee na vier minuten” in mijn gedachten loop ik vol zelfvertrouwen naar het eindelijk weer heldere Oosterschelde water en laat me langzaam onderzakken. Volgens Marielle een beetje naar het westen en op een meter of vijf diep. De vier meter zicht geeft mij weer eens een goed overzicht van het rif. Overal staat de tubularia in bloei met grote dikke ‘knoppen’. De dikkopjes schieten heen en weer en diverse galathea’s staan dreigend met hun scharen te zwaaien.

Verdorie denk ik als ik op mijn computer kijk, alweer 20 min en nog geen mosdierslakje. Wel mooie bolletje dodemansduim, grote vlokslakken, slanke waaierslakken en knotsslakken waar je bijna letterlijk over struikelt. Na 40 minuten spookt er steeds dat zinnetje van Mariëlle door mijn hoofd: ‘ Ik had er al twee na vier minuten’. Het begint een mantra te worden. Gatver, ik besluit even te stoppen met zoeken om wat plaatjes te schieten van al het moois dat ik wel kan vinden. Na een uur dreunt het zinnetje weer ik mijn hoofd en ga ik weer op jacht naar de kleine camouflage kunstenaars, maar dat alles mag niet baten. Na ruim 70 minuten ben ik weer bij de trap en is het 3-0 voor Mariëlle geworden.

Na de duik nog even lekker gepicknickt op de duiktrap, die buiten de kenteringen om toch niet gebruikt wordt. Heel even was ik nog bang dat Timo vanaf de kant nog het groene mosdierslakje zou gaan vinden, maar dat bleef me gelukkig bespaart.