René Weterings – Wel of niet op zoek gaan?
Op zoek naar het zeepaardje of toch maar niet…er is twijfel. Uiteindelijk nemen Goof en René de gok, zou het ook lukken?
Datum: 7-9-2016
Duiklocatie: Bergse Diepsluis
Zeepaardjes…iedere duiker lijkt er wel door aangetrokken te worden. Er circuleren enkele foto’s op Facebook rond van een zeepaardje bij de Bergse Diepsluis. Goof en ik besluiten nog eens een poging te wagen.
Tijdens mijn vakantie op Lanzarote heb ik tijdens een paar duiken wat zeepaardjes mogen vinden. Dat vond ik erg leuk, maar deze vissen zijn meesters van camouflage en het bezorgen van frustraties aan een onderwaterfotograaf. Ik heb wat foto’s kunnen maken, maar daarna geloofde ik het wel. Er zijn nog genoeg andere mooie dingen te zien onder water die zeker zo mooi zijn…of naar mijn mening eigenlijk nog veel mooier. Toch wil ik vanavond best een poging wagen, ook omdat Goof nog nooit een zeepaardje in Nederland gezien heeft. We struinen gewoon alle sepiatentjes af en we zien wel…
Het is druk vanavond, een groot aantal Belgische auto’s verschijnen op de parkeerplaats. We zorgen dat we er in ieder geval eerder in liggen. Het is vanavond nog zomers warm, op de radio horen we dat dit de warmste zeven september sinds honderd jaar is! Niet te lang treuzelen dus, pak aan en zorgen dat we de verkoeling krijgen van het water. Goof start bij de trap, ik loop door naar de witte streep op de dijk en zo duiken we naar elkaar toe.
Omdat het precies hoog water is als ik instap, kijk ik eerst even op mijn gemak bij de steenstort net onder de waterlijn. Het krioelt hier van de krabbetjes, overal beweegt wel wat. Al snel zie ik dat ik ook bij een groepje steenslijmvisjes zit, wat gaaf! Ik zie een brutale grote en een aantal meer verlegen typetjes die ook een stuk kleiner zijn. Vorige week vond ik bij het gemaal van Dreischor zijn verre neef de gehoornde slijmvis, dus dat gaat goed zo. Het duurt even voor ik een soort patroon kan ontdekken in het rondzwemmen van de steenslijmvisjes. Ik merk ook dat als ik mijn aandacht bij één exemplaar houd, ik word gedold door een ander…ze liggen gewoon onder me de brutale vlegels! Ik vermaak met hier prima en maak wat aardige foto’s. Dan bedenk ik me dat we eigenlijk zouden zoeken naar een zeepaardje.
Ik duik richting wat dieper gebied en kom de eerste jonge sepia al tegen. Snel maak ik een foto, waarna hij verdwijnt. De zandvlakte duikt de diepte in, ik volg en houd een diepte van negen meter aan om zoveel mogelijk sepiatentjes tegen te komen. Helaas tref ik hier een zware bewolking aan in de vorm van dikke zwarte modderwolken. Balen, hier heeft iemand rond gezwommen die zo bij Boskalis zou kunnen gaan solliciteren voor baggeraar. Erg jammer want het zicht was in beginsel best goed. Ik kan soms niet meer onderscheiden waar de bodem of een stofwolk begint en moet door deze stofwolken de sepiatentjes bekijken. Hier heb ik echt totaal geen zin in, maar net als ik er een einde aan wil breien zie ik een duiker naderen en herken hem meteen. Het is Goof! Ik sein hem dat het zicht waardeloos is en dat ik niets gevonden heb.
Goof heeft ook niets gevonden en dat is voor mij het sein om verder te gaan. Ik passeer nog een paar andere sepiatentjes die Goof waarschijnlijk ook al bekeken heeft en dan besluit ik weer naar het ondiepe deel te gaan. Onderweg tref ik een paar jonge sepia’s, ook hier is het zicht maar matig en daardoor heeft foto’s maken geen zin besluit ik. Ik geniet wel even van deze prachtige diertjes, want het blijft een genot om ze te zien. Dit jaar was echter al weer het derde jaar op rij dat ik niet op zoek gegaan ben naar de volwassen exemplaren.
Teruggekomen op het ondiepe deel scharrel ik lekker rond. Eigenlijk hoop ik nog op een sepiola, maar die laten zich vanavond helaas niet zien. Krabben domineren hier het landschap en af en toe springt er een garnaal weg. Dan zie ik een mooie grote platvis liggen, ik vermoed een schol. Maar nog voor ik die wil gaan bekijken, vertrekt hij al weer. Op de stenen zoek ik weer naar steenslijmvissen, maar die vind ik niet meer. Misschien omdat ik nu al weer te dicht bij de trap ben en deze vissen het daar te druk vinden met al die duikers? Wie zal het zeggen…
Om de duik te beëindigen doe ik nog één laatste rondje over de zandvlakte in de buurt van de trap en ontdek nog een platvisje. Deze heeft wel zin om te poseren lijkt het, dus ik benader hem heel voorzichtig en laat hem wennen aan mijn aanwezigheid. Ik “kruip” steeds dichterbij en uiteindelijk heb ik een mooi portretje te pakken. Tevreden ga ik het water uit en geniet nog even van de mooie lucht, de zon is al. Bij de auto moet ik een hoop muggen trotseren en besluit mijn onderpak van ellende maar aan te houden om niet te veel last te hebben. Als Goof ook terug is, verzorgen we de inwendige mens en keren we weer huiswaarts…
Duik 709 (Bergse Diepsluis, woensdag 7-9-2016, 20.00u)
Max. diepte 11,1m, temp. 21gr.C., zicht 0-3m, duiktijd 75min.
