René Weterings – Verliefd op de sepiola’s!

Duiken op deze duikstek werd dan ook mijn advies voor de duik op de donderdagavond, wederom met Raymond en Corne. Deze week was er namelijk een keer geen woensdagavond duik voor mij.

De woensdag was namelijk genieten met het gezin in de Efteling en na zo’n dag ben je blij dat je de duikspullen niet de dijk over hoeft te sjouwen, dus heb ik lekker de hele avond met de benen omhoog op de bank gezeten. Het leek me een beter plan om bij de wekelijkse duik van Raymond en Corne aan te sluiten, dus ik vroeg of ik mocht aansluiten en deed het voorstel om bij Den Osse Haven te gaan duiken. Dat vonden ze een goed idee gelukkig, want ik had weer erg veel zin in het fotograferen van sepiola’s.

De afgelopen keer had ik met Gijs een mooie duik gemaakt en meerdere sepiola’s en vandaag heb ik daar weer zin in. Wel irriteerde het me mateloos dat de sepiola’s steeds met dicht geknepen ogen op de foto’s staan, erg zonde en eigenlijk ook een teken dat ze het niet naar hun zin hebben met dat felle licht. Dat moet dus anders kunnen vind ik en vanavond is de avond dat ik het opnieuw kan proberen. Het zijn momenteel toch de leukste diertjes die je in het Grevelingenmeer kunt tegenkomen en vervelen doen ze nooit.

Net als vorige week was ik weer ruimschoots op tijd op de duikstek aanwezig, nog even snel maak ik een foto voor Facebook en ik bereid mijn spullen alvast wat voor. Wetende dat Raymond en Corne nooit echt vroeg zijn, kan ik de tijd maar beter nuttig besteden. De zon is al weer zichtbaar vroeger onder en besef me dat de dagen echt weer aan het korten zijn. Ik blokkeer de gedachten aan de herfst en winter, want het is gewoon nog hartje zomer! De wind is wel wat frisjes en ik trek daarom alvast mijn shirt met lange mouwen aan. Niet lang daarna komen mijn “buddy’s” aanrijden en parkeren de auto naast die van mij.

We verdoen niet te veel tijd met ouwehoeren en zorgen er zo voor dat we niet al te laat in het water liggen. We lopen gezamenlijk naar het water en zijn daar nog even het achtergrond decor voor wat selfies en snapshots van een Duits gezin als we in het water staan. Maskers op, wings leeg en dan is het tijd voor een heerlijk relaxte omgeving…de onderkant van de waterspiegel van het Grevelingenmeer. De afgesproken maximale duiktijd is 90 minuten en ik besluit om die tijd te gaan spenderen op de zanderige overgang van het ondiepe stuk naar de oesterwand. Daar hoop ik weer een ontmoeting te hebben met mijn favoriete diertjes van de Zeeuwse wateren, de sepiola’s.

Met een redelijke straffe vinslag ga ik rechtstreek op mijn doel af. Raymond en Corne zie ik niet meer en blijven achter. Onder mij zie ik ontzettend veel leven onder mij door schieten. Steurgarnalen zo groot als mijn duim wapperen vers water door hun eitjes, gewone garnalen lopen brutaal rond op het zand, wolken met geknikte aasgarnalen dansen boven de oesters en grote en kleine zeenaalden laten hun kopjes door het wier steken alsof ze verstoppertje met je spelen. In de waterkolom schiet een schooltje vissen voorbij, te snel om goed te zien welk soort het is. Een enkele koornaarvis hangt sierlijk stil en de Amerikaanse ribkwal is goed vertegenwoordigd.

Ik houd de gang er lekker in, zonder echt te gaan sprinten. Tijd genoeg en ik weet bijna zeker dat ik ze tegen ga komen. Mijn kompas moet ik nog even goed gebruiken, want voor ik wist zat ik toch al weer iets te veel op een westelijke koers en dat is niet de bedoeling. Ik corrigeer mijn koers en voor ik het weet ben ik op de plaats van bestemming. Ik had mijn flitsers en snoots al grotendeels in de juiste positie staan en probeer eerst wat test shots op een zakpijp. Zo kan ik de afstand goed bepalen en zorgen dat ik daarmee snel wat mooie plaatjes kon maken.

Ik pak mijn duiklamp er bij en ben klaar voor “de strijd”. Mijn duiklamp is nog maar net aan en ik zie de eerste sepiola al verschijnen! Dat is lekker snel zeg, dat belooft wat voor het komende uurtje. Het is een beweeglijk diertje en het valt niet mee om het dier volledig in beeld te krijgen. De schaarse momentjes dat hij rustig is, gebruik ik om de camera nog beter af te stellen. Op mijn display verschijnen wel aardige plaatjes, maar ineens herinner ik me weer wat ik niet mooi vond aan mijn vorige foto’s! De oogjes die volledig dicht geknepen waren, zag ik nu ook weer. Dat moet anders vandaag en probeerde uit te vogelen hoe ik dat zou kunnen oplossen. Dit had ik natuurlijk al lang boven water moeten doen, maar nu neem ik er even de tijd voor. Uiteindelijk bedenk ik een manier en probeer het uit, het scherpstellen wordt nu lastig, dus het moet manueel gaan gebeuren. Een paar foto’s later lukt het me om de sepiola met geopende ogen te fotograferen en zie met het aantal foto’s zijn “pupillen” steeds groter worden. Dan maak ik een foto waarmee ik vind dat ik het goed heb gedaan, de ogen zijn volledig geopend. Ik zie een grote zwarte vlek, precies wat ik wilde!

Tevreden bekijk ik wat foto’s en laat de sepiola met rust, tot mijn verbazing zie ik dat ik al bijna 70 minuten onder water bezig ben. Ik besluit op mijn gemak richting de kant te gaan en in het ondiepe gedeelte nog wat leuks te spotten. Bij een zwarte grondel probeer ik nog wat met flitserposities, maar dat is niet echt een succes en duik verder richting de kant. Na 91 minuten steek ik mijn hoofd weer boven water en zie dat Raymond al op de kant staat. Corne komt ook net boven en gezamenlijk lopen we weer terug naar de auto’s.

We praten nog wat na en houden het dit keer wat korter, het is immers al laat en sommige mensen moeten morgen weer werken. Maar….ik niet!

Max. diepte 6,5m, temp. 21gr.C., zicht 2-5m, duikduur 91min.