René Weterings – Twee minuten stilte voor de duik

Op 4 mei vertrekt René Weterings ’s avonds naar de duikplaats. Onderweg staat hij twee minuten stil, het is immers dodenherdenking. Met een mooie zonsondergang een uitstekend moment om te bedenken hoe goed wij het hebben in Nederland!

Datum: 4 mei 2016
Duiklocatie: Zoetersbout, Zeeland

Vakantie! De laatste werkdag zit er op, helaas is het wel een lange en moet ik vanuit Amsterdam terug naar Noord-Brabant om straks vervolgens verder te sjezen naar Zeeland.

Buddy Goof staat al op de camping, dus ik moet alleen rijden helaas. Thuis maak ik een snelle pitstop, even wat eten, mezelf omkleden en de spullen in de auto gooien. De kinderen krijgen nog een dikke kus en kroel, want die gaan al weer bijna naar bed. Ik kan met een gerust hart naar Zeeland om mijn vakantie in te luiden met een duik in de Oosterschelde!

Het is bijna 20.00u als ik net een kwartiertje onderweg ben en de aankondigingen voor de twee minuten stilte in het kader van Dodenherdenking hoor ik al op de radio. Op een parkeerplaats langs de snelweg zet ik de auto daarom net voor 20.00u stil en houd ik even twee minuten stilte, met een prachtig ondergaande zon op de achtergrond voel ik me zelfs een beetje emotioneel worden.
Wat hebben wij het toch goed in Nederland…

Goof en ik hebben bij Zoetersbout afgesproken, omdat dit zo’n beetje de enige stek is waarover we goede zichtberichten lezen. Ik vul eerst mijn flessen nog even af en tref daarna Goof aan op de parkeerplaats. We lopen samen nog even naar boven en genieten van het uitzicht. Het frisse windje en de zilte lucht doen ons goed, achter ons zien we de zon onder de horizon van Schouwen-Duiveland zakken.

We wandelen naar de trap en gaan voorzichtig te water. Het is nu laag water en dan is de instap verre van comfortabel, het is oppassen geblazen hier! Het water lijkt vrij helder te zijn. Als we onderduiken om de duik te beginnen, zie ik toch dat de algenbloei hier ook goed aanwezig is. Er is alleen geen stof van andere duikers die het zicht nog meer verslechteren, we liggen er alleen in. Achter ons komt nog één buddypaar aanlopen, maar dat was het dan ook.

Ik besluit rechtsaf te gaan, geen zin in de stroming die ik wellicht rond de kop van de dijk ga voelen. Mijn lamplicht heeft moeite om door de eencelligen heen te schijnen, bah…wat heb ik toch een hekel aan dit fenomeen. Het hoort erbij, dat weet ik, maar mijn ding is het niet. Op mijn gemak peddel ik tegen de lichte stroming in en laat me wat afzakken. Onderweg valt het op dat er regelmatig parasolletjes voorbij drijven, ook de oorkwallen komen voorbij en zijn soms al best groot.

Op de zandvlaktes vind ik vlokslakjes, maar ik kan er lastig bij zonder zelf te veel stof te maken. Ik laat het voor wat het is en bekijk een oud sepiarekje wat mooi begroeid is. Eitjes van de sepia of pijlinktvis zijn niet te zien helaas. Met een schuin oog kijk ik of ik misschien een schim van een sepia of pijlinktvis kan opvangen, dat is echt lang geleden voor mij. Er zijn ook opvallend veel heremietkreeftjes aanwezig, sommigen hebben een mooie met zeerasp begroeide schelp. Ik blijf deze diertjes leuk vinden, ik kan er niets aan doen!

Na drie kwartier begint de stroming wat aan te trekken en ik kijk nog eens goed naar het zand. Opeens zie ik het recentelijk ontdekte slakje, het schepje (Philine quadripartita). Een ovaal wit vormpje wat door het slib heen ploegt. Ik snap dat het voor biologen misschien een leuke vondst is, maar verder is er voor mij als onderwaterfotograaf niet veel aan. Het is toch een beetje een vormloos geheel en niet bepaald fotogeniek vind ik. Maar toch leuk dat ik ze hier op een diepte van slechts acht meter heb gevonden, kan ik dat weer afstrepen.

Het is tijd om weer eens om te keren, niet veel later zie ik een donker vlekje in het zand. Ik heb snel door dat het om mijn eerste sepiola van dit jaar gaat. Wat leuk zeg! Dit zijn echt mijn favoriete diertjes. De eerste foto’s die ik maak zijn op het zand, maar niet veel later zoekt deze schattige sepiola het ruime sop op. Dat kost me de grootste moeite om het beweeglijke diertje te volgen, maar uiteindelijk lukt het me en zoekt hij het licht van mijn focuslampje op. De camera heeft helaas de grootste moeite om snel genoeg te focussen, dus ik schiet als een gek tientallen foto’s. Ik mag van geluk spreken als er één acceptabel is. Maar het is wel gezellig zo met mijn maatje de sepiola!

Mijn lucht raakt op, ik houd het voor gezien. Ik moet nog even een blauwe haarkwal ontwijken, het scheelt weinig of ik had de tentakels op mijn bovenlip. Niet echt een lekker gevoel weet ik uit ervaring. Gelukkig kom ik zonder kleerscheuren het water uit en zie dat Goof ook in de buurt is.

Bij de auto praten we na over onze duik, Goof heeft ook leuk gespeeld met een sepiola. Het seizoen van de inktvissen is dus echt begonnen!

Max. diepte 9.9m, temp. 11gr.C., zicht 1-2m, duiktijd 76min.
Duik 666