René Weterings - Nieuwe duikstek....De Broezel!

René en zijn buddy Goof zien een nieuwe duikstek in de Duikgids Zeeland staan. Een onbekende stek, dat vraagt om een onderzoek in het “veld”.

Datum	9-4-2014
Locatie	De Broezel

De planning van de week loopt anders dan verwacht, in plaats van 2 overnachtingen op maandag en dinsdag in Amsterdam kies ik er voor toch de files te trotseren en naar huis te rijden. Dit geeft me namelijk tijd om op woensdag gewoon te kunnen duiken. Kwestie van prioriteiten!
Frank is helaas verhinderd en dus is dan Goof de 2e persoon die ik tegenwoordig een berichtje stuur. Al snel komt er een positieve reactie en plannen we de duik. Goof stuurt bij zijn berichtje een foto van een pagina uit de Duikgids Zeeland en ik zie “De Broezel” staan. Ok, goed idee Goof! Ik heb natuurlijk al vaker gedoken bij Zoetersbout en ook een paar keer bij de Goudzwaardweg, maar deze tussenliggende duikstek is voor mij nog onbekend. Ook Goof heeft er nog nooit gedoken, dus dat is alvast een prima plan.
De laag water kentering ligt al weer 2 uur achter ons als we bij de duikstek aankomen. Ik parkeer de auto in de berm naast de oprit van het huis wat hier staat en we lopen de dijk op voor het stukje “check de stek”. We zien nog wat droog liggende golfbrekers liggen en gaan eens kijken of we een beetje veilig te water kunnen. Daarbij moeten we over de gladde wieren en stenen, maar het is wel te doen. Het water lijkt hier mooi helder. We trekken een plan voor het te water gaan en gaan terug naar de auto om onze spullen te gaan pakken.
Eenmaal terug op de dijk in volle bepakking, maak ik eerst wat foto’s van de duikstek met de 60mm. Eigenlijk moet ik al te ver naar rechts mikken om er een beetje een landschapje op te krijgen, want de lens functioneert toch te veel als telelens nu. Ook maak ik wat foto’s van Goof die onderaan de dijk staat en hij doet dat ook van mij. Ook de foto’s op het droge horen bij de belevening van het duiken en de lol natuurlijk.
Een paar minuten later zijn we veilig en wel bij het water aangekomen en gaan te water. Omdat het water nog zo laag staat, moeten we echt een heel stuk klunen over de oesters. Gevoelsmatig vermoorden we bij iedere stap een aantal oesters en ook voor de schoenen aan onze droogpakken is het niet echt lekker. Eerlijk gezegd verwachtte ik ieder moment een natte voet doordat een oester de toch redelijk dunnen Santi flexsoles zou doorboren. Toen we dachten dat we daadwerkelijk konden gaan duiken trokken we onze vinnen aan en begonnen te “snorkelen”. Ver kwamen we niet, want de oesters vormen weer een soort dijkje onder water. Ok, dit is irritant. Dus weer de vinnen uit en nog een stukje klunen.
Deze 2e poging bracht ons eindelijk bij helling waar we onze duik konden beginnen. We wensten elkaar een fijne duik en doken onder. Het zicht was best aardig en het resterende daglicht zorgde er voor dat een lamp niet direct nodig was. Lekker hoor, ik kreeg ook echt het gevoel helemaal tot rust te komen. De afgelopen 3 dagen waren op het werk toch weer inspannend geweest merkte ik wel.
Het onderwaterlandschap lijkt veel op dat van Zoetersbout, maar de westkant van de instap. Veel rode wieren met daarin de kenmerkende garnalen en krabben. Ook zag ik al vrij snel wat vlokkige zeenaaktslakken, maar allemaal op onhandige plekjes voor een foto. Blonde grondels zweefden mooi boven de oesters en ik zag wat kleine meloenkwalletjes voorbij zwemmen. Al met al een mooi begin van de duik. Ik liet me naar zo’n 7m zakken en vond dat een mooie diepte om te blijven.
Aangezien ik al vrij snel een onderwerp voor een foto vond, zette ik mijn camera en focuslampje aan en draaide blindelings mijn flitsers op de manuele stand. Ik begon te fotograferen en merkte dat er geen reactie kwam van mijn flitsers. Ik keek op de achterkant van de flitsers en zag meteen wat er aan de hand was. Er brandde bij allebei de flitsers geen controlelampje, ik had waarschijnlijk mijn flitsers na de vorige duik niet uitgezet en daardoor zijn de batterijen leger dan ze ooit zijn geweest.
Even kwamen er wat vloeken door mijn ademautomaat, maar ik besefte me al snel dat ik dan maar eens aan de slag moest met een groot diafragma en mijn focuslampje. Ik wist wel dat dat geen topplaten zou geven, maar goed er is vast iets moois van na te bewerken indien nodig en dan heb ik in ieder geval wat foto’s ter begeleiding van mijn duikverslag.
Echt bijzondere ontmoetingen had ik niet meer helaas en ik zocht me suf naar een vlokkige zeenaaktslak. Mijn onderwerpen bleven beperkt tot wat zeesterren, zeeappels, spons en een verdwaalde zeeanjelier. Het was niet echt super interessant allemaal en ik had ook de grootste moeite om de onderwerpen voldoende belicht te krijgen. Het focuslampje is daar dus echt te zwak voor.
Tussen de oesters zag ik opeens wel iets interessants en eigenlijk herkende ik het meteen als het lichaam van een grote zeenaald. Ik moest alleen even zoeken naar het kopje, want ik zag niet waar de voor- of achterkant was. Helaas lag deze rakker ontzettend onhandig voor een foto en ik kreeg gewoonweg niet genoeg licht op zijn kopje. Jammer, want het was lang geleden dat ik zo’n grote zeenaald van zo’n 30cm heb gezien.
Toch genoot ik van deze stroming loze duik en vond na een klein uur Goof weer terug. Die leek voor mijn gevoel nog op dezelfde plek te liggen als aan het begin van de duik. Ik vond het na een tijdje welletjes en besloot weer naar de kant te gaan, hopende dat het water nu toch weer zo’n 50-60cm hoger stond en ik dus beter aan de kant kon komen. Dat was inderdaad het geval en ik vond mijn weg prima terug.
Goof arriveerde dik 10minuten later pas en ik stond hem op de dijk al op te wachten. Mijn spullen lagen al weer in de auto en met mijn duiklamp zorgde ik voor een baken, waarop Goof kon focussen. Want vanaf de kant was het maar moeilijk te zien waar je er uit moest klauteren.
Wederom een prima duikavondje dus op een nieuwe duikstek. Voor herhaling vatbaar, maar dan wel liever iets meer rond de hoog water kentering voor een betere instap. Verder is de stek goed geschikt voor een heerlijk relaxt duikje!