René Weterings - Mooie roze eitjes!

René maakt weer een nachtduik op de woensdag, hij hoopt op een nestje van de zeedonderpad. Zou dat vanavond lukken?

Datum: 18-1-2017
Duiklocatie: Den Osse Nieuwe Kerkweg

Wat is het koud hé? Het is vandaag echt winter, mooi rustig weer en de temperatuur komt niet boven het vriespunt. Perfect condities om het Grevelingenmeer te bezoeken.

Volledig relaxt ben ik, want gisteren heb ik mijn studie Hogere Veiligheidskunde met succes afgerond. Ruimte voor andere dingen in mijn hoofd dus, zoals de mentale voorbereidingen op een koude duik vanavond! Ik heb al mijn spullen op tijd klaar en ik ben ruimschoots op tijd voor het zetten van koffie. De thermoskan warm ik extra op, zodat ik zeker weet dat we warme koffie hebben vanavond. Want koud gaat het worden, dat is een ding wat zeker is. Op de officiële metingen van Rijkswaterstaat zie ik dat de watertemperatuur nog maar vier graden Celsius is!We besluiten vanavond naar de Kerkweg te gaan, die duikstek is gevarieerd, heeft een mooie schone geasfalteerde parkeerplaats én we kunnen warm omkleden als we nodig zouden vinden. Gelukkig is het windstil, want met min twee graden Celsius vinden we het al fris genoeg. De parkeerplaats is leeg en we kleden ons maar snel om, zodat we niet al afkoelen voordat we in het water liggen. Alles verloopt vlot en in een recordtempo strompelen we richting de steiger, gelukkig is het nergens glad.Via de rechterzijde van de steiger stappen we het water in, snel een lek test doen van de droogpak handschoenen en als dat oké is, dan pas kunnen we verder. We spreken weer af om maximaal vijf kwartier te duiken, maar ik verwacht dat toch niet te halen. Dus hup masker op, kompas zetten richting de kant en dan steek ik mijn hoofd in het koude water. Het voelt eventjes snijdend koud aan rond mijn mond. Maar ik weet uit ervaring dat dit zo weg is, ze raken immers compleet verdoofd door de koude!

Ik zet koers richting het diepere deel en helaas merk ik dat het zicht alles behalve goed is. Het is erg melkachtig en veel verder dan één of anderhalve meter kan ik eigenlijk niet kijken. Toch heb ik er zin in ga volle goede moed verder. Onder mij zie ik het rode wier en voor mij doemt het eerste oesterbankje al op, dat is de oude zeedijk en meestal erg mooi begroeid. Ik zie garnaaltjes, een paar bruine plooislakken van fors formaat, wat kleine krabbetjes en ander gespuis. Leuk, ik ben weer blij dat ik onder water lig en kan genieten ondanks het koude water en matige zicht.Met mijn lamp schijn ik wat verder weg en ineens valt mij een heel klein vlekje met een hard roze kleur op. Meteen herken ik het als een nestje van een gewone zeedonderpad en ga op onderzoek uit. Pas als ik het nestje nader zie ik dat papa het nest netjes bewaakt, de schutkleuren zorgen ervoor dat je hem bijna niet ziet. De eitjes zijn mooi in een oester gedrapeerd en zien er erg vers uit. Er is nog niets van de embryo’s te zien. Wat gaaf zeg, op slechts twee en een halve meter diepte al een nestje vinden blijft een verrassing. Ik maak de nodige foto’s en zie dat Goof mijn kant op komt. Hij seint wat en laat zijn handschoen zien, ik zie meteen wat hij wil zeggen….zijn handschoen is lek! Hij geeft verder niet aan te willen stoppen en vertrouwt waarschijnlijk op zijn verwarmde handschoenen. Gelijk heeft hij. Nu hij er toch is, wijs ik hem op het nestje en laat hem ook wat foto’s maken. Ik vertrek om aan de andere kant te gaan neuzen.Als ik over het rifje wat dieper ga merk ik dat het zicht niet beter wordt, zonde want ik had graag wat meer overzicht gehad op mijn weg richting de reefballs. Ook daar wil ik op zoek gaan naar nestjes. Eenmaal bij de reefballs aangekomen heb ik wederom vrij snel geluk, ik vind een ander nestje met wat meer oranje eitjes en ook hier is papa zeedonderpad thuis. Het nestje zit aan de buitenkant van de reefball, maar ik kan er wat lastiger bij met mijn camera. Het levert toch wat leuke plaatjes op! Voldaan besluit ik nog wat meer reefballs te onderzoeken en zie dat ook Goof weer in de buurt is. Helaas tref ik geen andere nestjes meer aan en is het leven hier verder wat tam.

Op de terugweg bezoek ik de zeedahlia, die in zijn mondopening een krabbenschaar heeft. Blijkbaar net klaar met een snack! Rond de vijf meter diepte volg ik de oude dijk en zie weer wat grote bruine plooislakken. Ook die pak ik maar even mee met de camera en leg het diertje vast, de ietwat saaie naaktslak staat er desondanks toch goed op. Mijn handen worden nu toch best koud, dus het wordt nu echt tijd om richting de steiger te gaan. Ik zoek het eerste nestje nog een keer op en dat lukt ook nog. Een paar laatste foto’s worden gemaakt, maar door de koude handen heb ik het geduld niet meer om er echt voor te gaan.Na een dik uur kom ik weer boven water en zie een duikset op de trap liggen. Later blijken er nog twee duikers te zijn die net als wij zo gek zijn om te water te gaan. We dachten eigenlijk dat wij zo’n beetje de enige twee gekken waren, maar we zijn gerustgesteld door het idee dat we niet de enigen zijn.