René Weterings – Genieten van het zonnetje!

Eindelijk gaat Duikreporter René weer eens overdag het water in. Een openbaring op een mooie winterdag?

Het gebeurt niet vaak, maar vandaag stond eindelijk weer eens een duik overdag gepland. En het weer was ook nog eens prachtig! Je krijgt wat je verdient zullen we maar zeggen. Frank en ik trokken er op uit om te gaan duiken bij Anna Jacobapolder.

Het was al weer te lang geleden voor mijn gevoel dat ik met de 8mm mooie foto’s overdag had kunnen maken, dus moest het er weer eens van komen. Ik wilde graag weer eens wat experimenteren met de fisheye lens, want dat is geen lens die je eenvoudig kunt gebruiken vind ik. Althans, vooral het flitsen in stoffige omstandigheden…ofwel in Zeeland! Dus oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Gelukkig vond Frank het prima om ook nog even wat model te hangen, dus daar was ik blij mee.

Met een mooi opkomend zonnetje reden we richting het eiland Tholen en vulden we eerst nog even onze flessen af. Daarna leidde de weg ons naar het einde van de wereld….Anna Jacobapolder. Tjonge, wat ligt deze stek geïsoleerd zeg, het verbaast me iedere keer weer. Het is alsof je er van de kaart rijdt….

Er was verder niemand aanwezig, behalve de zon, een straffe gure wind, licht golvend water en….ganzen! Al met al toch een aangename sfeer zo aan het begin van de winter, met de perfecte omstandigheden naar mijn zin. Geen vriesweer, maar gewoon lekker zonnig weer met temperaturen dik boven nul. Zo mag het van mij tot eind maart zijn en dan mag de lente aanbreken!

We maakten gebruik van het picknick bankje om onze spullen op te leggen en kleedden ons snel om, want de koude wind was echt niet te ontwijken daar. Ik maakte snel nog even een snapshot met mijn telefoon voor Facebook en toen waren we klaar voor de duik. We wandelden naar een touw wat vanaf de dijk de haven in loopt en maakte er gebruik van om te abseilen. De stenen waren glad en het is echt zoeken naar grip daar. Gelukkig was het opkomend water, dus we hoefden niet zo’n heel eind naar beneden.

In het water van de haven wilden we niet te lang treuzelen, want daar koel je alleen maar van af. We spraken nog even het plan door en lieten ons zakken. Het zicht was niet al te best en ik had toch op iets beter zicht gehoopt. Helaas stond de wind toch ietsje de haven in en dus was het begrijpelijk. Het drijvende ponton was het eerste foto object en Frank ging model hangen. Dit herhaalde we een paar keer in de haven op diverse plaatsen. Het zonnetje en de blauwe lucht hielpen daarbij een handje om leuke plaatjes te krijgen.

Na een aantal fotosessies stegen we even naar het oppervlak en spraken we af dat we de haven uit zouden gaan om daar ook eens te gaan kijken. We moesten daarvoor een redelijk stukje zwemmen, maar toch bereikte we vrij snel ons doel. We doorkruisten daarbij mooi begroeide touwen, die naar de bodem lopen om de boel vast te houden. Er groeiden opvallen veel mooie Wakame wieren op en dat gaf met de aanwezige golfslag een sierlijk schouwspel.

Eenmaal de haven uit bleef het zicht best aardig en met het daglicht erbij was dat voor ons een feestje. Als je zoveel nachtduiken gewend bent, is dit toch echt een openbaring. Het is jammer dat ik het niet vaker doe, maar dat is nu eenmaal zo. Ik genoot dan ook van iedere minuut in het water en Frank had het ook duidelijk naar zijn zin.

Op de bodem kropen wat krabben tussen de oesters en op het zand en mijn oog viel op een mooie Vlokkige zeenaaktslak. Jammer, die had ik graag met de macrolens te pakken genomen. Dat moet dus maar op een andere duik. Frank seinde dat we maar moesten keren en dat vond ik een goed idee aangezien we een groot deel van onze lucht al in de haven hadden verspeeld.

Terug richting het noordoosten doken over de zandbodem en zagen nog een deel van een anker, wat mooi begroeid was. Het was echter een te klein object om echt interessant te zijn voor een foto, dus liet ik het verder links liggen. Overal waar ik keek zag ik stukken takken liggen en vroeg me af waar die vandaan kwamen. Het antwoord liet niet lang op zich wachten, want we doken vrijwel meteen erna op een paar oude sepiatentjes. Ik moet zeggen, het is er inderdaad een mooie plaats voor. De bodem loopt er mooi geleidelijk af en je kunt de stokken stevig in het zand duwen. Goed idee wellicht voor 2014.

Na zo’n 70 minuten zag ik duidelijk dat we weer aan de andere kant van de haven waren uitgekomen en doken we de haven weer in om een goede plek te zoeken om eruit te klimmen. Dat ging nu best aardig, omdat het water al vrij hoog stond.

Bij de auto genoten we tijdens het omkleden van een heerlijk zonnetje op ons gezicht. De gure wind negeerden we maar even, dit is puur genieten!

Max. diepte 9,5m, temp. 6gr.C., zicht 2-4m, duikduur 75min.