René Weterings - Een verrassing op het gemaal!

Goof en René zijn terug van vakantie en pakken de draad van het duiken weer op! Kunnen ze weer wennen aan het Zeeuwse water?

Datum: 31-8-2016
Duiklocatie: Dreischor Gemaal

De zomer vliegt voorbij, de zomervakantie in het buitenland is voor mij en Goof weer achter de rug. Gelukkig heb ik in tegenstelling tot Goof nog een weekje vrij! De woensdagavond wordt weer onze duikavond, we pakken de draad gewoon weer op!

Afgelopen twee weken heb ik met mijn vrouw en kids heerlijk genoten van het Canarisch eiland Lanzarote. De duiken die we daar maakten waren natuurlijk in heerlijk blauw water met ontzettend goed zicht. Het zal vanavond daarom vermoedelijk weer even tegenvallen, dat is tenminste mijn ervaring. Toch ga ik er vanavond weer voor en ik ben ook zeker niet alleen, Goof moet ook weer omschakelen na zijn vakantie op Elba.

We gokken op wat meer zicht in het Grevelingenmeer, bovendien valt de kentering te laat en in stroming hebben we allebei geen zin vanavond. We besluiten dus simpelweg naar Dreischor te rijden. Als we de parkeerplaats van het Frans Kokrif naderen zien we zes auto’s staan. Wij zijn het liefst helemaal alleen op een duikstek, dus we besluiten snel om naar het Gemaal te rijden, daar zijn we inderdaad alleen. Ik parkeer de auto zo dat we achter de auto in ieder geval op het asfalt staan, want die zogenaamde parkeerplaats bij deze duikstek is al vele jaren belabberd met die grove breukstenen.

Ik werp nog snel even een blik over de dijk en zie dat het water er mooi bij ligt, wat een ander gezicht dan de Atlantische Oceaan…ik mis die nu al. We kleden ons aan en gaan te water. Het water is nog lekker op temperatuur en in het ondiepe deel ziet het zicht er goed uit. Als ik onder water ga, voelt het weer even vreemd aan met mijn droogpak. De afgelopen duiken op Lanzarote heb ik in natpak gedaan natuurlijk. Het is gelukkig nog erg kleurrijk onderwater en het krioelt hier al van het leven. Leuk, dat is onmiskenbaar het Zeeuwse water en absoluut uniek.
Als ik over de oude zeedijk duik zie ik meteen een gordijn van stof hangen, bah…hier had ik niet op gerekend. Dat valt even tegen zeg. Ik laat me rustig zakken en bekijk de oester begroeiing. Het aantal krabben is overweldigend en ook de garnalen zijn goed vertegenwoordigd. Op het wier zie ik de groene wierslakjes in de deining dansen. Er hangt een vreemde stoflaag, als ik er met mijn lamp op schijn kan ik overduidelijk een rode kleur zien. Ik heb het idee dat het van het gemaal moet komen, maar aan de andere kant is het al weer flink wat dagen droog weer geweest. Onder de zeven meter lijkt de stoflaag weer even weg te zijn, maar bij tien meter duikt het weer op. Een bepaalde diepte zonder dit gordijn kan ik helaas niet vinden, dus ik accepteer maar dat het er is.

De grondeltjes laten zich goed zien, maar echt zin om op de foto te komen hebben ze niet. Slechts één exemplaar blijft lang genoeg liggen om er snel een kiekje van te schieten. Al vrij snel herken ik de plaats van het gemaal als ik er op tien meter diepte langs duik. Hier liggen bovengemiddeld veel mosselschelpen en dus een mooi herkenningspunt. Hier staan ook wat meer anemoontjes en ik leef me nog maar eens uit om er wat moois van te maken met mijn camera. In mijn ooghoek zie ik een vis bewegen en als ik nog eens goed kijk zie ik dat het een jonge paling is. Dat is lang geleden! Niet veel verder zie ik er nog één en later nog één. Zo zie je ze nooit en dan ineens drie in één duik.

Ik besluit ondieper te gaan en het gemaal te bezoeken. De voorste palen zijn mooi begroeid. Ik ben er nog maar net als ik een duiklamp zie naderen. Door het stof kan ik niet meteen zien of het Goof is, al is dat wel zo logisch. Ik ga een stukje dichtbij en ik zie inderdaad dat Goof wat foto’s aan het maken is op de uitlaten van het Gemaal. Ik draai van hem weg zodat ik zeker geen stof maak en begin de westelijke paal te bekijken. Ineens zie ik een relatief grote vis wegschieten, ik kan niet goed inschatten wat het was en zoek het visje. Maar dan zie ik ineens een guitig kopje met twee hoorntjes erop tevoorschijn komen! Hé, dat is de gehoornde slijmvis! Wow, wat gaaf zeg dat ik die hier ontdek. Ik had al verschillende posts op Facebook gezien dat ze weer volop aanwezig zijn, maar ik had er vanavond niet op gerekend in ieder geval.

Het is een beweeglijk visje en ik krijg hem maar niet op de foto, maar na wat geduld komt het grappige visje precies voor mijn lens zitten en krijg ik maar één kans voor een portretje. Hij staat erop, net voordat hij weer wegschiet. Ik probeer Goof nog duidelijk te maken wat ik gezien heb en zoek nog even om hem te kunnen tonen, maar helaas laat deze vis zich niet meer zien. Ondertussen heb ik wel weer een beetje gezien en begin ik aan de ondiepe terugtocht. Ik sla dit ondiepe deel nooit over, want dat is meestal erg interessant. Ook nu weer, want het wemelt hier van de driedoornige stekelbaarsjes. Lastige visjes om te fotograferen, zo aan het einde van de duik wil het mij ook niet echt lukken. Na een paar pogingen met matig resultaat houd ik het voor gezien en ga ik het water uit.

Goof en ik hebben ons allebei prima vermaakt, uiteindelijk hebben we bijna 100 minuten in het water gelegen en dat had ik onder water niet eens in de gaten. Lekker…de kop is er af!