René Weterings – Duiken en social media

Duiken en social media, de ideale combinatie, vindt René. Duik 391.

Datum: 26 september 2012
Duiklocatie: Zoetersbout

Het maken van een duik kost af en toe wat moeite…. Buddy Frank moest helaas nog steeds verstek laten gaan door zijn verkoudheid en liet mij dit dinsdagavond weten. Ok, tijd voor actie dus, want ik wil wel duiken!

Dus wat doe je dan? Juist, gebruikmaken van je contacten op Facebook en dus zette ik een oproepje om te kijken of er iemand tijd en zin had. Uiteraard krijg je allerlei reacties met de strekking “ik had graag gewild, maar…”. Tja, leuk bedoeld, maar ik heb er niets aan. Gelukkig maakte iemand handig gebruik van het “taggen” en riep daarbij dus als tip een naam. En ja hoor, niet heel veel later was de afspraak gemaakt! Ik zou gaan duiken met Lilian, iemand die al een paar keer gesproken heb boven water en nu kunnen we dus ook eens samen duiken. Altijd leuk!! Ik wist ook al dat ze vaak buddy is van een andere fanatieke fotograaf, dus dat zou helemaal goed komen en spraken dus af om elkaar rond 19.30u bij Zoetersbout te treffen. Lange leve de “social media”! Mensen die dit “allemaal maar niks” vinden, weten gewoon niet hoe ze het goed moeten gebruiken! Ik heb er nu al meerdere malen veel profijt van gehad, zowel voor de duikafspraken als het communiceren met andere onderwaterfotografen.

Mijn beide 12 liter flessen waren leeg, dus ik moest helaas eerst even doorrijden naar het vulstation van Waterworld en was daardoor toch net even 5min te laat. Niet bepaald mijn stijl, maar helaas was dat dit keer noodzakelijk. Op de parkeerplaats stond Lilian al met een ander buddypaar te kletsen en toen ik uitstapte vertelde Lilian me dat deze “ervaren duikers” eieren voor hun geld kozen, want ze wisten met hun ervaring te vertellen dat het zicht hier heel slecht zou worden – “er kwam zand en stof aangedreven vanuit het westen”. Ok, wat een kennis dacht ik nog, maar toch bepaal ik liever zelf hoe de situatie is. Daarom zei ik tegen Lilian dat ik even polshoogte ging nemen aan de waterkant. Dat vond ze een goed idee, want ook zij twijfelde aan de inschatting van deze duikers en wilde het in principe gewoon hier gaan proberen.

Eenmaal over de dijk zag dat de wind wel voor wat golfslag zorgde, maar ik zag ook dat het water een typische kleur had. Die kleur associeerde ik dan weer meteen met goed zicht en voor de zekerheid ben ik even bij de instap gaan kijken. Ja hoor, prima zicht! Gewoon duiken dus. Waar die andere duikers hun inschatting op hebben bepaald is me een raadsel.

We zijn dus vol goede moed gaan omkleden en wandelde naar de instap. Omdat het net na laagwater was toen wij instapte, kostte het de nodige moeite om fatsoenlijk te water te gaan en onze vinnen aan te trekken. Maar goed, met het touw dat er hangt en wat hulp aan elkaar ging het prima. We spraken af dat we linksom zouden duiken en dus begonnen we heerlijk relaxt aan de trip.

Op het zand bij de instap was het zicht meteen al heel erg goed, dus dat beloofde al wat voor de rest. Best een lekker gevoel als je toch de juiste inschatting gemaakt hebt, want een alternatieve duik bij Dreischor (zoals die andere duikers gingen doen) had mij veel minder tevredenheid gegeven.
In het goede zicht kon ik mooi even de camera goed instellen en maakte ik de eerste foto’s van wat slibanemoontjes. Die zijn hier in allerlei vormen en kleuren te vinden en blijven natuurlijk geliefde modellen. Lilian wees me op een heremietkreeft en een pitvisje, zodat ik een foto kon maken. Het pitvisje kon ik door mijn gedraai niet terugvinden, maar het heremietkreeftje wel.

We doken verder richting de kop en het viel me op dat er op zo’n 6m diepte een heel veld met zeesla lag over de dijkwand. Die moet hier door de sterke wind van de afgelopen dagen zijn verzameld, want dat was vorige week nog niet. Nou goed, toch een stukje Dreischor gezien want die zeesla associeer ik wel heel erg met de Grevelingen…haha.

Het werd natuurlijk al weer wat donker en dus kwamen we diverse kreeften tegen die op oorlogspad waren. Kleintjes en hele grote, allerlei variaties in leeftijden! Het viel me op dat hier ook veel kleine kwalletjes hingen, blijkbaar is het in de buurt van de instap toch een beetje een vergaarbak door de stromingen die hier af en toe voorkomen.

Stroming was er overigens nauwelijks nu, in tegenstelling tot vorige week. Dat was een heel andere duik, dit vind ik een stuk prettiger. Met het goede zicht en het ontbreken van de stroming kan ik echt iedere seconde genieten van het onderwaterleven. Heerlijk gewoon.

Lilian wees me af en toe wat aan, dus dat was erg handig voor mij. De ene keer was het een bruine plooislak en de andere keer een grote zeedonderpad. Wat erg opviel waren de aantallen Millennium wratslakken, want dat zijn er niet zomaar een paar meer! Lilian wees me al een keer op een los exemplaar en later zelfs op een groepje van 4 stuks! En zelf vond ik ook zo’n groepje van 4, dus het zijn stiekem al echt veel aan het worden. Deze slakken waren nog niet heel erg groot, maar toch al wel een paar centimeter groot en daardoor goed zichtbaar ondanks hun goede schutkleur.

Een paar zeenaalden vonden we tussen de oesters en ik dacht af en toe toch ook aan hun kleine neefje het zeepaardje. Toch wel jammer dat ik die niet gevonden heb dit jaar, maar goed, ik heb niet per se een zeepaardje nodig om een heerlijke duik te maken gelukkig.

Terug bij de instap heb ik nog wat moeite gedaan om te zoeken naar jonge sepia’s, maar die lijken met de kelderende watertemperaturen toch voor warmere oorden te kiezen. Helaas niets gevonden dus.
Na zo’n 75min ga ik aan Lilian door dat ik nog 50bar had en dat we maar weer eens richting de trap moesten. Ze seinde “OK” en een paar minuten laten waren we inderdaad netjes bij de trap. Ook nu weer kostte het flink wat moeite om het water uit te komen, maar gelukkig zijn we er weer zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

We waren het beiden eens….dit was een erg leuk duikje!

Maximale diepte 8m, temp. 15gr.C., zicht 3-4m, duikduur 75min