René Weterings – Balen als een stekker…

Nog twee weken te gaan voor het Nederlands Kampioenschap Onderwaterfotografie. Duikreporter René Weterings maakt nog een oefenduikje. Maar dan gaat het mis….

Datum:  8 mei 2016
Duiklocatie: Burghsluis, Zeeland

Het lijkt wel zomer in Nederland! Wat een prachtig weer is het. Vanmiddag gaan we naar het strand, maar nu eerst een duikje maken!

Goof en Cornelis zitten samen op de camping in Burgh-Haamstede en ik zit met mijn gezin in Renesse. We besluiten het dicht bij de campings te zoeken en gaan voor een duik bij Burghsluis. Dat is voor iedereen lang geleden en normaal gesproken rijden wij daar ook niet zomaar vanaf huis naar toe, het is immers de meest westelijke duikstek. Prima planning voor een zondagochtend lijkt me zo.
We spreken op tijd af, zodat we voldoende tijd hebben om even naar de condities te kijken en het stuk naar het water te wandelen. Ik ben als eerste ter plaatse en geniet van het zonnetje als ik over de Oosterschelde tuur naar eventuele bruinvissen. Maar die zie ik vandaag niet. Wel zie ik dat het water nog flink stroomt. Dat is ook wel logisch, het is immers rond springtij en de kentering is nog best ver weg. Ik zie dat Goof en Cornelis er ook al aankomen, tijd om heerlijk in het zonnetje bij te praten.

We bespreken het duikplan en doen lekker op ons gemak. We doen uiteindelijk zo rustig aan, dat we voor ons gevoel eigenlijk iets te laat naar de instap wandelen. Halverwege roept Cornelis me bij hem om te kijken naar de poort op zijn onderwaterhuis, die blijkt niet goed te zijn gemonteerd. Cornelis heeft zich met zijn alertheid dus een volloper bespaard. Hij besluit terug te gaan, de camera in de auto te leggen en later dan Goof en ik te water te gaan.

De trap van de instap is volledig overgroeid met blaasjeswier en is spekglad bij laag water. De leuning is hier bij laag water dan ook totaal ontoereikend. Heel voorzichtig gaan we naar beneden, want een misstap is hier zo gezet. Eenmaal in het water, voel ik het verfrissende gevoel, want het zonnetje maakt het in een droogpak al snel tot een snelkookpan…pfff! Dat zijn wij niet gewend met al die avondduiken. Ik waarschuw Goof voor de blauwe haarkwallen, want ik heb de eerste al voorbij zien drijven. Bah, mijn ervaringen met blauwe haarkwallen op deze stek zijn niet positief kan ik wel melden.

We duiken ieder voor zich onder en vrijwel meteen word ik gegrepen door de sterke stroming. Die komt niet als verrassing, want dat zagen we vanaf de kant al wel. Het giert hier en met een noodtempo word ik richting de kop van de dijk geduwd. Ik blijf ondiep rond de zeven meter en zie hele velden met zeeanjelieren voorbij komen. Ze zijn ontzettend groot en in allerlei kleuren te vinden, wat zou het mooi zijn om hier groothoekfoto’s te kunnen maken. Helaas is het zicht hier bijna nooit echt geweldig. Tussen de zeeanjelieren zie ik met deze snelheid eigenlijk alleen maar brokkelsterren. Zij overwoekeren hier echt alles. In het zand zie ik ontelbaar veel slibanemonen, ook die zijn er weer in allerlei kleuren en maten. Mooi hoor!

Het zicht is overigens best goed. Het valt me op dat hier nog erg veel grote bosjes tubularia op de stenen staan, dus ik zoek ook naar de naaktslakken die deze dieren eten. Maar helaas vind ik ze niet en laat me door de stroming weer meesleuren. Nu komt de stroming ineens weer van onder…wat raar zeg! Ik laat wat lucht uit mijn wing ontsnappen en peddel snel door en wordt weer door de stroming opgepikt richting de punt. Jeetje, wat een wasmachine is het hier vandaag zeg. Ik moet onder het driften door ook af en toe een blauwe haarkwal ontwijken, het duiken lijkt vandaag bijna op sporten zeg!

Opeens zie ik op een plukje wier een mooie slanke waaierslak zitten en besluit toch maar eens mijn eerste foto van de duik te gaan maken. Dat valt nog niet mee, de stroming giert nog steeds ondanks dat de kentering nu toch wel geweest zou moeten zijn. Het lukt wel, maar met veel moeite en eigenlijk zie ik ook niet echt goed wat ik aan het doen ben. Ineens gaat het beeldscherm op zwart en krijg ik de camera niet meer aan. Ik begin een heel slecht gevoel te krijgen en kijk naar de poort van mijn set. Mijn nachtmerrie wordt werkelijkheid, want ik zie een flinke slok water klotsen in de poort.

@#&*@….heb ik weer. Wat een pech zeg, het zal bij mij ook eens meezitten als het om duiken gaan. Snel kantel ik het onderwaterhuis en ga naar boven, eenmaal boven water besluit ik er ter plaatse uit te klauteren. Ik ga niet nog eens het hele stuk in het water terug, dan weet ik zeker dat alles kapot is. Over de gladde dijkhelling klauter ik naar boven en wandel ik terug naar de auto. Vloekend, balend en zwaar gefrustreerd. Ik dump mijn spullen in de auto en wandel Goof en Cornelis tegemoet en vertel hen het slechte nieuws als ze uit het water komen. Ik maak snel nog een leuke foto van deze twee heren met mijn telefoon en samen wandelen we terug naar de auto. Hun vakantie zit er weer op, ik heb nog een hele week! Helaas wel zonder te kunnen fotograferen onder water. En of ik dan überhaupt wel zin heb om te gaan duiken is nog maar de vraag…

Max. diepte 7m, temp. 11gr.C., zicht 1-2m, duiktijd 29min.
Duik 667