René Weterings – Paradepaardje van de Oosterschelde
Een zeepaardje in de Oosterschelde is voor veel duikers in Nederland een diertje wat op hun bucketlist staat. Duikreporter René Weterings noemt hem het ‘paradepaardje’ van de Oosterschelde.
Datum: 23-8-2018
Duiklocatie: Zeelandbrug
De zomervakantie is voorbij en dat betekent dat ik weer met duikmaat Goof op pad kan. De berichten over een zeepaardje wakkeren de zin in duiken sterk aan. We gaan ook maar eens een poging doen, want die kans krijgen wij ook niet vaak.
De laatste jaren worden de zeepaardjes steeds vaker gezien. Maar omdat wij altijd in de avond duiken hebben we maar weinig kansen om in de Oosterschelde op de kentering te duiken. Daardoor missen we vaak een goede kans om de zeepaardjes te gaan spotten onder fatsoenlijke condities. Het toeval wil dat de laagwater kentering op onze eerste duikavond na de zomervakantie perfect valt. En daarbij heb ik van een betrouwbare bron de locatie van het zeepaardje doorgekregen. Zo’n kans moeten we dus niet laten schieten.
In de auto praten we elkaar bij over onze vakanties en maken we een plan om het zeepaardje te gaan vinden. Ondanks dat zeepaardjes aardig honkvast zijn, blijft een portie geluk altijd nodig natuurlijk. Vol goede moed rijden we de nagenoeg lege parkeerplaats op. Heerlijk, dat zien we graag in plaats van de weekenddrukte. Het weer is helaas wel omgeslagen, de wind is aangewakkerd. Andere duikers hebben al een blik over de dijk geworpen en waarschuwen ons voor een onprettig beeld.
Als we zelf gaan kijken zien we een flink deinende Oosterschelde met een vieze bruine strook aan de rand van de dijk. Bah…dat drukt de motivatie bij mij al flink omlaag. “We zijn er nu toch” is ons motto, ondanks dat het wel eens fout uitpakt. Maar we nemen de gok gewoon weer en sjokken naar de waterkant. We besluiten bij hoge uitzondering eens samen te duiken, iets wat we zeer zelden doen. Dus dat maakt deze duik eigenlijk al bijzonder.
Eenmaal onder water gaan we op zoek, het zicht is het eerste stukje inderdaad maar prut. Maar als we op een paar meter diepte zijn wordt het eigenlijk al weer prima. Ik ben blij verrast met dit zicht, wat een opluchting zeg! We speuren de route af en zien dan een ander buddypaar. Ik wacht op Goof, want hij neemt een kijkje. Het duurt niet lang of hij seint met zijn lamp, mijn hart gaat meteen wat sneller kloppen. Zou het echt? Zit het zeepaardje er? Ja hoor, de andere duikers hadden het zeepaardje al gevonden, dus wij hoeven alleen maar aan te schuiven. We geven elkaar om beurten de ruimte om er van te genieten. Top, deze eerste duik na de zomervakantie kan nu al niet meer stuk!
Niet veel later zijn we nog maar met zijn tweeën bij het zeepaardje en hebben dus het rijk alleen. Het is een prachtig diertje, best groot ook. Het zit wat verdekt opgesteld, dus we kunnen er moeilijk bij komen met de camera’s. Ik laat Goof zijn gang gaan en hang een beetje boven hem om het tafereel te volgen. Als het zeepaardje zich verplaatst, probeer ik wat foto’s te maken. Dat valt helaas erg tegen door de beweeglijkheid van het zeepaardje. Maar goed, hij staat er alvast op, misschien krijg ik zo nog een kans.
De duik is eigenlijk pas net begonnen. Een tijdje wisselt het zeepaardje van positie en gaat af en toe mooi zitten. Maar nooit hangt het zeepaardje echt stil. Foto’s maken is echt een uitdaging, meestal is het kopje net buiten beeld of draait het zijn kopje weg. Het bekende beeld van zeepaardjes dus. Met het rode licht uit mijn focuslamp probeer ik het diertje wat minder af te schrikken, maar dan zie ik weer heel weinig op mijn display. Al met al lijkt het zeepaardje zich weinig van ons aan te trekken, want het is zichtbaar op zoek naar voedsel.
Op een gegeven moment wordt het zeepaardje nog actiever en gaat “aan de wandel” over de rotsen. Langzaam volgen we het zeepaardje op gepaste afstand en om beurten maken we wat foto’s. Wat een leuk diertje is dit zeg, dit is echt genieten! Op een gegeven moment geeft Goof aan dat hij er klaar mee is en geeft mij dus de ruimte om in mijn eentje van het diertje te genieten. Aan mijn manometer te zien heb ik nog een klein kwartiertje ongeveer. Meer dan genoeg tijd dus, maar ik ga deze duik niet meer aan andere dingen besteden. Nu wil ik er ook maximaal van genieten ook!
Ik verander wat dingen op mijn camera en zet de snoots terug op mijn flitsers, ik wil toch graag zijn kopje met een zwarte achtergrond fotograferen. Een hele uitdaging, maar uiteindelijk lukt het me en ben ik tevreden. Met nog een fatsoenlijke hoeveelheid lucht in mijn fles maak ik de terugtocht en jubel nog na van deze ontmoeting. Met een brede glimlach stap ik uit het water, aan de waterkant praten we nog wat na. Het was weer een mooie duik om niet meer te vergeten, zo mogen er nog meer volgen.
Max. diepte 8 m, temp. 21 gr.C., zicht 1-3 m, duiktijd 75 min.
Duik 843 (Donderdag 23-8-2018, 19.50u)
