Nu even niet

Soms lopen dingen anders dan gepland. Ga ik wel of niet duiken? Ben ik verstandig of eigenwijs?  En is verstandig zijn wel de meest wijze keuze? Wat nou als ik toch mee gegaan was, was het dan anders gelopen?
Een verhaal zonder spannende foto’s en videobeelden.

Na een ochtend bekijken van foto’s en filmbeelden met mijn buddy besluit hij nog een duikje te gaan maken bij de Zeelandbrug. Het is schitterend weer, het zicht ziet er goed uit: oei, dat is wel heel verleidelijk! Zal ik wel, zal ik niet…. Zucht. Ik wil wel! Maar als ik slim ben doe ik het niet…. Ik heb er al een paar duikjes op zitten afgelopen dagen en heb last van een vervelende blessure aan mijn armen. De arts had het briljante advies ’totale rust’, maar had daarbij wel het fatsoen me een beetje twijfelachtig aan te kijken. Ik geloof zelf ook niet dat ik daar zo goed in ben.

Dus zit ik met een gewetenskwestie. Vrije middag, mooie weer, goed zicht, buddy gaat een duikje maken op één van mijn favoriete duikplaatsen. En als ik verstandig ben, ga ik niet mee. Dat levert nogal wat keuzestress op natuurlijk. Maar tot mijn eigen grote verbazing (en ook die van mij buddy) besluit ik een grote meid te zijn en NIET te gaan duiken. Gewoon: nu even niet. Ik ben trots op mezelf. En baal als een stekker dat ik niet ga duiken.

Een paar uur later staat ineens mijn buddy voor de deur. Even denk ik nog dat hij me in komt wrijven dat hij iets geweldigs gezien heeft, maar dan zie ik aan zijn gezicht dat er iets anders aan de hand is. Ik verwacht een volgelopen camera, maar het blijkt anders. Er is helemaal geen camera meer.

Door materiaalpech kwam mijn buddy bij de Zeelandbrug in de problemen. Om zichzelf te kunnen redden heeft hij zijn camera los moeten laten en later ook zijn lood moeten afwerpen. Buddy is helemaal in orde, maar de schrik zit er flink in. Materiaalpech kan ook ervaren duikers in de problemen brengen, al vergeten we dat zelf uiteraard graag.

Buddy is zo geschrokken dat hij even helemaal klaar is met duiken. Ik hoef ook niet meer naar die camera te gaan zoeken, want die gaat hij toch niet meer gebruiken. Daar denk ik anders over, maar de discussie over ooit weer of nooit meer duiken, ga ik een andere keer wel aan. Eerst die camera maar eens terug zien te vinden. Dat wordt dus toch nog duiken vandaag.

Een telefoontje naar andere buddy’s  levert al snel twee medezoekers op en een uur later staan we aan de Zeelandbrug. Zes uur opkomend water heeft de camera die licht negatief is, inmiddels een flink eind de Oosterschelde in kunnen slepen. Bij de brug treffen we nog twee anderen die helpen zoeken. Met 5 duikers gaan we op zoek naar de speld in de hooiberg. Allemaal fanatieke fotografen en videografen die nu zonder camera in het water liggen. In het sepiaseizoen. Dat moet toch een unicum zijn!

Een stuk ten oosten van de brug zijn markeringsboeien van een fuik te zien. Ik heb mijn hoop op dit fuik gevestigd. Als dit een staand wand is, is de kans best groot dat de camera daarin is blijven hangen. Het is een stukje zwemmen, maar die speld kan overal in de hooiberg liggen, dus ik ga die kant op. Op de diepte waarop we de camera verwachten, zwem ik langzaam met de stroming mee richting het fuik. Mijn lamp beschijnt grote kreeften, anjelieren, tubularia, diverse slakjes: maar ik gun het allemaal geen tweede blik. Nu even niet. Ik heb een missie.

Ik scan de omgeving af op onverwachte en onlogische vormen. In mijn ooghoek zie ik een onverwachte vorm opdoemen: sepia. Lekker dan. Wat heb ik daar nou aan? Ik negeer de sepia en zwem verder, ik heb een missie. Dat laat de sepia echter niet op zich zitten. Die is het duidelijk niet gewend om genegeerd te worden! Ik word gestalkt door een sepia! Ik word er gewoon chagrijnig van. Nu even niet! Ik heb een missie. En ik heb geen camera bij me. Ik grom door de automaat heen naar de sepia dat ik fotograaf ben en hem later wel terugpak, Dat lijkt te werken. Meneer verdwijnt uit beeld.

Op dat moment vraag ik me af wat de vermiste videocamera eigenlijk voor beelden opgenomen zal hebben. In gedachten zie ik sepia’s elkaar high fives geven en stoere houdingen aannemen voor selfies, lachend om die sukkelige duikers. Het lijkt er echter op dat ik daar niet achter ga komen, want na bijna 90 minuten zwemmen heb ik nog geen camera gezien. De boeitjes bleken de locatie van kreeftenkooien aan te geven. Daar ging mijn hoop op een camera die achter een net bleef hangen.

Inmiddels ben ik weer bijna terug bij de brug. en ja hoor, een knalrode snotolf wacht me op. Een schitterende vis, die me gemeen grijnzend aankijkt: ‘geen camera bij je zeker?’ Nu even niet!!!!

Aan de oppervlakte blijkt dat de anderen meer succes hebben gehad. Ze hebben dan wel geen sepia’s en snotolven gezien, maar wel de camera teruggevonden! Alles werkt nog, alleen geven de duikcomputers op de camera ernstige deco-waarschuwingen af.

Oké, missie geslaagd dus. Morgen start ik aan missie ‘buddy zo snel mogelijk het water weer in krijgen’. En ik weet al dat hij denkt: nu even niet!