Jeanette Kamphuis – Nieuwe generatie

Leuk is dat in de lente, al dat jonge spul. Ik geniet van wat ik om me heen zie. De kleine steenbolken dartelen om elkaar heen, meestal in de beschutting van een grote rots ofzo. Naast een oester zie ik hoe klein ze eigenlijk nog zijn, niet meer dan een paar centimeter. Ook de strepen op hun flanken zijn niet duidelijk afgetekend. Ze hebben nog iets zilverachtigs, deze jonge visjes.

Soms zie ik ze happen naar iets onzichtbaars, onzichtbaar voor mij dan. Ik neem aan dat ze eten. Het zicht is troebel, er zitten veel voedingsstoffen in het water. Precies wat al het jonge leven nodig heeft.

Met mijn camera probeer ik er eentje te volgen in de school, maar loop nu tegen precies hetzelfde aan als waar predatoren last van hebben. Het is lastig focussen op een individu, terwijl ze na even synchroon tegen de stroom in te hebben gezwommen, opeens door elkaar heen zwemmen. Het ziet er vloeiend uit, terwijl ik een inschatting maak of mijn uitverkorene naar links of naar rechts gaat. Of naar boven of naar beneden…. Oh ja, dat kan ook onderwater.

Ze groeien hard, terwijl ze in de veiligheid van de groep in ondiep kustwater verblijven. Binnen een jaar zijn ze al twintig centimeter en volwassen. En dan is het weer tijd voor de volgende generatie.