Jeroen Thoolen – Luie donder aan de fastfood

Als de kinderen op bed liggen, is het tijd voor een nachtduik! Duikreporter Jeroen Thoolen geniet van zijn vakantieverblijf vlakbij het Grevelingenmeer!

Datum: 10-06-2017

Duiklocatie: Nieuwe kerkweg – Den Osse

De zomervakantie met het gezin brengen we deze zomer door bij een bungalowpark bij Den Osse. We komen al jaren op dit park waarvan de locatie nabij het Grevelingenmeer zeker een pre is. De bekende duikstek Nieuwe Kerkweg Den Osse ligt er namelijk om de hoek. En zodra de kindjes op bed liggen, zijn wij in de gelegenheid deze prachtige duikstek weer eens te beduiken. Opa past op.

Vanmiddag stonden de auto’s nog tot op het weiland geparkeerd, maar vanavond, het loopt al richting half tien, staan er slechts enkele auto’s en campers geparkeerd op de parkeerplaats. Dat belooft veel goeds voor een warme avondduik!

We gaan rond kwart voor tien ’s avonds te water. Wanneer we de dijk over lopen, schittert zonlicht nog net voor ondergang over het kalme meer. Ik heb de macrolens opgeschroefd.

We gaan langs de steiger te water. Via het ondiepe dus. De zon gaat langzaam onder en het onderwaterleven wordt wakker. Prima timing. Krabbetjes krabbelen over de stenen en oesters en garnalen paraderen over de zandbodem. Een puitaal vlucht voor mijn videolamp en wordt betrapt door een zeedonderpad in zijn territorium: ‘Wegwezen hier!’. Een groene wierslak slaat het tafereel gade en vindt het allemaal best.

Twee botervisjes hebben geen zin in pottenkijkers. Ze vluchten niet hardop, maar gaan wel zachtjes op weg naar een leven buiten de spotlights. Een jonge zeedonderpad kijkt toe en ziet dat het goed is.

Fast food

Zeedonderpadden zijn er in overvloed. Een volwassen zeedonderpad ligt op zijn gemak wakker te worden, klaar voor een avondmaal. Hoewel mijn lamp behoorlijk licht geeft, is de zeedonderpad nog net te lui om op te springen en weg te zwemmen. Ik blijf even hangen en merk dat de paraatheid plaats maakt voor berusting. ‘Laat hem maar filmen,’ zie je hem denken, ‘hij moet er zo toch weer uit.’

Desirée is er intussen bij komen hangen, terwijl het aantal aasgarnalen rond de videolamp snel toeneemt. De zeedonderpad ziet dat tevreden aan en na zo’n vijf minuten krioelt het werkelijk van de garnaaltjes rond mijn lamp. Tijd om van de zetel te komen denkt onze vriend.

‘Hap, hap, … hap!’. Weg is de terughoudendheid. Weg is de aarzelende blik. Fast food!

Binnen een paar minuten eet de zeedonderpad zijn buikje vol en gaat tevreden weer liggen. Dat scheelt weer een hoop werk! Geen dank, graag gedaan.

Grote zeenaald
Onze beelden zijn weer geschoten, we zijn al bijna een uur onder. Op de terugweg richting steiger stuiten we op een grote zeenaald. Toch nog even de tijd voor nemen. Dat denkt de zeenaald blijkbaar ook. De zeenaald bekijkt zichzelf eens in de INON macrolens en wijkt niet meer van mijn zijde. Wanneer ik de camera wegdraai zoekt de zeenaald het licht weer op en blijft zichzelf bekijken in de spiegeling van de lens. Vooruit dan maar.

Iets voor de steiger wensen we elkaar een goede nacht. Tot de volgende keer.