Leendert Smit – Navigatieproblemen
Duikreporter Leendert Smit heeft de smaak te pakken – hij gaat opnieuw op zoek naar de zeepaardjes in de Oosterschelde.
Datum: 25 juli 2022
Duiklocatie: Bergse diepsluis en Anna Jacobapolder
Na de succesvolle zeepaardjes duik van vorige week wilde ik het nog wel een keer proberen. Ik moet bekennen dat ik eigenlijk helemaal geen fan ben van de Bergse diepsluis. Vaak veel te druk, kale, in de zomer met grijze bacterie matten bedekte, bodem, hier en daar een begroeide paal of brok steen… en natuurlijk de de door de mens geplaatste objecten: het platform en de vele constructies ten behoeve van de Sepia’s (Sepia officinalis) en natuurlijk de zeepaardjes (Hippocampus hippocampus). Dat zijn dan gelijk de onderwerpen die mij toch steeds weer naar deze plek leiden (Wat hebben die beesten toch met dit moddergat?) Een haat liefde verhouding zogezegd. Maar goed. Daar sta ik me dan wederom om te kleden om op zoek te gaan naar één van de vele zeepaardjes die hier gespot zijn. Lia is er ook weer maar net als vorige week al onder water verdwenen. Lopend naar de trap kom ik Paul tegen. Hij is een vin verloren bij het instappen en moet de duik afbreken. Wat een pech maar ik begrijp dat de vin uiteindelijk is gevonden. Dat mag een wonder heten want door de goed doorstaande westen wind is het zicht bij de instap nagenoeg nul. Ook wat dieper is het niet om over naar huis te schrijven. Tot overmaat van ramp doet mijn kompas het niet. de roos zit vast en is niet los te krijgen. Na een paar ferme tikken breekt ook nog eens het glas waardoor ik het nu helemaal kan schudden. Het enige wat ik kan doen is de helling volgen en bij bepaalde door Lia aangegeven objecten iets uitzwemmen. Niet te veel want als ik op de vlakte terecht kom, ziet het er naar alle kanten hetzelfde uit en raak ik gegarandeerd de weg kwijt. Tja zo’n kompas blijkt toch onontbeerlijk bij de navigatie. Gelukkig vind ik toch een groepje stokjes dat redelijk dicht bij de helling staat. En verdomd er zitten ook zeepaardjes op. 3 stuks nog wel maar eentje zit precies in het midden van een wigwammetje van stokjes en is niet te fotograferen. Het is een vrij groot (centimeter of 10-12) lichtbruin exemplaar. Maar dan verschijnt een kleiner en donkerbruin paardje ten tonele.
Hij trekt zich niets van mij aan en gaat lekker op jacht. Dat betekent wel dat hij voortdurend draait, op zijn kop hangt, kortom heel bewegelijk bezig is. De rest van de duik probeer ik hem goed in beeld te krijgen en hopelijk is dat een paar keer gelukt. Ik vind de helling terug en kan op mijn gemak terugzwemmen naar de trap.
Lia zit gezellig met een paar andere duikers te kletsen. Zij heeft er wel 5 gezien maar ja, zij is dan ook de expert. Ondertussen heeft de wind er nog een tandje bijgezet dus ik moet omkijken naar een beschut plekje om te water te gaan voor de tweede duik. Met Anna-Jacoba polder heb ik goede ervaring op stormachtige dagen en ook qua navigatie is het hier zonder kompas nog wel te doen. Ik maak gebruik van het dikke touw aan andere kant van de haven. Dit is echt geen aanrader. Het is hier vrij steil en ik glijd al snel uit op het gras en even verder op de basaltblokken. Maar goed, ik geraak ongedeerd te water, nagestaard door een Chinese familie die krabben aan het vangen is. Wat een prut zicht ! hopelijk is het buiten de haven beter. Gelukkig is dat zo maar of het door de wind komt of het opkomende water, de stroming lijkt elke minuut van een andere kant te komen. Nee, dit wordt geen topduik maar we proberen er maar het beste van te maken. Het stikt hier overigens van de Bruine plooislakken (Goniodoris castanea) en dat is natuurlijk wel weer aardig. Ook de zeeappel (Psammechinus miliaris) is volop aanwezig hier.
Alles bij elkaar houd ik het toch nog een kleine 80 minuten vol. Het water uitkomen is iets makkelijker omdat het water nu bijna op zijn hoogst is. Het uitzicht op de Oosterschelde is indrukwekkend met al die rollende schuimkoppen.
Totale duiktijd: 160 minuten. Watertemp. 22-23 graden
