Leendert Smit – Een koele buddy
| Locatie | Zeeland, Oosterschelde |
Al enkele jaren proberen we met mijn duikvereniging een duik te maken op de mosselcultures tussen Bruinisse en de Philipsdam. Steeds kwam er iets tussen: slecht weer, ongunstig tij, er werd net geoogst etc. Maar deze dag belooft het te gaan lukken
Het is net na Hoogwater, er staat weinig wind en er wordt ook niet geoogst. We ankeren op enige afstand van de cultures dus we moeten wel een pittig stukje snorkelen. Mijn buddy van de dag is een herintreder in de vereniging en hij verschijnt met een ouderwets ‘slabbetje’ en in shorty. ‘Is dat niet wat fris?’ vraag ik nog maar hij bezweert al een paar duikjes te hebben gemaakt in dit pak en dat hij het niet koud heeft gehad. Speciaal voor de mosselen heb ik mijn Fisheye configuratie meegebracht dus mijn buddy kan mooi voor model gaan spelen. Ik heb daar zelf nog niet zo veel ervaring mee (laat staan mijn buddy) maar je moet ergens beginnen.
Even later zijn we op weg. We komen bij de eerste boei aan en ik zie geen mosselen. We zwemmen een stukje verder. weer niks. Zou het dan wederom niet gaan lukken? dan kijk ik even wat dieper en zie dat de mosselstrengen zeker een meter of 2 onder de boei beginnen. Omdat de bovenste meter erg troebel is zien we dat pas als we onze hoofden diep onderwater steken. Wat een bizar gezicht. meters lange kralengordijnen vol mosselen zover het ook reikt. Dit ziet er echt professioneel, bijna industrieel uit. Snel aan het werk. Ik maak een paar proefopnames en dirigeer mijn buddy naar de andere kant van het gordijn voor een “groothoek met model” plaatje. Nu blijkt dat het erg belangrijk is dat model en fotograaf goed op elkaar moeten zijn ingespeeld. Voor de goede orde, wij zijn dat dus niet. Na veel handgebaren en heen en weer gejojo lukt het mij een paar acceptabele opnames te maken. Daarna stijgt mijn buddy snel op naar hogere waterlagen. Waarom hij dat doet blijkt pas aan het einde van de duik. Hij sterft van de kou in zijn shorty en de bovenste meter is net iets warmer dan rest van de waterkolom. Ik heb echter op dat moment niets in de gaten en ga vrolijk verder met fotograferen. Ik probeer hem nog met woeste armzwaaien zover te krijgen dat hij als achtergrond moet dienen voor een mooie anemoon onderaan een mosselstreng maar hij reageert nauwelijks. Als ik na 45 minuten boven kom (een erg korte duik voor mij doen) kan hij slechts 1 woord uitbrengen: “kkkkkoud”. We snorkelen in hoog tempo terug naar de boot om een beetje op te warmen en na een kop erwtensoep besluit hij binnenkort toch maar een dikker pak te gaan kopen.
