Koraal en dolfijnen in de Noordzee | Blog
Niet alles is wat het lijkt. Een wrakduik op de Noordzee kan zo maar een tropische vakantie lijken. Ook onder water ontdekt Marloes Otten dat niet alles is zoals ze denkt.
Een duik op de Noordzee begint al met de vaartocht naar het wrak toe. Alleen dat al is genieten – en dan vergeet ik maar even dat ik heel vroeg mijn bed uit ben gekomen en in de vroege ochtend mijn duikspullen naar de boot heb gesjouwd.
Dit seizoen hadden we of te veel wind en golven waardoor het niet mogelijk was de zee op te gaan, of de zee was vrijwel vlak. Vandaag glijden we met de Black Marlin over een spiegelgladde Noordzee de haven van Stellendam uit. Een groot voordeel van zo’n vlakke zee is dat je dingen ziet die anders tussen de golven verdwijnen. Zoals de vele zeehonden die in de buurt van de boot bovenkomen en de bruinvissen die drie keer een rugvin laten zien om dan weer uit beeld te verdwijnen. Combineer dat met een lekker zonnetje en het heeft veel weg van een tropische vakantie.
Limbo
Het water is rustig, het zicht is goed. We dalen af naar het anker, waar ik tot mijn verbazing een vislijn verstrikt zit in de ankerketting en de shotlijn. Die liggen er nog geen uur, dus waar komt dat lijntje ineens vandaan? Voor de zekerheid snij ik het meteen weg, dan heb ik er straks geen last van als het anker weer omhoog moet.
Door het goede zicht is het wrak goed te bekijken en heb ik overzicht. Maar soms kom ik ineens in een stofwolk terecht en vraag ik me af wat de duikers voor me aan het doen zijn. Dat wordt me al snel duidelijk. Een vislijn zit vast aan twee wrakdelen waardoor ik in een soort limbo onder de lijn door moet. Aangezien ik liever lui dan moe ben, besluit ik de lijn door te snijden en de limbo achterwege te laten. Ik houd het mes maar in mijn hand, want dit is nu al de tweede lijn binnen een paar minuten. Iets verderop zie ik wat wier op het wrak bewegen in de stroming. Het doet me denken aan zacht koraal in tropisch water en ik moet even bij mezelf lachen. Straks ga ik nog dolfijnen zien. Als ik dichter bij mijn ‘zachte koraal’ kom, zie ik dat ook hierin een heleboel visdraad zit.
Stikstofnarcose?
En zie ik daar nou echt een dolfijn? Ja, echt! Een blauw dolfijntje! Ik snijd nog een lijntje door om er dichterbij te komen en vraag me af of ik nu echt last van stikstofnarcose heb met mijn zachte koraal en dolfijnen op 30 meter diepte in de Noordzee. Maar hoewel het op het eerste (en eigenlijk ook het tweede) gezicht op een dolfijntje lijkt, is het een stuk vislood – met iets verderop de gemene haken er nog aan. Het mes komt weer in actie en de dolfijn van lood gaat mee in de pocket van mijn pak.
Boven water hoor ik van de andere duikers waar de stofwolken vandaan kwamen: ook zij zijn druk geweest om vislijnen van het wrak los te snijden en te verwijderen om het wrak van de Cornelia veiliger te maken voor het onderwaterleven en andere duikers. Hier is nog wel wat werk te verzetten.
Is dat nou een…?
En om te bewijzen dat het geen stikstofnarcose was en ik niet (helemaal) gek ben – het eerste wat de anderen zeiden toen ik het stukje lood uit mijn zak haalde, was””Is dat nou een dolfijntje?”
Het lijkt eigenlijk bij nadere inspectie boven water meer op een soort torpedo, maar ik besluit dat het toch echt een dolfijn is.
