Jenny Smit – Duiken bij Biak, Papua

Afgelopen zomer dook Duikreporter Jenny op meerdere plekken in Indonesië, ook op een eiland met de naam Biak (Papua).

Rubras

Langzaam loop ik vanaf het witte strand het warme blauwe water in. Dag onbewoond eiland, ik ga een stukje snorkelen! Het water omsluit mijn middel, totdat ik diep genoeg ben om me af te zetten en te zwemmen.

Als snel kom ik in de stroming terecht. Onder me zwemt een papegaaivis, en liggen het en der wat zeesterren en zee-egels verspreid. Ik snorkel wat verder, en dan zweef ik boven een drop off. Onder me zwemmen vele vissen en zie ik koralen.

De stroming neemt me verder mee, en ik besluit dat het goed is. Ik draai me om en begeef me richting kant. Zelfs met zwemvliezen kost het me moeite tegen de stroom in te zwemmen. Loodrecht op de stroming richting kant zwemmen is echter geen optie: dan mis ik het eiland.

Na een korte workout zwem ik boven een zandvlakte. Met de punt van mijn vin in het zand kan ik even uitrusten. Ik schreeuw naar mijn reisgenoot dat hij niet zonder zwemvliezen mijn kant op moet komen.

Een paar uur later, na een lunch van koekjes, water en iets wat lijkt me ingeblikte paté snorkel ik verder. Wat is het mooi!

Catalina

Wat vanuit Nederland onmogelijk leek, is me toch gelukt. Er is een duikschool op Biak (of zoiets) en dus kan ik onverwachts toch nog een dagje duiken in Papua.

Terwijl in Raja Ampat alles tot in de puntjes verzorgd was, staat op Biak het toerisme en het duiken nog in de kinderschoenen. Ik vertrek te laat vanuit het hotel, omdat het regent. Bij het laden van de boot willen er een paar andere gasten mee, maar daar moeten duikspullen voor gezocht worden. Dan moeten mijn spullen naar een andere boot, en komt er één boot voor de duikers en een andere boot voor de uitrustingen. Ik besluit er geen punt van te maken, maar echt lekker voelt het niet (controlefreak!).

Mijn zorgen blijken terecht. Op de duikstek aangekomen blijkt dat mijn DIN-automaat niet op de fles past. En dat terwijl ik uitdrukkelijk hierom gevraagd heb! De reserveautomaat past niet op mijn wing (?), dus uiteindelijk duik ik met een verst en automaat van de duikschool. Lang geleden dat ik niet met mijn eigen spullen duik.

De duik is bij een vliegtuigwrak. Doordat het wrakje op een diepte van 30-35 meter ligt is het niet compleet gestript door ijzerhandelaren. Qua roest valt het ook allemaal wel mee. Op het wrak groeien kleurrijke mossen en wat koraal. In het wrak huizen honderden vissen.

Het wrak is niet al te groot, dus zwem ik een paar rondjes tussen propeller en staart op zoek naar de mooiste fotospots.Vrij snel is het tijd naar boven te gaan.

Wudi’s cave

De tweede duik is bij een grot, of eigenlijk een aaneenschakeling van grotjes. De briefing doet me denken aan die van ‘The Bells’ bij Dahab in Egypte.

Ik daal als één van de laatste af door de grotjes. Helaas hebben mijn voorgangers wat stof doen opdwarrelen. Vervelend, want ik ben geen kei in het bepalen van mijn flitsposities in troebel water. Ik wil echter proberen mijn buddy op de foto te zetten als zij het gangenstelsel verlaat.

Vanuit mijn linkerooghoek zie ik mijn buddy de grot uit zwemmen. Vanuit mijn rechter ooghoek zie ik iets van bovenaf naar beneden dwarrelen, net voor mijn buddy. Ze ziet het ook, rijkt haar arm uit en pakt het. Ik zie dat ze het voorwerp omdraait, en terwijl ze er mee wappert zie ik dat het een klein vlaggetje is op een gouden stokje. Een Nederlandse vlag om precies te zien. Waar komt deze vlag ineens vandaan? En waarom juist nu, op de dag dat Indonesië het eind van de Nederlandse bezetting herdenkt? Ik krijg de slappe lach.

De duik zet zich voort langs een prachtige drop off, met vele kleurrijke koralen. Tot mijn grote verbazing die ik een paar blue spotted stingrays, maar ook een school barracuda’s en trevallies. In de diepte zwemt een schildpad.

Wanneer de boot naar Biak vaart zien we nog een school dolfijnen. Ze zijn te wild om mee te zwemmen, maar vanaf de boot is het ook genieten. Een mooie afsluiting van mijn verblijf in Papua. Op naar Bali.