In de duikflow op Bonaire

Hoe leuk is dat? Je wint de Reportagewedstrijd en mag naar Bonaire! Gwenny Leurs en Harold Ickenroth overkwam het. Voor DuikeninBeeld doen zij verslag van deze reis.  

Eindelijk is het zover. Bijna 8 maanden na het winnen van de Reportagewedstrijd vertrekken we naar Bonaire. De tussenliggende tijd hebben we gebruikt om ons voor te bereiden en de nodige dingen aan te schaffen waarvan we denken ze nodig te hebben. Een boek met duikstekken van het eiland en een set Buddy-Watchers.

Zeezicht
Na een voorspoedige en prettige reis met de Dreamliner van TUI landen we op Bonaire. Het Bonaire Toerismebureau had ons verwend met extra beenruimte, wat echt luxe is. Als een deken valt de warmte over ons heen. Toevallig is het die dag ook warmer dan normaal omdat er geen wind staat. De lokale bevolking is blij als een paar dagen later de heerlijke zeewind weer terug is.
Bij Avis halen we onze pick-up op en rijden naar  Condominium Den Laman. Daar worden we verwelkomd door Debby die onze kamer laat zien. Alhoewel… kamer? Het is een groot appartement met twee slaapkamers met elk een badkamer en een compleet ingerichte keuken. Er zit zelfs een afwasmachine en Amerikaanse koelkast in. Wow, wat een luxe. Het beste van alles is nog wel het balkon met zeezicht. We staan sprakeloos te kijken. Dat wordt genieten! We verkennen meteen het strand en koelen af in de zee met als afsluiting van de lange en vermoeiende (reis)dag een drankje op ons balkon.

Relaxed
Na een heerlijke nachtrust en luxe ontbijt gaan we ons aanmelden bij Wannadive. Dit gaat zoals alles gaat op Bonaire, heel relaxed. De enige voorwaarde is om de eerste duik op het huisrif van Wannadive te maken. Geen probleem natuurlijk. Er staat een behoorlijke stroming maar desondanks is het heerlijk om weer onder te duiken. Na deze eerste duik gaan we doen waar we voor gekomen zijn. Het hele eiland afrijden en zoveel mogelijk duikstekken bezoeken.

Het is even zoeken wat het handigste is maar de flessen en duikuitrusting gaan in de achterbak van de pick-up en de camera`s op de achterbank in een duikkoffer (om de auto droog te houden). Harold achter het stuur en ik ernaast als navigator (ahum… dit ging niet altijd even goed) met de dikke Duikgids Bonaire op schoot. Verder een goed gevuld koelboxje, geld en een compactcamera voor boven water. Je weet maar nooit wat je onderweg tegen komt.

Duikflow
We maken 2 of 3 duiken op een dag. Meestal duiken van gemiddeld 1,5 uur. Tussen de duiken door zoeken we de volgende duikplaats uit en lunchen we lekker aan de waterkant. Vaak vergezeld door brutale leguanen die komen kijken of er iets te eten is. We zwemmen om af te koelen en dan rijden we naar de volgende duikstek. We komen in een soort duikflow en de dagen zijn sneller om dan we verwachten. Het is voor ons de eerste keer dat we op deze manier duiken. Meestal deden we bootduiken of kantduiken waarbij we altijd gebonden zijn aan duikdiepte en duiktijd. We doken wel met zijn tweeën maar nu kunnen we gewoon alles zelf beslissen. Geen maximale tijd en diepte/ondiepte aan een duik. Wat is dit heerlijk ontspannen duiken! Alle plannen die we hebben bedacht voordat de reis begon, doen er niet meer toe. We zijn helemaal relaxed en willen alleen nog maar kantduiken maken.

Buddycontact
Ook de BuddyWatchers blijken een zeer handig hulpmiddel te zijn. In eerste instantie zag ik het als weer een gadget, maar al tijdens de eerste duik merken we dat we dit al jaren eerder hadden moeten hebben. Als onderwaterfotograaf ben ik zeer gefocust op mijn onderwerp en zie en hoor ik weinig onder water. Harold moet dan vaak op en neer zwemmen om mij te halen. Dat zorgt voor de nodige frustratie en meer luchtverbruik. Nu kan hij mij makkelijk ‘roepen’ onder water. Met een druk op de knop krijg ik een tril- en lichtsignaal op mijn arm. Ongeacht de afstand of de positie in het water.

Boven water
Ondertussen zien we al veel van het eiland. De zoutpannen kunnen we vanuit de weg duidelijk zien. Grote bulldozers rijden over het zout en schuiven het naar de kant. Je hebt gewoon een zonnebril nodig om ernaar te kijken anders wordt je erdoor verblindt. Verder aan deze weg liggen de slavenhuisjes en het huis van de eigenaar. Erg indrukwekkend om te zien.  De oranje obelisk die erbij staat werd vroeger gebruikt voor de navigatie. Genoeg te zien dus, boven en onder water.

Binnenkort vertelt Gwenny je meer over de mangroven, Washington Slagbaai en bijzondere ontmoetingen…

Kijk ook:

Wil je de verhalen die zijn ingezonden voor de Reportagewedstrijd, nog eens nalezen? Klik hier!