Haastige spoed is soms nog niet snel genoeg

Het draaien gaat beginnen. Spannend… er staat een interview met een 104 jaar oude dame op de planning.

2500 mensen tekenen in november 2011 de petitie ‘Stop de sloop’ – bedoeld om bergingswerkzaamheden op de kruisers te stoppen. Deze actie is volop in het nieuws. In Nederland komt een paginagroot artikel in de zaterdageditie van de Telegraaf en het nieuws lekt dankzij Henk van der Linden ook uit naar Engeland. In The Times bijvoorbeeld wordt ophef gemaakt over het schenden van deze oorlogsgraven.

Door de commotie laat de 104 jaar oude Katharine Smith van zich horen: “I object most strongly to the possibility of my grandfather’s wedding ring disappearing into someone unknown’s pocket for sale for the value of the gold and to his mortal remains disturbed in his grave, and I would like to do all I can to prevent this happening.” De woorden raken me. Niet eens zozeer de kwestie of het feitelijk wel waar is, maar het is voor mij de eerste confrontatie met een familielid. Er bestaan dus nog familieleden die zich zo betrokken voelen bij deze ramp alsof het gisteren is gebeurd. Eén ding is helder. We moeten zo snel mogelijk naar Engeland om deze dame te interviewen. Er is nog iets bijzonders met haar. Ze is waarschijnlijk het enige nog levende kind van wie de vader is omgekomen op 22 september 1914. Maar, er is wel een probleem. Ik heb de synopsis is nog niet eens geschreven. Er ligt alleen nog maar een globaal filmidee. Er gaan dus nog twee maanden overheen voordat ik de boel op een rij heb en iedereen z’n agenda vrij heeft kunnen maken. Opgetogen meld ik aan onze Engelse contactpersonen dat we eraan komen. We zijn van harte welkom om te komen filmen, maar of we weten dat mevrouw Smith twee weken plotseling is overleden. Een goed leermoment voor mij. Niet altijd wachten tot je er zelf klaar voor bent, maar direct actie ondernemen als de kans zich voordoet.

Inmiddels hebben we contact met steeds meer andere familieleden. De één na de ander meldt zich na een oproep van Henk in een Engels maritiem tijdschrift. Henk krijgt prachtige verhalen binnen. De eerste die van zich laten horen is Alice Barrigan, een familielid van de 15-jarige Duncan Stubbs, en de tweede is Barry Mack, een familielid van de +40-jarige reservist William Shrubsall. Van de ruim 2200 opvarenden waren Duncan en William aan boord vrienden. Dat kan geen toeval zijn. Daar moeten we iets mee gaan doen.

We besluiten de geplande trip naar Engeland door te zetten. Op de ferry naar Hull is er nog een pikant incident. Terwijl ik Annet film buiten op het dek, voel ik twee handen in mijn taille. Ik heb de koptelefoon op en concentreer me op de woorden van Annet.  Ondertussen denk ik verontwaardigd: “Dat doet Ben toch niet terwijl ik aan het filmen ben?!” En Henk verdenk ik er zeker niet van! Plotseling verdwijnen de handen aan de voorkant in mijn broek. Ik draai me om, zie een dronken Engelse jongen en aarzel geen moment. Ik geef hem een flinke hoek op z’n kaak en hij valt neer. ‘Sorry, sorry, don’t hurt me. Mommy!!’  De angstige jongen wordt door de bemanning afgevoerd naar z’n hut. Dit is natuurlijk voer voor sterke verhalen aan de bar. Ook wij drinken nog een stevige pint om de dag goed af te sluiten.

Volgende maand: Kris kras door Engeland