Brenda de Vries – Grotduik 35 Anniversario, Cuba

De oldtimer waarmee Duikreporter Brenda de Vries in Cuba naar de cenote rijdt voor een duik, haalt het net niet. Het laatste stukje moet er gelopen worden, maar dat is het dan ook meer dan waard.

Datum: 5 oktober 2023
Duiklocatie: 35 Anniversario, Cuba

Duik 2 van vandaag wordt weer een grotduik. Onze gids is helemaal enthousiast, en wij hebben geen idee wat ons te wachten staat, want er er is geen plattegrond, helemaal niets. Dus eerst maar naar de duikstek.

De auto kan niet over een steen, men probeert het, maar steeds blijft de auto vastzitten. Ik zeg van kunnen we dan niet lopen? Dat was eigenlijk niet de bedoeling, want stel je voor dat wij zelf onze flessen dragen.

Maar omdat de auto ook als wij uitstappen niet over dat stenen randje komt (vermoedelijk net te laag met 9 duikflessen), wordt er besloten dat wij toch maar lopend naar de grot gaan.

Ik neem meteen mijn camera mee, en het is een 150m lopen, valt heel erg mee. En daar ligt middenin de jungle weer een casimba oftewel een cenote.

Het is een vrij grote met groen water. Onze gids legt uit dat we er straks in moeten springen. Ok, maar hoe komen we er weer uit? Oh, daar ergens is een mogelijkheid wijst hij aan. Prima, hij zal het wel weten.

We krijgen een uitleg dat we door een halocline gaan, want het is wederom bovenop zoet water en onderop zout water. Deze moet erg mistig zijn. En dan gaan we eerst naar rechts naar 35m diepte en dan naar links, en dan komen we op een 20m diepte. De grot zelf moet 70m diep zijn.

Als we weer richting de auto wandelen zijn onze flessen al opgetuigd door de chauffeur. Dus wij kleden ons om en ondertussen worden de flessen al naar het water gebracht. Wat een luxe.

Ik maak nog een opmerking naar onze gids dat hij met slechts 1 lamp duikt. En hij antwoordt dat die niet kapot gaat. Ik heb mijn buddy al meerdere keren gezegd dat ik zat bij me heb, want ik heb natuurlijk ook nog 3 lampen op mijn camera die in geval van nood ook gewoon een lamp zijn. Dus we hebben in principe lampen zat. Maar er zullen dus momenten zijn dat hij mensen meeneemt hier naartoe met allemaal slechts 1 lampje.

Het water is ook hier weer lekker fris, 24 graden. Geen vleermuizenstrontstank, maar het water stinkt wel naar verrotte bladeren. Helder is het ook totaal niet.

We dalen af, en dan komen we in het zoute water. En in het zoute water ligt dus inderdaad een witte laag. Het heeft wel wat weg van de sulfidelaag die je ook in Mexico in Angelita ziet, maar dan minder dik.

Ik neem snel een foto van de witte laag, want onze gids daalt verder af. En dus volgen wij maar. Maar ik zie geen lijn. En het is hier al echt donker. Als ik me omdraai zie ik nog wel wat daglicht, gelukkig. En dan ligt er ook een lijn. Je ziet ook duidelijk dat de tunnel begint. Heel diep zitten we nog niet, een metertje of 15. Het water is hier ook glashelder, dus dat is mooi. En natuurlijk weer 2 graden warmer dan het zoete water.

De tunnel in deze grot is hoog, het plafond zit op een meter of 15 en de bodem zien we niet, maar dat is ook wel logisch als het er 70m diep moet zijn.

We volgen rustig de lijn, die gaat verder de grot in en het wordt dieper en dieper.

Als we op 35m diepte zijn keren we om, en zien we nog de bodem niet. In deze tunnel helaas geen speleothems.

We komen weer bij de ingang, hier zie je weer daglicht. En nu gaan we de andere kant op. Ook hier ligt weer een lijn. Deze tunnel is echt ondieper.

En deze tunnel is eigenlijk veel mooier. Want je hebt hier wat formaties en je zit net onder de halocline. Daarnaast zijn de wanden hier mooi licht, terwijl ze aan de andere kant vrij donker zijn.

Dus mooi voor de foto’s.  Helaas hebben we ook hier wegens de materialen niet de mogelijkheid om de lijn uit te zwemmen, want het ziet er echt mooi uit hier.

Als we weer terug zijn bij de ingang, moeten we nog wat tijd doden, want tja, je duikt hier op lucht. Het is wel Cuba immers.

Nu is dat niet zo heel erg, want je kunt mooi spelen met de halocline. De mistige laag is helaas echt mist  geworden en niet meer zo mooi als toen we afdaalden, maar de halocline is nog wel leuk.  Als je deze niet aanraakt of er doorheen zwemt, en er geen bellen door naar boven gaan is het een strakke laag, soms lijkt het een spiegel. Ga je de laag verstoren, dan wordt het troebel.  En als je het dan weer tot rust laat komen, dan komt ook vrij snel de scheiding tussen zout en zoet water weer terug.

De laatste foto laat de halocline zien als je deze verstoord hebt. Het ligt dus niet aan de camera.

Als we weer boven komen moeten we het water nog uit. Dat is een behoorlijke uitdaging, maar het lukt. Omdat ik niet wil dat mijn spullen gedragen worden, en ik dat prima zelf kan doen loop ik heel stug direct met mijn set op de rug en camera in de hand naar de auto. Wederom een geslaagde duik.

Als ik onze gids vraag hoe groot deze grot is, dan heeft hij het over 350m de ene kant op en een 200m de andere kant op, met dus een diepte, al in de cenote van 70m.