Antoinette Derksen – Funduikje!

De windmolens werpen schaduwen over de snelweg en spelen bij iedere wiekslag met het schaarse zonlicht. Langs de weg zwiept het gebrande zomergras heen en weer. In de lucht jagen de grijze wolken elkaar achteraan. De weerman op de radio voorspelt een druilerige zondag. Ondanks de afwezigheid van het zomerweer is het een prima dag voor een duik (nat worden duikreporter Antoinette en buddy toch wel).

Datum: 16-07-2017

Duiklocatie: Slijk-Ewijk

Na een half uur na afgesproken tijd maakte onze buddy uit Noord-Brabant (geen ochtendmens) ons buddy-drietal compleet en konden we ons opmaken voor de duik. Tijd voor een funduikje! De afgelopen periode heb ik veel opleidingsduiken gemaakt en de laatste funduik, een week geleden, liep niet helemaal vlekkeloos (buddy had last van een lekkende bril, waardoor we besloten om de duik vroegtijdig te beëindigen). Nu hopen dat deze duik, duik 150, als een voldane duik de (log)boeken in kan gaan.

We waren hooguit vijf seconden kopje onder en de visscholen kwamen ons al tegemoet. Vaak is een duik niet compleet wanneer er niks ‘groots’ te zien is geweest, maar deze scholen betoveren mij iedere duik weer opnieuw en maken een duik (zonder iets ‘groots’) meer dan goed. De glinstering, de beweging, de hoeveelheid… gewoon betoverend mooi. De gehele duik bevonden we ons in groepen van klein spul in honderdvoud, behalve toen we de thermocline en het koudere water daaronder trotseerden om het wrakje The Unsinkable II te bezoeken. Na een kort bezoek aan het wrakje zochten we het aangename warme water boven de thermocline weer op. Onderweg passeerden we een aantal mosselvelden waar de zakpijpjes nog wèl in volle glorie aanwezig waren, blijkbaar gedijen die beter in kouder water (?).

Terug tussen de visscholen, kwamen we baarzen en voorn in diverse formaten tegen, grondels, modderkruipers en zelfs een donderpad. Slalommend tussen de onderwaterheuvels van Slijk Ewijk en over de onderwaterbloemenvelden met onder andere kranswieren en hun opvallende oranje ‘bloemetjes’ volgden we onze weg weer terug naar de kant. Daar op nog geen meter diepte hadden we een ontmoeting met een nieuwsgierig stekelbaars. Een mooie afsluiting… Zo ging duiknummer 150 als een geslaagde, ontspannen funduik de boeken in.