Dirk van den Bergh – Een puitaaltje, een snotolfje, maar….
Niet alleen de deelnemers aan het NK Onderwaterfotografie stonden zaterdagmorgen heel vroeg aan de waterkant. Ook duikreporter Dirk van den Bergh was er vroeg bij. Hij vervolgde zijn speurtocht naar het dier dat zich al weken voor hem verstopt: de sepia!
Datum: 13-05-2017
Duiklocatie: Bergse Diepsluis
Petra Zondervan heeft zin in een nachtduikje. Om 21.30 uur in het water bij de Bergse Diepsluis? OK! Maar er is een spelbreker … de buienradar … er is hevig onweer op komst. We blijven het die avond opvolgen en spreken af om te wachten tot 19.30 uur om een beslissing te nemen. We blazen het af: het onweer is wel voorbij, maar we hebben beiden geen zin om ons in het donker, in de regen terug om te kleden. Nieuwe afspraak morgen: vroegochtendduikje. Het bed in! (Achteraf blijkt dat het de hele avond droog bleef …)
Om 05.15 uur het bed uit en om 06.45 uur ben ik bij de Bergse Diepsluis. Ik ben niet de eerste! Vandaag gaat het ONK/ZK onderwaterfotografie van start en er zijn al verschillende deelnemers die zich aan het klaarmaken zijn. De spanning is op hun gezichten af te lezen … Petra is er om 07.00 uur en om 07.30 uur liggen we in het water.
Het is tegen hoog water en we gaan van de dijk in het water, weer eens op zoek naar sepia’s … We vinden de rekjes gemakkelijk. Op ééntje zijn er eieren gebonden, maar geen sepia’s te zien. We blijven het zoeken 25 minuten volhouden, zonder resultaat. De slibbodem is hier eentonig, maar toch ben ik maar wat blij als Petra een grote vlokslak ontdekt! De eerste van het seizoen voor mij. Even verder vind ik er zelf ook nog één.
We gaan terug ondieper en gaan even aan de oppervlakte kijken waar we ons ondertussen met al dat draaien en keren bevinden. We zitten goed en zetten op een diepte van 6 meter koers richting duiktrap. Mooie tafereeltjes onderweg en tussen het wier verschuilt zich een puitaaltje. Hij komt even dag zeggen, maar is snel terug weg.
Na een uur zijn we bij de trap. We hebben nog lucht genoeg over, we hebben het nog niet koud (het water is voor het eerst tegen de 13 graden), dus gaan we nog even verder ondiep wat scharrelen.
Oeps … waar is mijn buddy? Na een minuutje ga ik boven kijken. Niet te zien … ha, daar is ze. Ze komt boven bij de trap. Ik doe teken dat ik er nog niet genoeg van heb en we gaan terug onder. Tussen het wakame wier zoeken we naar een snotolfje en ja hoor! Petra heeft weeral prijs! Ik blijf deze keer lang genoeg filmen om zeker te zijn dat ik deze keer wat scherpe beelden heb, maar het blijft een zenuwachtig en klein bandietje om te filmen! Op het beeld waar Petra haar hand onder het visje houdt is goed te zien hoe klein hij wel is. Voor de kritikasters: nee hoor, Petra raakt het diertje niet aan!
Prachtig einde van onze duik! We zijn 86 minuten onder geweest en maximum 9,6 meter. Onderstaande video (al mijn video’s trouwens) is in HD1080p, dus eventueel settings aanpassen voor de beste kwaliteit!
