René Weterings – Een mooie lenteavondduik

De zomertijd is ingegaan, het is lente en het is goed weer. Duikreporter René Weterings kruipt langzaam uit zijn winterdip en pakt het duiken weer op.

Datum: 4-4-2019
Duiklocatie: Anna Jacobapolder

Het is eindelijk lente, ik begin iets meer zin in duiken te krijgen, dus ik kijk uit naar de duik van vanavond. Goof en ik hebben het plan om naar Anna Jacobapolder af te reizen.

De vorige duik bij de Zeelandbrug, twee weken geleden, vond ik echt waardeloos. Het slechte zicht was daarbij de grootste oorzaak. Wat kan ik daar slecht tegen zeg, ik vind er dan gewoon niks aan. Dat ik een beetje claustrofobisch ben aangelegd helpt daar natuurlijk niet bij. Na een kwartier stond ik dus weer aan de kant, ondanks dat ik over de harlekijnslakjes struikelde. Vanavond hoop ik op beter, de berichten zijn in ieder geval goed.

Het is prachtig rustig weer, half bewolkt, nagenoeg geen wind en niet al te koud. Een mooie lenteavond dus om in de Oosterschelde te duiken. We zijn alleen op de duikstek en ik parkeer de auto met de achterkant net boven het asfalt. De ondergaande zon ziet er prachtig uit, het water nodigt ons uit om er in te gaan. Eventjes kijk ik bij de waterkant en ik kan tot mijn vreugde de bodem zien vanaf de dijk. Top, dat geeft mij weer moed en zin om er in te springen!

Voorzichtig gaan we bij de aanlegsteiger aan de oostzijde te water en maken we dankbaar gebruik van het touw wat hieraan is bevestigd. Het dijktalud is spekglad, dus het is oppassen geblazen. Goof heeft helaas wat problemen met zijn droogpakhandschoenen. Ik loop alvast het water in en doe een lektest. Als Goof klaar is, duiken we onder. Ik merk meteen dat de stroming nog best pittig is, ik volg de steile wand en word met flinke kracht door de stroming meegenomen. Het gaat iets te hard naar mijn zin, maar het omdat het zicht fantastisch goed is heb ik er niet zo’n moeite mee vandaag. Ik kan wel drie meter ver kijken, heerlijk zeg!

Op deze duikstek zijn momenteel veel slakjes te vinden, ik heb al veel foto’s op social media voorbij zien komen. Dus ik ben vanavond gefocust om ze te vinden. Met mijn hoofd tegen de stroming in kan ik met wat vinslagen redelijk op een vaste plek hangen en zo de mooie oesterbegroeiing bewonderen. Grote sponzen sieren hier de steile wand, het wakamewier wappert onstuimig in de stroming. Tussen de oesters zie ik botervisjes kronkelen en verschillende soorten krabbetjes trekken mijn aandacht. Vooral een krabbetje met een wat harig uiterlijk, ik ken de soortnaam niet, maar ik moet er gewoon een foto van maken. Die naam zoek ik dan later wel op.

Doordat de zomertijd afgelopen weekend is ingegaan, is het daglicht nog voldoende om zonder lamp te kunnen navigeren. Ik laat mezelf met de stroming meevoeren richting de kop van de dijk. Her en der zie ik harlekijnslakjes, maar ze zitten allemaal wat verstopt in de luwte van de stroming. Geen foto’s dus, die moeite kan ik mezelf wel besparen. Maar dan valt mijn oog ineens op een ander soort slakje, sierlijke papillen wapperen in de stroming. Ja hoor, het is een brede ringsprietslak! Deze zeenaaktslak heb ik volgens mij nog maar twee keer eerder gezien in mijn hele duikcarrière. Wat leuk zeg, hier moet ik eens even goed de tijd voor nemen.

Het slakje zit op een prachtig plekje op een oester, maar de stroming is nog steeds zodanig sterk dat ik mezelf geen goede houding kan geven om rustig te kunnen fotograferen. De eerste serie foto’s is dan ook een beetje een gok, maar ik heb geduld en ik blijf het proberen. Langzaamaan wordt de stroming minder lijkt het wel, het lukt me nu wel om wat betere foto’s te maken. Inmiddels is het donker geworden en is deze duik weer een nachtduik geworden. Het slakje blijft nog steeds roerloos plakken op de rand van de oester. Ik maak de ene foto na de andere, soms ben ik blij en soms is het niks. Er zal uiteindelijk vast iets goeds tussen zitten denk ik. Ondertussen geniet ik van de duik, want wat is het toch fijn om wat van het landschap te kunnen zien. Het wordt tijd om rustig weer terug te duiken, deze brede ringsprietslak staat er nu wel op.

Onderweg terug naar de kant zie ik nog wat mooi begroeide sepiastokken van vorig seizoen en een met zeeanjelieren begroeide stalen pijp. Ook vind ik nog een tweede brede ringspietslak en ontelbaar veel harlekijnslakjes, maar ik maak geen foto’s meer. Het is mooi geweest. Na een dik uur heb ik het nog steeds niet koud, het water is al weer zo’n negen graden Celsius. Goof is ook net het water uitgekomen en samen lopen we terug naar de auto. We zijn er beiden over eens, zo moeten de condities maar altijd zijn, wat een mooie duik was dit!

Max. diepte 9,5 m, temp. 9 gr.C., zicht ca. 3m, duiktijd 66min.
Duik 879 (Anna Jacobapolder, woensdag 4-4-2019, 20.15u)