Edwin van der Sande – Stevig gefopt

Duikreporter Edwin gaat op zoek naar fotomodellen in het Grevelingenmeer. Hij zou het erg fijn vinden als ze ook een beetje meewerken. 

Datum: 25 april 2021
Duiklocatie: Den Osse Nieuwe Kerkweg

Het is zondagmorgen. De wekker gaat om 6.30 uur en alles staat startklaar voor het vertrek richting Zeeland. Na de fraaie foto’s en mooie verhalen die ik in de Duikreports en op Facebook voorbij heb zien komen, heb ik er extra veel zin in om weer lekker met de macrolens aan de slag te gaan. Misschien ook wel omdat ik van mijn laatste duik met de groothoeklens geen foto’s naar mijn zin heb kunnen maken. Bovendien heb ik mijn nieuwe snoot nog niet echt goed kunnen gebruiken. Daar gaat vandaag hopelijk verandering in komen. Op mijn planning staat in ieder geval dat ik veel pret ga maken met wat sierlijke naaktslakken als fotomodel. Ik laat de Snotolven heel bewust links liggen, daar zal het ongetwijfeld heel druk zijn. Zeker op dit tijdstip verwacht ik nog geen grote drukte aan de Nieuwe Kerkweg in Den Osse. Vol goede moet zet ik koers naar de stek.

Als ik de parkeerplaats op draai zie ik dat ik allesbehalve de eerste ben. Ik ga niet zeggen dat het er volle bak is, maar er staan aanzienlijk meer auto’s dan ik had verwacht. Op mijn gemak maak ik alles klaar, ondertussen maak ik een praatje met Lia. Altijd goed om aan de waterkant nog wat extra informatie in te winnen om het duikplan te verfijnen. Vastberaden stap ik het water in, als het zicht een beetje mee gaat werken wordt dit een top duikje.

Ik zet direct koers naar de modellen voor vandaag. Ik hoef niet eens lang te zoeken. De eerste exemplaren die ik tegenkom zitten alleen niet naar mijn zin, dus die laat ik voor wat het is. Ik weet dat ik hier nooit die foto met dat beetje extra van zal maken. Het valt mij op dat ik redelijk veel botervisjes zie zwemmen en dan ineens lijkt er een graag op de foto te willen. Al moet ik zeggen dat hij op het moment dat ik de camera pak van gedachten lijkt te zijn veranderd. Hij duikt steeds dieper tussen te schelpen. Toch slaag ik erin een foto naar mijn zin te maken.

Naast de brede ringsprietslak, zie ik nog wat vlokslakken en zelfs een klein exemplaar van de bruine plooislak. Ineens weet ik weer hoe lastig de ringsprietslakken kunnen zijn. Het hoge tempo waarmee ze zich verplaatsen zorgt er een aantal keer voor dat ik de foto die ik voor ogen heb toch niet kan maken. Uiteindelijk maak ik wat foto’s waarvan ik verwacht dat ze naar mijn zin zullen zijn. Nu al nieuwsgierig wat ik straks op het beeldscherm van mijn pc ga zien.

Ondertussen begint mijn rechterarm mij het gevoel te geven dat mijn droogpak niet helemaal waterdicht is. Hoe langer ik door duik, des te sterker wordt dat gevoel. Ik besluit naar de kant te gaan Er was nog een slak die ik graag had vastgelegd, maar door de sterke deining en golfslag had dit toch geen foto naar mijn zin geworden. Aan de kant trek ik mijn droogpak uit en ik zie dat ik kurkdroog ben. Mijn brein heeft mij stevig voor de gek gehouden. Sinds ik dacht dat ik een lek had, raakte ik er steeds verder van overtuigd dat ik nat was. Ik ben stevig gefopt, maar vertrek na een lekker duikje wel naar huis met de foto’s die ik graag had willen maken. Althans dat hoop ik!