Dirk Van den Bergh – Tropical moods, nieuwe waarneming en drie records!
Het wordt een recordduik voor Duikreporter Dirk bij de ’tropische’ Put van Ekeren. En dan doet hij ook nog eens een nieuwe waarneming – het kan niet op!
Datum: 12-08-2020
Duiklocatie: Put van Ekeren
06.00 uur en ik sta al aan de overkant van de Put van Ekeren … Ik wil de kolonie halsbandparkieten zien die daar overnachten. Ze zijn met honderden. Het zijn akrobaten en lawaaimakers! Zodra het licht wordt zijn ze wakker en bij zonsopgang vliegen ze allemaal tesamen uit. Een prachtig schouwspel!
Samen met de hittegolf geeft dit echt tropical moods bij de Put van Ekeren!
De zonsopgang is ook prachtig. Wat een privilege om hier zo helemaal alleen te staan! Tegen 07.30 uur komen Pierre Spirlet en Marina Persy aan. Ik heb ondertussen al opgetuigd en ga iets vroeger het water in. We hebben alledrie één gezamelijk duikdoel: twee uren onder water blijven, iets wat we nog nooit deden.
Voor mij is dit het ideale moment om het te proberen, vermits ik toch niet diep mag duiken … Mijn vorig record staat op 111 minuten.
Ik doe het zo rustig mogelijk om zeker niet te veel lucht te verbruiken, maar een zeelt beslist daar anders over en zuigt me toch weer even dieper dan 5 meter …
Ontelbare voorntjes en baarzen in alle formaten begeleiden me op mijn tocht. Ze zijn helemaal niet bang. De snoeken zitten tussen het glanzend fonteinkruid verscholen en zijn iets schichtiger …
Met nog 95 bar over keer ik terug. Nu zeker ondiep blijven! Ik zie echter Pierre en Marina onder mij. Terug even naar 5 meter om ze op beeld te zetten! Pierre trekt ook wat foto’s van mij.
Even verder kom ik een koppel zeelten tegen … nog wat lucht weg .. Vanaf dan stop ik met filmen en concentreer ik me op mijn ademhaling en rustige bewegingen …
Na 96 minuten en nog 32 bar over ben ik aan de steiger. Een nieuw record is in zicht, maar het ziet er niet naar uit dat ik de 120 minuten ga halen …
Ik blijf op 2 meter hangen bij een grote school baarsjes. Omdat ik zo stil hang komen ze zelfs aan mijn handschoen pitsen. Leuk! Enkele schelpen zijn volop voedsel naar binnen aan het zuigen en ik kan een rode watermijt al etend filmen. Yes … mijn vorige record is ondertussen gebroken! Het doel komt in zicht, maar een zo goed als lege fles ook … Nog 9 minuten …
Ik zie iets klein groen op een steen. Het lijkt op een augurkje … Ik kan het niet thuisbrengen, nog nooit gezien!
Navraag via Stichting Anemoon leert me achteraf dat het de eendenbloedzuiger (Theromyzon tessulatum) is. Zo genoemd omdat hij zich probeert vast te zetten op de snavel van een eend, waarna hij het neusgat binnendringt en zich met bloed voedt. Als hij zich volgegeten heeft verlaat hij de gastheer weer. Hij reageert op de schaduw en de golfbewegingen veroorzaakt door de eend.
De 9 minuten zijn ondertussen voorbijgevlogen! Meer nog: ik kom boven na 124 minuten. Yes! Hoeveel lucht ik nog over heb ga ik hier niet verklappen …
Ik zie de bubbels van Pierre en Marina. Pierre doet nog een oefening met de OSB! Nou, die hebben nog lucht genoeg blijkbaar!
Na exact 120 minuten komen ze boven. Zij hebben inderdaad nog de reglementaire reserve over! Alle drie dus een nieuw record in het logboek! Het is nog wel iets te vroeg in de ochtend om dit te vieren. Dat doen we later wel eens!
